როგორც ყოველთვის გაყინული და აბუზღუნებული
სანამ ყავისთვის წყალი დუღდება
აბაზანაში ცხელ წყალს ვებუზღუნები
იმაზე, თუ რა საწყალი ვარ დილაობით.
ვაღებ კარადას ვიცვამ პირველივე მაიკას
ჯინსებს
კედებს, მეტი მოსახერხებულობისათვის
(თან ყავით ვიფუფქავ პირს)
ჩანთაში ვყრი ყველაფერს, რაც მგონია რომ დამჭირდება
ყურებში მუსიკა და
ჰერი-ჰერი
ოღონდ ჯერ რედბულია საყიდი
თორემ ისა,
ჩკა.
გარეთ მზეა, გიორგობაა
დედაჩემი ასკვნის რომ კურტკა დამჭირდება და რომ მთელი ზამთარი ასეთივე ამინდი იქნება.
მე მივფოფხავ გვირაბში
სულაც არ მაქვს წითელი თმები
არც ჩასაფრებული დრაკონი ვარ
საფარი არა ისა კიდე
ნაბუქოდონოსორი.
ტაკს…
მორწმუნემ იცის, რომ საკურთხეველში შესვლა არ შეიძლება.
ურწმუნომ წესით ეგ სადაა, არ უნდა იცოდეს.
ან სხვა რწმენისამ
აბა რა საჭიროა ეს წარწერა?
ბავშვები თამაშობენ ხმალობანას
და წარმოსახვით თხილამურებზე სრიალებენ
მაიას მეძახიან
და ეს მე სულაც არ მძაბავს.
(ანუ კიდევ ერთხელ: გააჩნია ვინ გეძახის და როგორ).
ბავაშვის ენაზე პერწკლი ცრემლი აღმოჩნდა, ჰეჰ
კიარადა
ფაქტიურად
გავოცდი
მივფოფხავ ზემოთ და ზემოთ
ფოთლების კიბეებით
იქ ტყეა
შიშველი
და სულაც არ რცხვენია ჩვენი.
ხანდახან მგონია რომ კლდეები გოგოები არიან
სულ დახავსულები არიან-იპრანჭებიან
და ხანდახან შეიძლება უცენ სკუპ და გისროლონ დაბლა.
………..
ბერიშას მანქანამ ისე ოსტატურად გვანერვიულა
კიარადა საძაგელი ტალახიანი გზა
და საყვარელი ქვა.
თუ საძაგელი იყო?
მძღოლობის გაგებაში არმყოფი ადამიანის თვალსაზრისით ძალიან საყვარელი იყო, იმიტომ რომ ოსტატურად შეაკავა დაცურებული მანქანა.
ბლახები.
არა, მაინც რა ნაგლი უნდა იყო, შემოდგომისპირას ამოხვიდე და თესლების გამობმის იმედი გქონდეს.
უსასრულობამდე დავიღალე და გავიყინე
განსაკუთრებით ბევრი ვიცინე და
ვაღიარებ, ცოტ-ცოტა შემომეღადავა
:ანგელოზისსმაილი:
ჩემი კედები და კედებისნაირი ხასიათი.
კიარადა აგრესიული ხარო მითრეს, მე, ბულკივით ბავშვს
ჭიანჭველასაც კი არ ვადგავ ფეხს, არადა.
(პაწუაა და მეზარება, ჯუსტ)
….
საწყალი მწვადები, როგორ გახახვეს. 😦
სამ შამფურს გავეკიდე და მაინც ვერ მივუსწარი უხახვარომატოს
მარა მაინც მნიამნია, ხახვის არომატს და მარილს თუ ჩამოვკიდებთ სადმე რომელიმე ხეზე.
დიდები კოცონთან სხედან და ყაყანებენ: კამათობენ.
ყელის ჩახლეჩვამდე კამათობენ
ზოგიერთები
იმაზე, რაც უაზრობა იყო და უაზრობადვე დარჩება მუდამ
იმიტომ, რომ ის, რასაც ღმერთს ვეძახით, ჩვენშია
და
გულში მჯიღის ცემით როდის იყო საკუთარ თავთან ჰარმონიაში მოდიოდა ვინმე.
მე ვერასოდეს მივხვდები, რატომ ვერ ათავსებენ რელიგიას და იუმორს ერთმანეთთან
მაშინ
როცა ჩემი ყველაზე სწორადრელიგიური ნაცნობი
თვითონ მშვენივრად ხალისობს მსგავს ანეგდოტებზე.
ხოდა რაშუაში იყო და კაი იყო, ხალხბევრობის მიუხედავად.
ბუნბუნლანდია 