ექსკურსნახევარას ამბავი ანუ ყვაყვაჩოები

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი მე, რომელსაც შუაღამის თორმეტზე მოუარა, სადმე ბლახებში მოუნდა და ექსკურსიაზე ჩაეწერა.
ბოლნისის მიმდებარე ტერიტორიებზე უნდა ენახა რამეები

• ხოდა, მაღვიძარამ რომ ვერ დარეკა დილით და ნინძასავით ლოგინიდან წამომხტარი ყავადაულევლად რომ მიასკდა შეკრების ადგილას და კინაღამ რომ დააგვიანდა, ეგ არაუშავს.
• მარშუტკაში რომ აუტანლად ცხელოდა, ეგეც არაუშავს.
• მეზობლები რომ ძალიან ყაყანებდნენ, ერთდროულად სამი პარტია, ჯანდაბას, ხალხია, ლაპარაკი უყვართ.

კიდევ კარგი, ნაცნობები მაინც იყვნენ, ნუ, 60% ხომ იყო.

დღისოთხად-ოთხი კაიფი იყო

1. სკამი ბოლნისის სიონის ეზოში და იმ სკამის ზემოთ დიდი თუთა და მე ვიწექი სკამზე და მდუმარებით ვკაიფობდი

2. წუღრუღაშენთან არსებული მაღლობი ბლახებით და თეთრი-ფერადი ყვავილოზავრებით

3. გვირილებიანი მინდორი რაღაცნაირსახელიან ეკლესიასთან, წყალს რომ უგავდა სახელი

4. ყაყაჩოებიანი მინდვრის დანახვით გამოწვეული ეიფორია, სიხარული, ხტუნვა, სუნთქვის შეკვრა.

და ვსო

მერე ვიგრძენი, რომ ყაყაჩოების მძაფრი სუნი მაინცადამაინც არ მსიამოვნებდა, ამტკივდა თავი (მეწვოდა ტოესწ), დამეწყო გულისრევის შეგრძნება და ერთადერთი, რაც მჭირდებოდა, იყო მარტო ყოფნა, თვალების დახუჭვა, არაჯანჯღარა ადგილი და რამე მჟავე, ამ შემთხვევაში ალუჩა. ხალხი ციხეზე ავიდა, მე დავჯექი ბალახზე, ცოტა მძღოლს ვეჭორავე, ცოტა გავისეირნე და მეტ-ნაკლებად კარგად ვიყავი, სანამ ისევც დავიძვრებოდით ადგილიდან

ზუსტად არ მახსოვს, რა ხდებოდა სანამ თბილისამდე ჩამოვიდოდი, რაღაც პერიოდი გავითიშე, მეძინა და თან არც მეძინა, ამან ცოტა მიშველა, ზანავი-ნუნისის გახსენება დავიწყე იანოსთან ერთად, მერე ისევ დავიძარით და ერთადერთი, რაც დარჩა, იყო ნატვრა, რამენაირად სახლამდე მიმეღწია და ყავა დამელია, ძლიერი, მუქი, ტკბილი… თან ფანჯრები დაგმანეს და საერთოდ გავაფრინე, ჰაერი მშველოდა ცოტა.

ჩამოვედით.. ამიგოს წყალობით სახლში ძალიან სწრაფად მივედი, მოვიდგი ყავა, ვიბანავე, ალუჩა ვჭამე და აზრზე მოვედი, თუმცა მეორე დღესაც გადმომყვა ცოტა…
ხოდა ასე

ჩემსავით რომ არ დაგემართოთ, ძალიან დიდხანს ნუ იკოტრიალებთ ხოლმე ყაყაჩოებში )))

ზანავი-ნუნისი ნაწილი 2

გამოღვიძება იყო უცნაური… მეორე საწოლზე გოგო იწვა რომ დავიძინეთ და კაცის ხვრინვამ გამაღვიძა… არც მეორე ოთახიდან ისმოდა ხმა, კედელზე 2009 წლის კალენდარი ეკიდა და საერთოდ ვერ მივხვდი, ორი დღე გადაბმულად გვეძინა, რა დღე იყო, ჩვენები სად იყვნენ ხმები რატომ არ ისმოდა… მოკლედ ისა, კიდევ ერთი საინტერესო გამოღვიძება შემოემატა ჩემს კოლექციას.

ავლაპარაკდით მე და პუტინა და გვეპასუხება იატაკიდან ვიღაცა… კაი ხანი ლაპარაკის მერეღა გაგვახსენდა, კიმარა რომელი ხარ შენ მანდ-ო და ასე გავიცანით გოგო, რომელიც გუშინ ჩვენთან ერთად იყო მთელი დღე მაგრამ ისა… ნუ ხომ გესმით )))))

მყუდროდ და ბუნდოვნად მახსოვს მეორე დღე, სპალნიკიანად ვიწექი რბილ ლოგინზე, იქვე ღუმელი გუგუნებდა და ცხელი ყავისთვის წყალს ამზადებდა, ხან მეძინა, ხან ვთვლემდი,ხან რამეს შევისუსნებოდი, ალაგ-ალაბ საინტერესო რამეებს ვთამაშობდით, ნაწილი მღეროდა და ქეიფობდა, უცებ, ჩათვლემილი რომ წამომახტუნა გურულმა კრიმანჭულმა, წერილი როგორ არ წავიღე, ვერ მივხვდი, ეს იყო სრული კაკაფონია, ვინც ეს კრიმანჭული მოიგონა…. დაილოცოს მეგრული ნანა, და მრავალჟამიერი და საგალობლები და ყველა მრავალხმიანი სიმღერა გარდა კრიმანჭულისა :ტირილ:

აი ასეთი ხედი დავინახე ახალგაღვიძებულზე….

სულ გამომრჩა, წივწივას როგორ ველოდებოდი, ტოესწ ნუნისის მდელოზე წივწივას კარავში შეძვრომა-დაბანაკებას და ვერ გადავედით,მდინარე იყო გადასალახი, ამიტომ თავისი ფეხით გვესტუმრა და ისა, ისე გამიხარდა, ისე, შენიანს რომ აღმოაჩენ უდაბნოში.

ახალაშენებული მონასტერიც მოვინახულეთ, მე უკვე მესამედ… იგალობეს, მრავალჟამიერიც იმღერეს, მე ეზოშჳ ვიდექი, ასე უფრო ეფექტური მოსასმენია ხოლმე.

იყო ბევრი მწვანე და ფუსთა ხაერი

და რეინჯერების კოტეჯი, რომელსაც კარაველების ურდო შემოესია, რეინჯერები გააძევა და შტურმით აიღო და დაბანაკდა, ფესვები და ბათინკები გაიდგა, ჩანთები გასაშრობად მიაფინა და არსადაც არ წავალთ-ო გამოაცხადა.

ეს იმ კოლექციის მცირე ნაწილია, რომელიც იმ ორი დღის მანძილზე ღუმელთან შრებოდა. მოჩანს ასევე გამურული ჩაიდანი, რომლის მსგავსის დანახვაზეც ერთხელ ჩემმა ნაცნობმა სერიოზულად მკითხა- კიმარა, აქედან რომ სვამთ როგორ არ გეშინიათო. მეც საწყალი სახე მივიღე- აბა სხვა რა გზა გვაქვს თქო.

მერე მზიანი დღე გათენდა, ჩვენი ნუნისიდან წამოსვლის დღე

მზეზე წოლაც მოვასწარი, დაჟრუანტელებაც, სახის ალეწვაც .

და დავიძარით პირველი არა და მეორე ნაკადი (პირველები დედაბერაზე გადასვლის დღესვე,შუაღამისას წამოვიდნენ თბილისში), მე, ხათო, ბარტყი, ქეთი, და ბაქარის რაზმი.

გზა იყო ასეთი

ალაგ ასეთი

ააააააი, იმ თოვლიანი მთიდან ჩამოვიდნენ ისინი ბარში, დიახთ, დიახთ

გზაზე…

გველი ვიპოვეთ, მკვდარი, და მე ის გველი გამახსენდა, გული რომ გაუსკდა რაჭაში : )))

მერამდენედ ჩავიარე ამ სახლის გვერდით და ისევ ზუსტად ისეთია, ნეტა ჩადის ხოლმე ვინმე, თუ ჭიშკარგამოკეტილი ელოდება ამაოდ…

ხოდა მერე რელსებზე მოვძუძგეთ, გვაგვიანდებოდა, ცხოვრებაში ასე სწრაფად იაპონურად და შეშინებულად არ მივლია მგონი, სწრაფად იმიტომ რომ ბიჭები დადიოდნენ სწრაფად, იაპონურად იმიტომ, რომ ძელები ახლო-ახლო იყო და შეშინებულად იმიტომ რომ ვერ ვხვდებოდი საიდან უნდა მოსულიყო მატარებელი და არ მინდოდა ზედ ჩემზე გადაეჯლიგინა.

