წვერის წმინდა გიორგი

რამდენიმე წლის წინ ვიყავი წვერზე. გაზაფხული იყო, სიმწვანე. მაშინ სულ სხვანაირი ვიყავი, სულ სხვა ხალხს ვიცნობდი და სულ სხვა რაღაცეები მიხაროდა.

ახლა თოვლი დამხვდა, უფრო სხვანაირ ხალხთან ერთად ვიყავი და გზადაგზა იმაზე ვფიქრობდი, რა სხვანაირი იყო ის პერი.

თბილისიდან მანგლისის მარშუტკას უნდა გაყვე, ვაგზალთან, ტაბიძის ქუჩაზე ავტოსადგური ექსპრესია და 11-ზე გადის მარშუტკა. ბილეთი 4 ლარი ღირს, მაგრამ თუ უბილეთოდ ხარ, სამ ლარადაც იმგზავრებ. გზა საშინლად მოყინულია და ცურაობით დადიან.

მძღოლს ეტყვი, რომ წვერის გადასახვევთან გაგიჩეროს (ხელმარჯვნივაა გადასახვევი), მერე დაადგები გზას და ივლი. გზა ჯერ ტყეზე გადის, მერე მინდორზე, მერე ნიშთან, მერე ისევ ხეებზე და მერე ეკლესიასთან.

თუ სადმე რამე გადასახვევი შეგხვდებათ, ყოველთვის მარჯვნივ უნდა აიღოთ გეზი. თუმცა, არ ვარ დარწმუნებული, რომ მეორედ წასული მივაგნებ.

ხო, თოვლი არ მიყვარს, იმიტომ რომ სველია და ცივია და კიდევ იმიტომ, რომ ბევრი ტანსაცმელი როცა მაცვია, თავი დიდი მსუქანი სელაპი მგონია და არ მომწონს. (მინიბეგემოწიკი რომ ვარ, ეგ არ ითვლება).

არადა ძალიან ციოდა და შესაბამისად, ისა…

რაღაცნაირი თოვლი იყო, ზედ დავდიოდით და არაფერი არ მოსდიოდა, არადა ღრმა იყო, თუ ჩატყდებოდა. (ფეხები ძალიან დაღრეჯილი ჩანს, ელასტიკი მაქვს დიდი, მეტი პატარა ზომა არ ქონდათ)

უკანასკნელი ფოთლიკანი.

არ მახსოვდა, აქ ამდენი ჭინჭი თუ იყო შებმული, ერთადერთი, რაც წინა გასვლიდან მახსოვს, კოკისპირული წვიმა და თოკით დაშვებებია.

ეს ისე, გულიკი

და ბანალური საყუარლობა

თბილისიც მოჩანს. 200მმ “ზუმით”.

ეს გოგო მე არ ვარ, კადრი მომწონს ძალიან. მე სხვას ვთხოვე იგივე გადაეღო და სულ სხვა რაღაც გამოვიდა, სამწუხაროდ.

ასეთი ხეივნებიცაა ერთი-ორი ცალი გზაში.

სულ დამავიწყდა, ეს ეკლესია ვიღაც უძეო ცოლ-ქმარს აუშენებია, უფრო სწორად, ქმარს (იმჰო). მერე ქმარი მომკვდარა და კედელშია ჩატანებული ქვა, სადაც ეს ყველაფერი წერია, დაბადება-გარდაცვალების თარიღებიანად. (ცოლისაც, დაბადების – წინასწარ).  მააააგრამ ვიღაცას ცოლის სიკვდილის მერე დავიწყებია, რომ ჩასამატებელი ქონდა მისი გარდაცვალების თარიღი და ის ადგილები დღემდე ხელუხლებელია, ანუ ჩვენ არ ვიცით, როდს გარდაიცვალა ის ქალი. ან იქნებ ცოცხალიცაა, თუმცა ეჭვი მეპარება, 1920-ინ წლებშია მგონი ეგ წარწერა გაკეთებული. ხოდა ასე… მე მაინც იმედი მაქვს, რომ ძალიან მოხუცი და ცოცხალია და მის გულმავიწყ ნათესავებს არ დაავიწყდათ, რომ თარიღებია იქ ამოსატვიფრი ქვაზე, და მიხედონ მაგ ამბავს, რავიცი.

პ.ს. მემგონი, დამავიწყდა როგორია წვრილმანები რომ გიხარია. სელფშოტბიც იმდენი ხანია არ გადამიღია, ხოდა, საკომპენსაციოდ.

პ.პ.ს. აქ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი რომ ქუდი დავკარგე (ცაცკალი ცაცკალი მე)

პ.ს. კიდევ მაქვს ძალიან ლამაზი კადრები, მაგრამ რომ დავდო ეჭვი მაქვს ამაღებინებენ, ამიტომ იყოს, წარმოიდგინეთ რომ დევს…