ჰაერში უკვე შემოდგომის სუსხი და სურნელია.
სულ ცოტაც და…
მე ისევ ჩავიცვამ ორი ზომით დიდ სვიტრებს და კაპიუშონიან ჟაკეტებს, გავიკეთებ დიდი ჭიქით ქონდრის ჩაის, შემოვალაგებ თბილწინდებიან ტერფებს რადიატორზე და გავიყურსები,
…სანამ ზაფხული მოვიდოდეს.
ზაფხული
თუშეთის თოვლიანი გზები
მე: გირევში და ჰეღოში მოსახვედრად მდინარე გადავიარეთ, ისეთი საშინელი ნაშალიანი გზები იყო, კამაზი ძლივს მიდიოდა.
დედაჩემი: მანდ გზა გაიყვანეს? რა კარგია, მე რომ ვიყავი, ცხენზე ვიჯექი, ისეთი ბილიკი იყო, ცალი ფეხი ხრამზე მეკიდა და ცხენი ძლივს დადიოდა, გზის სინჯვა-სინჯვით.
ქვედა მარცხენა კუთხეში ჩვენი კამაზია. ფოტო გადაღებულია ჰეღოდან. მარცხნივ გორის უკან გირევია
ომალოდან რომ გამოვედით, ცრიდა.
მერე წვიმდა
მერე კოკისპირულად წვიმდა
მერე ცერზე ავედით და
მერე ბარდნიდა.
გოგოები სიმღერებს მღეროდნენ
კამაზი მიხრიგინებდა
მე საწვიმარში ვიყავი გახვეული
და
მიხაროდა, რომ იქ ვიჯექი
და
სულერთი იყო, რომ მციოდა,
რომ მაწვიმდა
მათოვდა,
ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი
და
ცხვირიც ცოტაარიყოს წაყინული მქონდა
(კაბინაში ჯდომაზეც კი არ მქონდა პრეტენზია)
მთავარი ის იყო, რომ მიმავალ კამაზში ვიჯექი და არა სადმე მიწაზე ვეგდე თავგაჩეხილი.
პრიორიტეტები ხანდახან რა საყვარლები არიან ხოლმე, არა?
პ.ს. ჩვენი მძღოლი. ფოტო გადაიღო ფიქრომ.
ცოცხლები ხართო?
კიდევ დავბრუნდები
იმედია
წკლიპერინობები
ჩემი სახლია და სტენკას სადაც მიდნა იქ დავდგამ
ჩემზე
ხო, “მიდნა” და არა “მინდა”, “ფუსთა” და არა “სუფთა”. ეს მეტყველების ჩემეული სტილია და მე ძალიან მიყვარს ბლოგები, რომლებიც ისევე წერენ, როგორც მეტყველებენ ხოლმე, სწრაფად, უცებ, უნებურად.
ჩემი პოსტები ან ერთი ამოსუნთქვით იწერება, ან საერთოდ არ იწერება. აქ შეხვდებით ბარბარიზმებს, დამახინჯებულ სიტყვებს, ალაგ-ალაგ “აპეჩატკებსაც”, ჩემი კლავიატურა დიდი ხანია გამოსაცვლელია,სულ მეზარება და იმიტომ.
ქართულ ცეკვაზე
ჩემს რუტინას ცეკვა დაემატა, უფრო სწორად, მცდელობა, ვიქნიო ხელ-ფეხი რვა თვლაზე, მაქსიმალური სიზუსტით.
თავიდან რვაფეხას ან კიბორჩხალას ვგავდი, ახლა ნელ-ნელა დავამუღამე და უკვე მსიამოვნებს კიდეც, როცა რაღაც გამომდის, ან არ გამომდის და ბევრჯერ ვიმეორებ, თან საკუთარ თავზე მეცინება.
ყველაზე მეტად ჩაკვრები მომწონს და მეხალისება, მკვეთრი მოძრაობები და ბიჭების ილეთები მომწონს, ნაზინუზა მოკრძალებული მოძრაობები ძალიან ცუდად გამომდის და ვერაფრით ვერ მივხვდი, სად უნდა დავმალო იდაყვი ხელების პრანჭვისას (ანუ, აქეთ-იქით რომ გრიხავ, რა ქვია მაგ მოძრაობას?)