ხოოოოდა, პირველად იყო ისა, ლუდი :აქ დიდი გულიკი:

ჩემი მესამე და არაუკანასკნელი ტრადიციული ლუდისსმა მოლითში, აქ ლუდი განსაკუთრებულად გემრიელია, მითუმეტეს თუ ლუდისჭიქიანად და ზურგჩანთამოკიდებულს შეგსვამენ მატარებელში, გზადაგზა იმღერებ, საწყალ ბულბულს შეიბრალებ, ლუდი რომ გაგითავდება და კიდევ იშოვნი, ნაგვის ყუთში შენივე ჩადგმულ ჭიქებს უკანვე ამოიღებ, შეავსებ და სმას გააგრძელებ.

ბაქარი და მისი რაზმი გვემშვიდობება… არ ვიცი ამას წაიკითხავენ თუ არა, მარა მადლობა მინდა ვუთხრა, დედაბერაზე ძალიან მამხნევებდნენ თავისი იქ ყოფნით და კიდევ რომელიღაცამ შეკრების ადგილამდე რომ მიმიტანა, მიყვანა არ ერქვა ამას, უცებ ვიღაც მომვარდა, ჩანთა მომხსნა და სნამ აზრზე მოვედი, ცხვირსახიცივით მიმაფრიალა .

დაბოლოს, მატარებელში იმდენად დაკომპლექსებული ხალხი იჯდა,რომ ათლარიანი ვაგონის ბოლოშიღა ძხლივს დავაურდავეთ.

პ.ს. მთელი ეს ისტორიები იქ მყოფების და ბლოგის მკითხველების გარდა ერთმა ტაქსისტმა და ერთმა გამყიდველმაც იცის, მკითხეს, არ დამეზარა და მოვუყევი : )))

ბზობა, გარეჯი, ტრიალი მინდვრები და ბოდიალი

აქა ამბავი იმისა, როგორ ავაშენეთ ახალი გზა, გავაკეთეთ ცოცხალი ჯაჭვი, ვიარეთ ფეხით ძალიან ბევრი ქარში, როგორ ვიჯექით ერთ ჯიპუკაში 16 კაცი, ვიფოფხეთ აღმართებზე ბალახსმოჭიდებულებმა და სხვა მრავალი… გვიყურეთ, არ გადაგვრთოთ.

ძველი ინგლისური ციხე-სიმაგრეების და ამწვანებული ბალახების ნახვის მუღამზე რომ მოხვალთ, აპრილის გარეჯი გაქვთ მოსანახულებელი ე.ი.

კომპლექსი დაარსდა VI საუკუნის I ნახევარში ერთ-ერთი ასურელი მამის დავითის მიერ. იგი თავის მოწაფე ლუკიანესთან ერთად მოვიდა გარეჯის უდაბნოში და დასახლდა პატარა, ბუნებრივ მღვიმეში. ასე ჩაეყარა საფუძველი მონასტერს, რომელიც შემდგომ საუკუნეებში ცნობილი გახდა დავითის ლავრის სახელით.

სიმშვიდე, სიმწვანე, ბევრი ხალხის მიუხედავად, იდეალური ჰარმონია.
ვერ გაარჩევ სად მთავრდება ბუნებრივი კლდე და სად იწყება ადამიანების ხელით გაშენები, ნაკვეთი, ნაწვალებ-ნაამაგარი.

აქ მონასტერია, ე.ი. კაბა და თავსაბურავი აუცილებელია, მე მოსახვევი წავიღე, შევეცადე თავზე აბრეშუმის შარფი დამეკოსებინა, მაგრამ ვერ მოვახერხე, შევეშვი და ქურთუკის კაპიუშონს შევაფარე თავი ეკლესიაში, მერე ეგეც მოვიხსენი, ხელს მიშლიდა კომფორტულად გარემოს აღქმაში…

ძალიან ლამაზია აქაურობა და ფუსთა… იდეა მაქვს, მთელი საქართველო წმინდა ადგილად გამოვაცხადოთ, ეგებ მაშინ ქუჩაშიც აღარ დაყარონ არაფერი….

ასეთი ხედი იშლება შესასვლელიდან, ჩამოჯდები, დატკბები, ერთი კვირა მაცხოვრა აქ, ნირვანაში ისე გავალ, თვალს არ დავახამხამებ.

მერე დოდოს რქაზე წავედით, არაა შორს, აქვეა, ესეც ბერების ადრინდელი სამყოფელია… რამდენიმე წლის წინ რომ ვიყავი, აქ ძალიან ბევრი მწუანე ბალახი და ყაყაჩოებით მოფენილი ველი იყო, ახლა კიდევ გადახრიოკებული დაგვხვდა ფერდობი. ზემოთ და მარცხნივ ჩანს ქვაბულები, კარგად თუ დააკვირდებით.

VI საუკუნის I ნახევარში დააარსა დავით გარეჯელის ერთ-ერთმა მოწაფემ დოდომ.
შედგება სხვადასხვა დროის (VI – XVIII სს. ჩათვლით) გამოქვაბული კომპლექსებისაგან.

ახლოდან ასე გამოიყურებოდა, მეტალო-პლასმასის კარფანჯარა, ესაო, ისაო… არადა უხდება, მე ვიყო შპროტის ბანკა და პიკულის ცარიელი ქილა…..

მოწონს ეს სურათა, წმინდა მამები დგანან და გველიან….
ერთი მამა გამოგვყვა, არქიმანდრიტი ყოფილა, სულ თან გვდია და გზები გვანახა და მოკლედ, გვიპატრონა.

რამდენიმე წლის წინ ამ ახლადგათხრილი ეკლესიის 3/4 მიწაში იყო… აქ შემონახულია მხატვრობის ერთ-ერთი ყველაზე ადრინდელი (VIII-IX სს.) და მნიშვნელოვანი ნიმუში საქართველოში.

მეზობლის ბავშვი აწ უკვე ყოფილ და დანგრეულ მეექვსე საუკუნის შენობის იდეაში (ანუ თავის ჭკუაში) უკანა კედლის ფანჯარასთან ზის.

შორს თეთრ წერტილად მარშუტკა მოჩანს, დოდოს რქიდან ვბრუნდებით და ვაპირებთ საბერეებისკენ წავიდეთ… (მაგრამ ამ დროს ზემოთ ვიღაცამ ჩაიხითხითა და დაიწყო და რა დაიწყო…)

მეორე მარშუტკის მძღოლმა გაპარჭყა ფეხები, ლოდი ააგდო და თავი შეუშვირა, ჩემი მარშუტკა ისეთი ნაზია როგორც დილის ნამიო და ძალიან დიდი ბოდიში, ამ ჩემს ფეხებს კიარადა მარშუტკის რესორებს თუ წინ რომ რაღაცა უყენია იმას, წადით ისე, როგორც გინდათო. ბასა გადაირია, გადმოირია, ეჩხუბა მარა არ უშველა ამან მძღოლს და დავიწყეთ ბოდიალი…

წარმოიდგინეთ 22 ადგილიანი მარშუტკა და 40 ადამიანი, ნაწილი ფეხით დადიოდა/დავდიოდით, მარშუტკა ხალხს წაიყვანდა, მერე უკან დაბრუნდებოდა და ფეხით მიმავლები მიყავდა და ა.შ. და ა.შ. რამდენჯერმე… ნუ ალაგ-ალაგ საყვარელი ორმოები იყო და იქ უკვე უნდა ჩამოსულიყო ყველა რომ მარშუტკას არაფერი მოსვლოდა. ერთგან კი უზარმაზარი ორმო იყო და ვეცით ქვებს და გზა “ავაშენეთ”.

თან ქარი იყო ისეთი, უკნიდან თუ მიბერავდა ფეხებს ძალას აღარ ვატანდი,ისედაც მივდიოდი ქარის ძალით. და მინდორი, ტრიალი, ბუჩქი არ იყო ძაღლს რომ მიეფსა (ნეტა რას შვრებოდნენ მეცხვარის ძაღლები ჩვენ რომ გამოგვეკიდენენ აი ისინი?).

ისე, კიდევ კაი ფეხით ვიარეთ, დღის ყველაზე კარგი ნაწილი იყო, ულამაზესი პეიზაჟები, ფუსთა ჰაერი, კრიალა ცა, მოკლედ, ნირვანა… ვივლიდი ასე დაუსრულებლად :გულიკი:

ბოლოს მივედით ადგილამდე, სადაც მეორე მარშუტკამ, აი ემ სორი მაგრამ ნაჭაობარზე ვერ გადავალ, ჩავრჩებიო… გასავლელი რჩებოდა მმმ… ბევრი, ალბათ 5-ოდე კილომეტრი ან ცოტა მეტი, შორს მთის წვერზე მღვდლის ჯიპი ჩანდა წერტილად… ამასობაში გახდა 7 საათი, ანუ უკანა გზაზე უეჭველად დაგვიღამდება, გამახსენდა მეცხვარის ძაღლები და ტვინი გავუღუნე ალბათ ბასას, იმდენჯერ გავიმეორე ხომ არ დავბრუნდეთ თქო, თან აჩქარებული ტემპით მივიწევდი წინ, პრინციპის ამბავი იყო უკვე საბერეების ნახვა 😀 დაღამება რომ არა, არც იყო პრობლემა იქამდე მისვლა.

ამასობაში იმ მღვდელმა ეტყობა იფიქრა, ესენი ისეთები ჩანან, ღამის 12-ზეც რომ მოუწიოთ მისვლა, მაინც მივლენო, დაბრუნდა უკან და სამ გზობად წავგვიყვანა, 16 ადამიანი ვიჯექით მანქანაში.

და დავინახეთ ეს…… ღირდა ყველა გავლილ კილომეტრად, მოწყურებულ წყლად, იმ მოღალატე მძღოლზე გაბრაზებად, გზადაგზა ადევნებულ და აყეფებულ ძაღლებად, ვეღარმივალთ ფიქრებად…

.

სულ არ მეტყობა, ოთხით რომ ამოვედი აღმართზე და ბლახებს ვეჭიდებოდი და საკუთარ თავს ვუმეორებდი რომ მე სიმაღლისა არ მეშინია, რა სისულელეა 😀

ასეთი ხედები იყო ზემოდან… მთელი გზა საშინელი ქარი იყო, აქ ნიავი ქროდა და მზე ათბობდა.

ალბათ რა ბედნიერები, კეთილები და მშვიდები იყვნენ ის ბერები, აქ რომ ადგილები იპოვეს, მერე იშრომეს, გამოთხარეს ქვაბულები, მოხატეს და მერე ცხოვრობდნენ და ალბათ აქვე კვდებოდნენ (აქ გამომაღვიძოთ სიმართლე არ მომიყვეთ ასე ჯობია რა)

ერთადერთი ხე საბერეებისკენ მიმავალ გზაზე :გულიკი: :ბევრიგულიკი:

დაბოლოს…. მთვარეც კი ამოვიდა, სანამ წამოვიდოდით.

დაბრუნება უკვე აღარ არის საინტერესო, გარდა იმისა, რომ უკანა გზის ორმოებთან ისევ იცლებ-ივსებოდა მარშუტკა, ბასას ჭრიჭინებმა ისე იმხიარულეს და იმდენი ვიცინე, ვერც გავიგე ისე ჩამოვედით იმ მეორე მარშუტკამდე, გადავნაწილდით და მერე აღარ მახსოვს, მგონი მეძინა….

პ.ს. არ შემიძლია არ აღვნიშნო გავლილი დღის ერთადერთი შავი ლაქა ჩემი აზრით, მგზავრი, რომელიც მთელი გზა აფრქვევდა საქართველოს აშენების სტრატეგიულ გეგმებს, აძაგებდა ყველას და ყველაფერს და საერთოდაც ცოტა მეკლდა რომ არ მეკივლა , გასკდა თავი, მოდუნდი და იკაიფე და სხვასაც აცალე კაიფი თქო 😦 საბედნიეროდ ფეხით ბევრმა სიარულმა მოგვიწია და მაქსიმალურად გავრბოდი :მო:

პ.პ.ს. ყველა გამუქებული ციტატა კარავიდანაა წამოღებული.

P.P.P.S. ფოტოაპარატი ჯდებოდა და მარტო საკვანძო მომენტები გადავიღე 😦

შიდა ქართლი, დმანისი, შემოდგომა

შაბათის დილა იყო მგონი, კარავზე თემას გადავაწყდი, ერთი ნაცნობი სახელი და კიდევ დმანისი მომხვდა თვალში, მივჭიკარტდი და კვირას, 9:30 რედისონ ივერიასთან ვიყავი დარჭობილი. (კარაველების საყვარელი შეკრების ადგილი, რომელიც მიუდგომელი ციხესიმაგრეა ჩემთვის, არაფერი არ მიდის ანუ ჩემგან), მივდიოდით მე, ბასა-ტტტ, კიდევ კარავი87 (ეს ის აღმოჩნდა, რკონის გასვლაში რომ დავკარგეთ კინაღამ) და მისი მეგობარი დიმიტრი. მანქანის სახელი არ მკითხოთ, ჯუსტ ვიცი, რომ მსუბუქი მანქანა იყო და საწყალი სულაც არ ეცოდებოდა პატრონს.

დმანისში კი… უბრალოდ, ლამაზი იყო და ეკლესიის ჩუქურთმებსაც შევახე ხელი.
აწი მემახსოვრება )))

ხე სიცოცხლისა

ამინდი იყო სუპერ, ანუ მოღრუბლული, ნესტიანჰაერიანი და შემოდგომისფერებიანი.
ქვემო ქართლში ვიყავით, ბევრი ეკლესიები ვნახეთ, მე ყველაზე ძალიან ყორანთა და როსტევანი კიარადა რატევანი მომეწონა, ტოესწ, კი არ მომეწონა, ულამააზეს ადგილებში იყო გაშენებული.

ხოდა, ჯერ დმანისით დავიწყებ, იმიტომ რომ იქ მწვანე ეკლესია იყო, საყვარელი :გულიკები:

ცა აბანოდან კიარდა მისის სახურავიდან ჭვრიტი

ესეც აბანოდან გადავიღე

ზემოთ, ციხიდან მოვფოფხავთ. ჩაფოფხებისას ავტყდი სურათი გადამიღეთ თქო და ისეთი დავენარცხე… კიდევ კარგი დავენარცხე დაარ დავსრიალდი თორემ ჩავსრიალდებოდი ეკლესიამდე და მოვიტეხდი რამეს ))

ხედი სულსულზემოდან

ფერად-ფერადი

შუასაუკუნეების ფეოდალის ციხე-სიმაგრეს გავს, არა?

სხვარი. ერთს ზედაც შევაჯექი, აქ ვერ დავდებ, არაპოლიტკორექტულია მაინც, თან ამდენი ჩემი სახე რაუბედურებაა

რა მნიშვნელობა აქვს, რა იყო, ლამაზი ხომ იყო

ტრადიცია თათრების (თუ სხვა ეთნიკური ჯგუფია,იზვინიაიუს, ვერ ვერკვევი), გოგო როგორც კი 18 წლის ანუ გასათხოვარი გახდება, წითელ ნაჭრებს კიდებენ რომ აჰათ გოგო და წაიღეთო. პ.ს. მე კიდევ მეგონა რომ ვიღაც მოკვდა და იმიტომ გამოკიდესო, ძალიან ბევრგან რომდავინახე მერეღა ვიკითხე და გამარკვიეს.

რომელიღაც წინაპარის ძვალი ყორანთასკენ მიმავალ გზაზე.
პირდაპირ გზაზეა გამოთხრილი ძველისძველი სამარხები

ხედი სადღაც ყორანთიდან. მეჩვენება თუ ელფების მთებს გავს?

ა, ხო, ცხოვრებაში პირველად ვნახე ხის სოკო ხეზე!

რატევანთანვე იყო რარაც ძველისძველი ეკლესია, უგუმბათო და ობოლი, სააამაგიეროდ შიგ 1960-იან წლებში გარდაცვლილი 98 წლის ქალის საფლავი იყო, ზედ ქვის ლოდით. ეტყობა მის ახალგაზრდობაში მოდაში იყო და ძელი მოდით მოინდომა საფლავი, მარა რაღა მაინცადამაინც ეკლესიის შიგნით?!

ეს კადრი შემიყვარდა, რატო, არ მკითხოთ, ვერ დავასაბუთებ.

რატევანი

ბოლნისი….

რატევანი

რატევანში ხაერი იყო ფუსთა-ფუსთა, კრისტალურად, აი იმ მდინარესავით, სამეგრელოში რომ ვიპოვეთ და რომელის სახლიც სულაც არ მახსოვს. და ბალახის სუნი ქონდა ჰახერს, არ ვაჭარბებ, აი ცვეტში, მე ვიყო ფარშევანგი. სანამ თამარიჩი და კარავი სურათებს იღებდა მე ჩამოვრჩი და სოფლის ხმებს ვუსმენდი :გულიკები:

ხავსიანი ქვები რატევანის მიდამოებში…
აუ, ისე, გავღიზიანდი ამ სათათრეთში ძალიან, დიდი სიამოვნებით გავასახლებდი ტათრებს თავიანთ ისტორიულ სამშობლოში, ქართულ ენას ეგენი არ სწავლობენ და აქ რა ჯანდაბა დაკარგვიათ?

ცურტავი, აქედან ყოფილა ის იაკობი, ტვინს რომ მიბურღავდა მეცხრე კლასში.
დედები ცხოვრობენო, მაგრამ არ იყვნენ, ეტყობა წირვაზე წავიდნენო დავასკვენით, კრუგები ვურტყით, ვაბრახუნეთ და წამოვედით გაწბილებულები

ზატო ფუსა იყო იქ.

მე-შმაკი 😀

დმანისის ციხეზე ვპოზიორობ სიტყვებით “აუ გადამიღეთ რაააა”, კადრი ეკუთვნის ბასას

მფრინავი ჰოლ… კიარადა პერწკლი

ასოცირებული სურათი, აი ასეთი გასვლა იყო, მწვანე და ფუსთა

პ.ს. გააავიყინე, სახლში რომ მოვედი, ორსაუკუნენახევარი ვლხვებოდი აბაზანაში.

უფლისციხე-ატენის სიონი 5-წუთიანი მარათონით

ხოოოოოდა, ესეიგი ასე და ამგვარად, პირველად ვიყავი სამსახურთან ერთად ექსვკურსიაზედ, ვიყავით ბევრი კაცი, ასე 25-28 ცალი, ლაბი, გაყიდვები, ბუღალტერია, მარკეტინგი და უმფროსობა. (მომიტევეთ წერის პერიოდში სიცხე მაქვს და ცოტას ვიბოდებ).

შეკრება დილის ცხრაზე იყო დანიშნული, ჩემი დილისათსაათზეადგომადი ძმა ადგა 8-მდე, იბანავა და ისევ ბედნიერად მიეძინა, მხოლოდ წასვლის წინა წუთებშიღა შეფხიზლდა მხოლოდ იმისათვის რომ ავტობუსში გაეგრძელებინა ძილი.

პირველ რიგში ჩემი მაღალქუსლიანი თანამშრომელები შევათვალიერე, საბედნიეროდ, გადავრჩით, დაბლებზე ეცვათ! თუმცა ეკამ მაინც მოახერხა და მაღალქუსლიანი მოსახერხებელი სალაშქრო სანდლები იშოვა (ძეგლის ღირსია იმჰო 😀 ) და 9-ზე შესაკრებელი და გასასვლელი სასტავი გავიდა 10 საათსა და რაღაცეებზე. (აქ წარმოვიდგინოთ გამარჯობა საქართველოს ლაითი ვერსია ჩემი სახით).

პირველი გეგმაში სამთავისი იყო, მახსოვდა რომ აქ იყო ის ხე, ძალიან რომ მიყვარს. გზაში იმდენი ვილაპარაკე, ეზოში რომ შევედით, აბა სადაა შენი ხეო?! არ იყო :((( მერე გავარკვიე, ერთაწმინდაში ამრევია. არადა ისე მიყვარს ის ხე…. რარაცნაირად საყვარელი ტიპია, ხასიეთა. არდა სამჯერ ვიყავი და სამჯერვე ვიღაც კონწიალობდა იმ ხეზე და ვერასოდეს ვერ გადავიღე.

ხოდა შემდეგ წავედით ატენის სიონში. დედათა მონასტერი კი ყოფილა მარა მე რომ იქ საცხოვრებლები და მეურნეობა ვერ ვნახე + მოუვლელი იყო იქაურობა? ზვიომ ეკლესიის ეზოს გარეთ სიგარეტს მოუკიდა და მაშინვე მიიღო კომენტარი, ეკლესიური ადამიანის მიერ წარმოთქმულის შესაფერისი, მე შესაბამისად, ანტიეგეთკომენტარულური სისტემა ჩამერთო… ნუ რას ვიზამთ, ახალმოსული იყო, არ მიცნობს ჯერ და ნამეტანი შოკური სისტემით მოუხდა გაცნობა 😀

გზაში რესტორანი დავჯავშნესავით, ანუ საღამოს მენიუ შევუკვეთეთ, მე ამასობაში ეს “შპალიერი” დავინახე და ვებრდღვენი სურათების გადასაღებად. ხოდა ჭაუხებია ხო? თუ მეშლება? არადა რო გავს?!

ატენის სიონში ფერები იყო ლამაზი….. სანთლის გამყიდველები ტრადიციულად ბრაზიანები “თავშალი რატო არ გახურავს, ქალო!” ტიპის გამოსვლებით…

კიდევ, ძალიანძალიან ბევრი ასეთი ყვავილებით მორთული ბაღ-ვენახები იყო

ამის გადასაღებლად შევძვერი “სეტკაში”

დაბოლოს, ნანატრი უფლისციხე….
უფლისციხეს აკეთებენ, მუზეუმის შენობასაც მოვკარი თვალი (ანუ მუზეუმი ეწერა, შიგ რა მოხდება ჯერ არ ვიცით), გიდიც გვყავდა, სტალბერი-სტალინი+ბერია, მამაჩემს ლენინი არ ევასებოდა თორემ ლესტანბერი თუ რარაც ეგეთი ვიქნებოდიო. ჩინელ-იაპონელი პაწუა და მარდი ტურისტიკები იყვნენ ბლომად, დაცუნცულებდნენ ქოლგებით.

აი, გვარბენინა იმ გიდმა ოთხით, ისე სწრაფად მეტყველებდა, მეც კი გამასწრო ტემპებში…
არ ვუსმენდი, სურათები უფრო მაინტერესებდა, დავდიოდი და “ვპაპარაცობდი”, ოღონდ ამორჩევით, აი, ადამიანზე მუზა რომ გაგეხსნება, მასე….
ა ხო, პირველი შემთხვევა იყო, ხალხების ჯგუფური სურათები რომ გადავიღე, გადაგვიღე-გადაგვიღეო და…. ერთი მაინც უკმაყოფილო დამირჩა, მე რატო არ ვჩანვარო სურათებშიო, ვახ, დაქირავებული ფოტოგრაფი ვყავდი თუ?!

ცოტაარიყოსდა, ქარი უბერავდა, წვიმამაც გვიკადრა, ოღონდ მოწინწკლა მხოლოდ (აი ამ პერიოდშჳ მომერია ვირუსი, იმჰო)

ლამაზი იყო, ძველისძველი (ვარძია ამასთან შედარებით, ბავშვია) მაგრამ იმდენი ხალხი იყო…….. არა, მაინც ბირთვისები მირჩევნია, მე ვიყო მაჩვი…

იმ კაცმა, ამფითეატრებიო, ესენიო, ისინიო…..

ეკლესიის მისასვლელი……

ხევსურეთის პეიზაჟს გავს……

გაცვეთილი უფლის ციხე……..

მომიტევეთ, ისევ მე და ჩემი ბალახები და ბალახისფრები……

……………..

ეს ნასახლარებია, ადრე სასაფლაოები ყოფილა, ხოდა ეს რომ გაიგეს ადგა თურმე ხალხი და აიყარა დედაწულიანად და სხვაგან გადასახლდა…….. (რავიცი, მე კი მეძინა ტკბილად ჟინვალის სანაპიროზე, თავი საფლავის ქვაზე მედო..)

ხავსები

და სულ ხავსები

და მედიტირებადი მე იქ

კიარადა ვმაიმუნობ…….

ხო ნუ იქ იყო ავტობუსში ტაშფანდურები, მერე რესტორანში გაგრძელებული, მარა ეგ უკვე საინტერესო აღარაა, იმჰო. თან ისე გავცივდი, იიიიიიიიიიიიმხელა ჭიქით მოვატანინე ჩაი და მთელი კვირადღე ვკვტებოდი და მეძინა და ვკვტებოდი.

ოდა ეგრე

წიფაში, მეორედ.

ჭკუა ვერ ვისწავლე, რომ სხვის იმედზე არ ვიყო და ფოტოები თვითონ გადავიღო, თუნდაც
ჩემი ბუძანგალა პაპარატით, რომ არ უნდა დამეზაროს და ავწიო ერთი ადგილი, რომ პოსტი
უსურათოდ არ დამრჩეს.მაგრამ იმდენად რელაქსირებული ვიყავი, დავდე ის ერთი ადგილი
პარალონზე და შედეგად არცისებევრსურათიანი მაგრამ ბევრლაქლაქიანი პოსტი იქნება, თუ
ძალიან გეზარებათ მარჯვნივ ზემოთ წითელი წკაპია და მიაწკაპეთ.

მე მიყვარს წიფა, იმის გამო რომ იქ მატარებლის მეტი არაფერი არ მიდის, ჰაერი სველია და სუფთა, იქ მარის სახლია, ნეო ცხოვრობს და გარშემო სულ მთებია.

მარი, ჩვენი მასპინძელი და ადამიანი, ვინც ყოველთვის მიხარია.

ფეისბუქზე რომ დაწერეს წიფა გადაწყდაო, ჩემი გული თან გაყვა, შაბათს ვმუშაობ ორამდე და ვერც შემცვლიდნენ, უცებ, პარასკევს საღამოს მძინავს დაღლილს და რეკავს წივწივა , ხვალ შუადღესაც შეიძლება წასვლაო, აიაიაიაი ისე გამიხარდა ძილი ვის ახსოვდა, წამოვხტი და ოთახში დავხტოდი ჯუმპ სმაილივით :უსერ:

აქედან ოთხი წავედით, მე, ჩემი პლიუსი კიარადა ზვიოსული, რომელიც მგონი სულ სამ კაცს იცნობდა იქ და ძმები ბასილაშვილები,იქ ანდროგვანცა, ქუცქანინო,ნანუცი, ნინო, სოფო და თვითონ მარი დაგვხვდნენ. წივწივა ბოლო წუთამდე მოდიოდა და მერე ვეღარ წამოვიდა, შესაბამისად, ნანუცი და ნინო დარჩნენ სპალნიკების გარეშე.
კინაღამ ჩვენც დავრჩით, გვანცას რომ არ დაერეკა, ვიჯდებოდით ბედნიერად ვაგზალზე არმოსული წივწივას ლოდინში.

ნეო

გზა იყო მზიანი, სუნიანი, ნაგლბებოიანი, ძლივს სკამზე ფეხი გავშალე და “წამოვწექი”, რომ ხაშურში შემოვიდა, 2700 თავისუფალი ადგილი დაიკიდა, თავზე დამადგა, მკვახედ მომახალა “ჩამოიღე ფეხი და დამსვი”-ო და მოკალათდა. მერე ჟურნალი დააძრო და ორ წუთში ზედ დაიძინა.

სულ ოთხნი ჩავედით, გოგოები დაგვხვდნენ სადგურზე და ფეხით ავედით მარის სახლამდე.
გზაზე ის მასპინძელიც ვნახე, პირველად ჩასულებს უმმმაგრესი ღვინო რომ დაგვალევინა და ამბები მოგვიყვა… ინფარქტი გადაუტანია (((((

ბავშვებმა სამწვადე დაგვახვედრეს, კოცონი დავანთეთ და სრული ბედნიერებისათვის მხოლოდ ვარსკვლავიანი ცა მეკლდა.

ის გადაღუნული ხე მოუჭრიათ, ჩიტუციო რომ იწვა, ის გაზაფხულის ყვითელი ყვავილებიც აღარ იყო, სამაგიეროდ იყო უკვე ფუსთა სახლი, ჰამაკი, ხეზე გაკეთებული ფიცრის შტაბი, ვაშლები პირდაპირ ხიდან (ჩემი სუსტი წერტილი), ძილი ფუსთა ჰაერზე, აივანზე, “პრუჟინებიან” საწოლში. (მერე რა, რომ ნახევარი ძილის მერეღა მოვტვინე, რომ მარცხენა მხარზე უნდა დამეძინა, რომ ნორმალურად ჩამძინებოდა).

ენთო ცეცხლი, იწვებოდა მწვადები თავისით და ხანდახდან ბიჭების დახმარებით, ვიჯექით/ვიწექით ცეცხლთან ახლოს და მოშორებით გაშლილ ადიალებზე, პარალონებზე, ჰამაკებში, ვაბოლებდით, კოცონიც, თავის მხრივ, გვაბოლებდა, ვსვამდით ღვინოს/არაყს/კონიაკს სურვილის და შესაძლებლობების მიხედვით, ვჭამდით მწვადებს და პურს და ვლაპარაკობდით, ვლაპარაკობდით ვლაპარაკობდით ყველაფერზე და არაფერზე…

შუაღამისას სასაფლაოზე დაიგეგმა წასვლა, ერთი სული მქონდა, მაგრამ ნიტო კონიაკმა, ნიტო ამბოლოდროინდელმა რეჟიმმა ისე მიმჩექმა, 1-ზე ბედნიერად გავეშურე დასაძინებლად, ანმუ მანამდე, სანამ წასვლას დააპირებდნენ… გზა აბნევიათ, საბოლოოდ მაინც ვერ ვიაგნეს თურმე, დაბრუნებისასღა გამეღვიძა, ვიღაცა იმხელა ხმაზე შემოჯლიგინდა, წამოვხტი მიფეთებულივით.

მეორე დღე მოღრუბლული გათენდა, ცხვირი გამოვყავი სპალნიკიდან და ჰაერი იყო ცივი, სასიამოვნო, ხოდა მეძინა გამოყოფილი ცხვირით, სანამ ბიჭები ეზოში ცეცხლს ანთებდნენ, მერე წამოვიზლაზნეთ ნელ-ნელა გოგოები.

ჩემი სუსტი წერტილი ყავაა და პირველი, რაც ვქენი, ასადუღებელი ხელსაწყოების ძებნა დავიწყე გაწეწილი თმით და დასაბანი პირით, მოვნახე, დავადგი და მერე ვეჩხუბებოდი, რატომ არ დუღდები თქო, არადა თავზე დაფარება დამვიწყებია…

ხოდა მერე ითამაშეს რაღაც კარტიანი თამაში, სავარაუდოდ ძალიან სახალისო, მე არ მქონდა თავის იმედი და “დავეტიე”. მერე მაფიოზობანა. მაგის ყურება შჴრიდან მევასება, რომ ვიცი ვინ ვინაა ))))) სოფო თამაშობდა კარგად.

ხოდა მერე ავიბარგეთ და წამოვედით მატარებლით…. წივწივა იქ კი არ იყო, მარა მატარებლით მაინც ვერ წამოვედით, ჩამოგვყარეს.

სანამ ჩამოგვყრიდნენ, ვიარეთ-ვიარეთ ცარიელი სკამის სანახავად, ვერ მივაგენით, ბოლოს სადღაც გავედით, ვაგონებსშუა და დავსხედით.

ცხელა-ცხელა, ნიავი არ იყო, გესტაპოს ტყვეები ალბათ უკეთესად მგზავრობდნენ… სოფო დაიღალა, თავი მიადო კარს და კარი, რომელიც ჯაჯგურით ვერ გავაღეთ, გაიღო!!

ვაშა, ხაერი!

ამ დროს რეკავს მარი, ჩავდივართ ხაშურში და ბორჯომის მატარებლით წავიდეთო, ესენი გვყრიდნენ, ბილეთები არ გაქვთო, პლიუს ერთ ლარს გვთხოვდნენ, რაზეც კარგი პასუხი მიიღეს, მატარებლიდან გვყრით და ლარებს რაღაზე გვთხოვთო.

ჩამოვეყარეთ ხაშურში, დაგვეზარა მატარებლით ჩიქჩიქი, დავიქირავეთ მარშუტკა, რომელსაც პეკინამდე უნდა მივეყვანეთ და ისეთი საყუარელი მძღოლი იყო, რომ ორი შემეტენე მგზავრი დაიმატა.. ;ადსკჰასასფდალკსჯ!!!!!

მწუადაობა ცუცქასთან გაგრძელდა, წივწივაც მოვიდა მერე და ნინი85-იც და მერე მე და წივწივამ ცალკე გავაგრძელეთ ისა, ბომჟაობა და ლუდაობა და სახლში რომ მივედი აბაზანის და ლოგინის თავიღა მქონდა.

ხოდა ესე

მომნატრებია წივწივღოველები, საუკუნე არ მყავდნენ ნანახები და აღმოვაჩინე, რომ ძალიან მივეჩვიე, როცა არ უნდა ვნახო, მათთან თავისუფლად ვგრძნობ თავს, რაც იშვიათად ხდება…

ასოცირებული სურათი: მე, ცეცხლი, წიფა

დაკიდევ, ჩემი პირველი შეხვედრა წიფასთან…..
http://bunbunland.blogspot.com/2008/08/blog-post_27.html

ალგეთი

მაყვლიანი და კვამლიანი გასვლა იყო
(მემგონი ბანაობის მერეც ამდის სუნი ლოლ)

ლისფიტებიანმდინარიანი. მე საბოლოოდ დავასკვენი რომ ბანაობა ჩემი საქმე არაა, გაუმარჯოს მდინარის პირას ჯდომას და მედიტირებას (ეგ ცეცხლთანაც მოსულა)

ვიყავით იდეაში 7 ზრდასრული და მმმ, 2+2+1+კიდევ ბევრი ბავშვი, აქედან საბანაკე ადგილას დარჩა მხოლოდ 6 მოზრდილი და 5 ბავშვი. დანარჩენი აიბარგა ჰორუსების აგარაკზე, იქ დაბდღე ხდებოდა და ჩვენ როგორც “არაქართული სულის მქონენმა ” ძალიან გულმოდგინედ ავარიდეთ თავი სუფრას.

ღამე იყო თოვლიანი კიარადა ქარიანი, სუსხიანი და ბოლიანი და მე აცრა რომ მქონდა გაკეთებული და ესენი სვამდნენ და მე საწყალი მზერით ვუყურებდი ცოტა ის იყო, აბზ.სამაგიეროდ ფხიზელზე ნასვამების მოსმენა მაგარი საინტერესოა )))))

კოცონის კვამლმა იდინა ჩემკენ, იდინა, იდინა და იმდენი იდინა ბოლოს ცალ ფეხზე დავიკიდე, ჩემი ნარინჯისფერი რამე ავიფარე და ვიჯექი/ვიწექი/ვიდექი/მეძინა კვამლში.

მეორე დღეს ვიბოდიალეთ ჩანჩქერისკენ. გზა გადიოდა ტყეზე, მუხლამდებალახიან მინდვრებზე…

ბერიშა წინ მიდიოდა,გზას კვალავდა, უკან ორი ბავშვი მისდევდა და მერე ჩვენ

კიდევაც დაიზრდებიანო )))))))))))

ხუხ, ამათმა ისე საკაიფოდ იარეს…… ოდესმე შვილი თუ დავაპირე, აუცილებლად ასეთი უნდა იყოს ))) აცას ბავშვს პირველად ეძინა და რა კმაყოფილი გამოძვრა დილას კარვიდან, კიდე დავიძინებ სხვა დროსაცო ))) ამათ ასაკში უმრავლესობამ კარავი რა არის, არ იცის.

ხედი ხიდიდან

და ხიდი.

გზაზე შემხვდა, რაღაცნაირი……

უკანა გზა კი მდინარით ჩამოვიარეთ, თან ასახვევს გავცდით და ბაარემ ბოლომდეო…

გზაზე შემოდგომის ელჩი შემომეყარა

წალიკ-წალიკ

ალგეთის ხეობაში….

აიი ამ ალქაჯ ჩიტს დავდევდი, იმდენი ქნა, არც სურათი გადამღებინა და ჩავეზნეყვე წელამდე წყალში ))))))

აი აქ ვიყავით დაბანაკებულები.

ასოცირებული სურათი ))) ასეთი გასვლა იყო. თავისუფლება უსასრულობისკენ.

ცოტაც და ვსო…

ბავშვების ტემპით ვერ დავდიოდი, წინ გავქუსლავდი და მერე ველოდებოდ/ვისვენებდი ხოლმე…

ნაომარი ფეხები ))) წყალი თავიდან ცივია და უსიამოვნო, მერე ეგუები, მერე გკიდია და მერე სასიამოვნოც კია (არა, წელამდე არ იყო სასიამოვნო, მომეწეპა და ვერ დავდიოდი)

ჭირი იქა, ლხინი აქა…..

პ.ა. იქამდე როგორ მივიდეთ? როგორ და… ფარცხისს რომ გაცდები და მდინარეს კი არ გადაკვეთ მეორე გზას გაუყვები…. დეტალები არ/ვერ მახსოვს, ახლოა ბირთვისებთან და კაი ტიპია ძალიან )))

სამეგრელო

მიყვარს დაუგეგმავი პახოდები, გზადაგზა რომ ეძებ საბანაკე ადგილს, აზრთა სხვადასხვაობები, ჭიდილები და ალალბედზე სუპერადგილების მოძებნა.

მიყვარს უცხო ადამიანები, ხასიათები და უნარ-ჩვევები მცირე დოზებით.

რამდენიმე კარაველთან და ზოგ არაკარაველთან ერთად წავედი სამარგალოში, მხოლოდ სამ კაცს ვიცნობდი, ვიცნობდი რა, ვიცოდი, ფაქტიურად ექსპერიმენტი ჩავატარე, პერწკლი და უცხო გარემო. (ან, უცხო გარემო და პერწკლი) ძალიან, ძალიან დიდი ხანია ასე აღარ წავსულვარ, როგორც წესი ვფრთხები უცხებთან დიდხანსყოფნის პერსპექტივით და მხოლოდ ერთდღიან ექსკურსიებს ვჯერდები.

გასვლა დილის ექვსისნახევარზე უნდა დაწყებულიყო, დაიწყო ექვსზე, მე, კარავულ პუნქტუალობას მიჩვეული, 5-ზე წამოვხტი 3-ზე დაწოლილი. შედეგად მთელი გზა ვაკიმარებდი. საბედნიეროდ ორი ჯიპით (ჯიპი არააო მარა ჩემთვის ჯიპია ქვია მასეთებს) ვიყავით და დაძჳნებისთვის საკმარისზე მეტი ფართობიც კი მქონდა.
მარტვილის რაიონის რომელიღაც სოფელში, ხობისწყალი აკეთებს ძალიან მაგარ ჩანჩქერებს, ყურეებს, ფერების ნაირსახეობებს, ლურჯიდან დაწყებული მწვანით დამთავრებული და იქამდე მივედით.

წყალი იყო ცივი-ცივი-უცივესი, უაზროდ დასიცხული ჩავბოდიალდი და გამაგრილა არ ერქვა, გამყინა, მიმბურძგლ-მომბურძგლა, სუნთქვა შემიკრა, თმა ყალყზე დამიყენა, მოკლედ, სუპერ! ოღონდ ძალიანძალიან იყო დაკლებული… მაგრამ ფერები….მმმმნამ….

ჩემს გარდა ყველა ცურავდა, მდინარე კი ყინულივით იყო, ამიტომ მზეზე ყოფნას და რელაქსაციას დავჯერდი, ძალიან რომ მცხებოდა მერეღა ვყოფდი ცალ თითს მდინარეში.

თავიდან თითქმის მარტოები ვიყავით, მერე მოეყარნენ და რა მოეყარნენ……

აქ ისაა, დადიანების დასასვენებელი ადგილი, ყოფილი, მდინარემდე ქვის ძველისძველი კიბეები ჩადის, ხეობა ღრმაა და ჩვეულებრივ ვერ ჩახრიგინდები.

ნაგავი იყო… ყარდა….. :(((((((

აბლაბუჯღა

ბევრი მწვანე ფერი იყო…..

მწვანე შემოდგომა

კონცენტრაცია

ტროპიკული ქვა

ვინაიდან ძალიან ბევრი ხალხი მოვიდა, და კიდე რიგი მიზეზების გამო, ჩავბარგდით და სხვაგან წავედით…. ადგილს ვეძებდით საბანაკეს და ვიარეთ-ვიარეთ… აბორიგენებში არ გაგვიმართლა, ზოგი ატას გვაგზავნიდა, ზოგი ბატას, ზოგი კვატას.

მერე რაღაც ადგილი გვასწავლეს და წავედით და რა წავედით, საწყალი მანქანები იგინებოდნენ თავიანთ ენაზე მემგონი, გზა მიბოდიალობდა სადღაც ჯანდაბაში…

ბოლობოლო საბანაკე ადგილს მიმსგავსებული დავინახეთ, ჩავედით და ისსსსეთი მაგარი რაღაც ვიპოვეთ, ტყის დ კამკამა მდინარის მიქსი იყო, მართლა კამკამებდა, ასეთი ფუსთა და ცივი მდინარე არ მინახავს მე ჯერ.

ბებოები )))

გზაში…

აბორიგენი ბავშვები, გვიყურებდნენ საინტერესო მხეცუნებს, მე კიდევ იმათ ვუყურებდი )))

კარავები, ნახევარი ღამე უპატრონოდ იყვნენ, დიდისამბით გაიშალა, კოცონთან მივბარგდით დასალევად და ჩკა, იქვე გავითიშეთ, დრო არ ვიცი და, მე-15-ე სადღეგრძელოს იძახდნენ ბიჭები როგორც მახსვოს და მერე არაფერი აღარ მახსოვს,თითქოს არ მეძინებოდა და კი ჩამეძინა… მერე ისევ გამეღვიძა, მერე ისევ ჩამეძინა და ასე…

გვქონდა წითელი ღვინო და შოთის პური, კიდევ ჭიანჭველების ლაშქარი პარალონს მიღმა, თავსზემოთ სკირვალიანი ცა და გვერდით ბზის ტყე და შეშა, რომელიც იწვოდა ნელა, ბრიალად და ხარისხიანად.

კიდევ იყო შუაღამისას წამოწინწკლული წვიმა, კიდევ კარგი, იყო, კარავში შესვლა არ დამეზარებოდა, მანქანა არ ოკუპირდებოდა და კოცონთან არ შევხვდებოდი გათენებას.

(სურათი იხილეთ ქვემოთ)

დილის ნაკვერჩხლებზე მოდუღებული ყავა და ცივიწყლით პირდაბანილშურშრობელი მე.

რაღაც ეგზალტირებულად ჟღერს მგონი ამდენი ლალალა, მაგრამ უაზროდ მქონდა მონატრებული, წელს ასე არ ვყოფილვარ არსად და დახუთულ უჰაერო სირცეში უცებ ფანჯარას რომ გააღებ და ახალნაწვიმარი ტყის სურნელი შემოვარდება, ასე ვიყავი.

დილაუთენია, თითქმის ყველას რომ ძინავს…

ხეობა.

ზეზარმაცული მეორე დღე მქონდა, ხალხები საბანაოდ წავიდნენ, მე დავრჩი და მზეს მივეფიცხე, შოკოლადი მქონდა კიდევ და საჭმლის მაგიერ მთელი ფილა ვჭამე, თან დამდნარი და ვიტლიკებოდი თითებს )))) ა ხო, წიგნიც მქონდა.

პ.ს. ბრედბერის ცელი არ უნდა წამეკითხა, ცუდად გავხდი, პურის ყანა ზედმეტად წმინდა რამეა ჩემთვის და სანამ მე ახლა ბრედბერის თავთავებს და იმ კოშმარულ განცდებს მოვიშორებ…. რაღაცნაირი ენერგეტიკა აქვს, როცა არ უნდა მივადგე, ვითრგუნები.

ხე, ერთადერთი და ერთ-ერთი

მეორე დღე, მდინარე, მე, ფოტოაპარატი და ვსო

ჩემი ისინი, მიყვარან, ისე კარგად მატარეს…

ღამე პაატას სახლში ავბარგდით და ბედნიერად დავიძინეთ საწოლებზე, მანამდე კი, ვაღიარებ, ცხოვრებაში მემგონი პირველად, რიტუალური სიგარეტისწევა ჩავატარე, აი, რომ ელოდები შესაფერის მომენტს, ყველას რომ გაისტუმრებ, ღერს ჯერ თითებით მოსინჯავ, დასუნავ, მოუკიდებ და სათითაო ნაფაზს თვალდახუჭული შეიგრძნობ და სადღაც გაფრინდები (ჩემზე იმოქმედა, საუკუნე და ცოტა მეტია, არ იმასმიქნია). (აქ პერსონალური და უზარმაზარი მადლობა ზვიოსულს, უნამუსოდ ავიღე ბოლო ღერი..)

მარა მაინც დებილობა იყო, სუნი ამივიდა თითებზე და მუცელქვეშ ხელამოდებულს მეძინა სუნს რომ არ შევეწუხებიე ))) ((((

დილის 5-ზე გავიღვიძეთ, მთელი გზა ხომ ვთვლიმე და შხაპი კი მივიღე, გავფხიზლდი მარა……..

ა, დაბოლილი კიარადა კმაყოფილი როჭოსავით კი ვიცინი )))))) (ცხვირის სიდიდეს არვიჩნევთ, რეალში არ მქვს ამხელა, დედასვფიცავარ :S )

პ.ს. ექსპერიმენტმა გაამართლა მემგონი, I`ve survived

p.p.s. ჯერ ისევ მეძჳნება…

ვიკ-ენდი ტყეში

განა რა, მაგრამ ამ შაბთკვირას წლის პირველი ნამდვილი ტყიანი და მდინარიანი გასვლა მქონდა.

თავისი მოტეხილი ხეებით, ბალახების ჯუნგლებით, ფეხებს რომ კაწრავდნენ (მე შორტები მეცვა)

ფონად ტყიანი მთებით და სუფთა ჰაერით

ჩახერგილი ხეებით (მე ქვემოდან გავძვერი, როგორც კომპაქტური, დანარჩენები გადაფოფხდნენ.

ალაგ-ალაგ ჩრდილებიც იყო. პირველად ვიყავი წიწვოვან ტყეში, რომელიც არც ისეთი გრილი, ტენიანი და შრიალაა, როგორც ფოთლოვანი.

ლურჯი

ბლაბლაბლუდა

მდინარის ნისლები

აქ გზა დაგვებნა, სხვაგან გავედით, მდინარის სხვა ნაწილას გვინდოდა მთიდან დაშვება… გზას ეძებენ, ზოგი ეწევა, მე ვმედიტირებ.

ასეთი სატოპბი იყო ბევრი-ბევრი, ტვინს ღუნავდნენ

მწწწწწ

წწ

მზიური პეპელა.

იმდენი სატოპები იყო, ბოლოს ფეხზე გავიხადე დ ბავშვობა გავიხსენე. (არა, ბავშვობაში ასე არ მტკიოდა).

ცხელოდა-ცხელოდა მაგრამ ძნელი არ იყო, სასიამოვნოც კი… ხალხები გაწითლდნენ, მე არც შემეტყო მზე.

ალაგ-ალაგ მინდორებიც იყო.

ალაგ გზა პირდაპირ მდინარეს მიუყვებოდა

ეს ისე…

გადამიღე თქო და გადამიღეს.

ტოპ-ტოპ, არ იცით რა კარგია შიშველფეხიანი მტვრიან გზაზე სიარულის მერე მდინარეში ჩასვლა. თან რა ცივი იყო, ყინულივით.

კლდეები უცნაური ფორმის, თითქოს ჩაუწიკწიკებიათ ხელოვნურად.

ცის მდინარე…

დავიღალე, ვა!

ვიზიტი სინაგოგაში, ებრაული მუზეუმი და გეტო.

სინაგოგა. 1904წ

ვერასოდეს ვერ მივხვდები, რატომ ცხოვრობდნენ ებრაელები რომში, სადაც ყველაფერში ზღუდავდნენ საუკუნეების მანძილზე, და რატომ არ ბრუნდებოდნენ სამშობლოში…

იგივე შეკითხვა დავუსვი მუზეუმის გიდს და აშკარად ძალიან დავაბნიე… პასუხის მოკლე შინაარსი ასეთი იყო: ჩვენი სამშობლო უკვე აქ იყოო. მართალია იდეაში, როცა სამი თაობა ერთ ადგილას ცხოვრობს, ის უკვე მის სამშობლოდ იქცევა,საფლავებზე მიჯაჭვულობასაც თავისი ძალა აქვს… მოკლედ, საუკუნეების მანძილზე ცხოვრობდა ებრაული სათვისტომო რომაელი იმპერატორების მიერ გალავნებით შემოსაზღვრულ სივრცეში, იყო პერიოდები, როცა ამ საზღვრებს გარეთ მაღაზიების გახსნა შეეძლოთ, იყო პერიოდები, როცა საღამოს 8 საათზე ჭიშკრები იკეტებოდა და ყველა ებრაელი ამ დროისთვის გეტოში უნდა ყოფილიყო… მხოლოდ მე-19-ე საუკუნის დასაწყისშიღა მოისპო საბოლოოდ იმ კედლების ნაშთები.

სინაგოგაში და ებრაულ მუზეუმში შესვლა მთელი თავგადასავალია… უზარმაზარი გალავანი არტყია, გარშემო მცველების ჯიხურებია და ფორმიანები მორიგეობენ. შესვლა ერთ-ერთი ასეთი პუნქტის გავლით ხდება, ჩანთას გიჩხრეკავენ, პასპორტს ამოწმებენ, გეკითხებიან საიდან ხარ, რომში რა გინდა და სინაგოგაში რა დაგრჩენია. აპარატის გამოყენება კატეგორიულად აკრძალულია, ბუტერბროდი გარეთ დამატოვებინეს, მეტალოდეტექტორიან ჩარჩოში გამატარეს და მერეღა შევედი მუზეუმში.
სინაგოგაში გადაღებაც სასტიკადაა აკრძალული და მხოლოდ ჯგუფთან ერთად, გიდის მეთვალყურეობით გიშვებენ, 10 წუთით. მე ორჯერ შევედი, ორ ჯგუფს შევყევი ზედიზედ. ბევრი იქცეოდა ასე.

ულამაზესია სინაგოგა შიგნიდან, თავისი ვარსკვლავიანი ჭერით, ტროპიკული ტყის ნახატებით, სკამებით, სადაც ყველა სკამს პატრონის სახელი აწერია და წინ დაკეტილი ყუთი უდევს თავსაბურავის და ლოცვების წიგნის შესანახად (სახელი არ მახსოვს).
რომში თავიდან ერთადერთი სინაგოგის აშენების უფლება მიცეს, ებრაელები კი სხვადასხვა ქვეყნებიდან იყვნენ, შესაბამისად, ერთი შენობა ააშენეს და შიგ 5 სინაგოგა მოათავსეს… ახლა, ამ უზარმაზარ სინაგოგაში თორას(თუ სხვა რამე ქვია, შემისწორეთ) დასაბრძანებელი თაღები იმ ძველი სინაგოგიდან ისეთი პატარები ჩანს, საქართველოს ყველაზე პაწუა ეკლესია და სამება რომ დააყენო გვერდიგვერდ. საშჳნლად არ მომეწონა ის ფაქტი, რომ ქალების ადგილები სინაგოგას კუთხეებშია, საშჳნლად მოუხერხებლად განლაგებული. მოკლედ, ჯერ-ჯერობით ყველა რელიგიურ მიმდინარეობაშჳ, მე რაც ვიცი, ქალის დისკრიმინაცია უპირველეს ყოვლისა, ბლეაჰ.

აი ამიტომ ფრთხილობენ ასე… რამდენიმე წლის წინ, ებრაული დღესასწაულის დროს ტერაქტი მოაწყეს და მცირეწლოვანი ბავშვი დაიღუპა. 😦 ეს სკვერი და აბრა იმ ბავშვის სახელზეა.
ვიღაც ქალმა აიფონით გადაღება ცადა და დაცვამ ძალიან ზრდილობიანად მაგრამ ელვის სისწრაფით გაუჩითა მთელი ტელეფონი, თან ბოდიშები გვიხადეს, ტერაქტის მერე ვფრთხილობთ ასეო.
თუმცა ლოცვაზე დასწრების სურვილი რომ გამოვთქვი, არაა პრობლემა, გაგჩხრეკთ როგორც დღეს და ისე შემოგიშვებთო.

ადრინდელი ებრაული კვარტალი მდინარესთან ახლოს იყო, სინაგოგა კი იქ, სადაც ახლა ტერმინის რკინიგზის ცენტრალური სადგურის შენობაა.

ახლანდელი ებრაული კვარტალი სინაგოგის გარშემოა გაშენებული, ზოგი შენობა ძველია, ზოგი ახალი, თუმცა, თუ არ იცით, ტიპიური რომია, გარდა ერთიორი ებრაულსიმბოლიკიანი მაღაზიისა და თავისებურად ჩაცმული ოფიციანტებიანი კაფისა.

ზანგი?

ძალიან ძველი შენობის ყრუ კედელზე “ამოსული” ფანჯარა.

1945 წლის 16 ოქტომბერს 2000-ზე მეტი ებრაელის დეპორტირება მოხდა გესტაპოს ბანაკებში. აქედან მხოლოდ 16 ადამიანი დაბრუნდა, აქედან ერთი ქალი.

სინაგოგაში, სკამების პირველ რიგში, მეპატრონეთა სახელების მაგიერ “გადარჩენილი” წერია, ეს ადგილები იმ ადამიანებისთვისაა, ვინც გესტაპოს ბანაკებს გადაურჩა. ნებისმიერი გადარჩენილისთვისაა შენახული ეს სკამები.

ებრაულ მუზეუმში ასე 40 წუთიანი ვიდეორგოლი გადის მუდმივად, სადაც ის ქალი ყვება, გადარჩენილი, როგორ დაიმალნენ უკანა ოთახში, როგორ შეეშინდა მის დას და პანიკაში ჩავარდნილი გაიქცა კიბეებისკენ, მერე უკან მობრუნდა და ამასობაში გესტაპო მოიყოლა თან 😦

იქვე ყვებიან, რომ გერმანია შეპირდა, თუ რამდენიღაცა კილო ქოროს გადაიხდიდნენ, არ ახლებდა ხელს. მაშჳნდელი ებრაელთა სათვისტომო ღარიბი იყო, გესტაპოს კი მხოლოდ ოქრო უნდოდა… მოდიოდნენ არამარტო ებრაელები, არამედ ყველა რომაელი, იტალიელები, არაიტალიელები და აბარებდნენ ყველაფერს, რაც ქონდათ.

შეგროვდა ის 16 კილო ოქრო, გადაეცა გესტაპოს.

ებრალეები კი მაინც წაიყვანეს…

შენობის კედელი ქუჩაში.

კისრის მოსატეხი კიბე. როგორ დადიან ნეტავ?

მაღაზია.შიგ ებრაული სიმბოლიკის ნივთები იყიდებოდა და სალოცავი ატრიბუტები.

სუვენირების მაღაზიას არ გავდა, უფრო ჩვეულებრივი საეკლესიო მაღაზია იყო.

თუმცა 13410234987218 მაღაზია არ შემხვედრია, როგორც საქართველოშია.

მონაზონი. ყველა მონაზონი უშნო რატოა?

გეტო.

ძალიან ძველი შენობებია, რაღა ეს და რაღა სოლოლაკი : ))))))

იმ ბავშვის სახელობის სკვერი…..

პ.ს. ძალიან კარგი მუზეუმი აქვთ, ჩემი ცოდნა ებრაელებზე იყო ნუ, 2%, ახლა ვიცი ასე 40% მათი წეს-ჩვეულებების. (ნაწილი სოფი გოლდენის ბლოგიდან მოვკრიფე). ულამაზესი და უსაინტერესოესი ექსპზიცია იყო, ნამდვილად ღირდა მთელი ის ჩხრეკა-დაკითხვები.

პ.ს. საინტერესო აღმოჩენა იყო ის, რომ ებრაულ სათვისტომოში გაწევრიანებული ადამიანები იხდიან გადასახადს (იმის მიხედვით, რომელ სინაგოგაში დადიან) და ის გადასახადი ხმარდება მათი სახელობის სკამების და იმ სკამებზე მიბმული ყუთების შენახვას)