ვაშლოვანზე
შეიძლება ვაშლოვანში წავიდე, კარვით… ძალიან კი ცივა, მაგრამ მე მაინც იმედი მაქვს, რომ არ გავიფიჩხები და საერთოდაც, წავალ. ბოლოს რომ ვიყავი, დეკემბერი იყო, 2010 წელი, მორიგი “გაქცევა” მჭირდა თბილისიდან. ახლა არ გავრბივარ, ჯუსტ, მომენატრა ღია ცა, თავზემოთ.
სინტონზე
უკვე რამდენიმე თვეა დავდივარ. სინტონის გავლენაა თუ უბრალოდ, მე გადავწყვიტე, რომ უნდა შევიცვალო, არ ვიცი, ფაქტია, რარაცეები შეიცვალა. წვრილმანებში ვამჩნევ და ძალიან მიხარია 🙂 ძალიანზე მეტადაც. და ადამიანების ფიდბექია ძალიან საოცარი და დადებითი, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ გავცოცხლდი და სარკოფაგიდან ამოვძვერი. განსაკუთრებით ახალი ადამიანების მიმართ ვგრძნობ ამას. ძველებისადმი, შენს შესახებ უფრო “გამყარებული” და უკვე არსებული სტერეოტიპები რომ აქვთ, ცოტა ძნელია ახლის “დადება”.
წიგნებზე
ჯეინ ვებსტერის “გრძელფეხება მამილო”-ში იძახის ჯუდი ებოტი, “ადამიანი, რომელსაც მთელი ცხოვრების მანძილზე არასოდეს არაფერზე შეხედულება არ შეუცვლია, უნდა დასპირტო და მუზეუმში გამოფინოო”, კიდევ იმას იძახის, რომ ყველას უნდა ქონდეს ბედნიერი ბავშვობა, რათა დიდობაში, როცა კაცმა არ იცის, რა მოუხდება და როგორი იქნება, ყოველთვის სიხარულით გაიხსენოს ეს პერიოდი.
ჯუდი ობოლია, სულ არავინ არ ყავს, უცნობი მეურვის გარდა, რომელსაც წერილებს წერს და რომელმაც ბავშვთა სახლში გაზრდილი გოგო კოლეჯში გაგზავნა.
პ.ს. ზღვის სუნიც მომენატრა
თავგადასავლების მაძიებლები
მიუხედავად იმისა, რომ
- მზე ყველგან ერთნაირად ამოდის და ჰაერი ყველგან ერთი და იგივე აირებისაგან შედგება,
- მთები ყველგან მთებია და ცხოველები ყველგან ერთ ენაზე “ლაპარაკობენ”,
- ბალახი ყველგან მწვანეა და ერთნაირი სუნი აქვს,
- საქართველოს ყველა სოფელი და ევროპის ყველა პატარა ქალაქი ერთმანეთს გავს
ჩვენ მაინც ვდგებით, ვალაგებთ ჩემოდნებს, ზურგჩანთებს, ვკრავთ ბოხჩებს, ვჯავშნით თვითმფრინავების მატარებლებს, ვაჩერებთ გამვლელ მანქანებს, ვადგებით გზებს და უვალ ბილიკებს.
არადა, გზები ყველგან ერთნაირია.
მაგალითად, ეს შუამთის გზას გავს, რომ არა ზედმეტად სუფთა და ყვითლად დაზოლილი სავალი ნაწილი, ვიფიქრებდი, რომ ისა…
ეს ალავერდის გავლით ალვანში რომ მიდიხარ, ის გზაა, ალვებჩარიგებული. ბავშვობაში, მანქანით რომ მივდიოდით, სულ მეგონა , რომ იქ, ბოლოში, გზა ვიწროვდებოდა და ხეები გვეღობებოდა.
გზა ვაშლოვანისკენ, მოსაწყენი, უბედური, სწორზე სწორი, ერთი ფუნჩხა ბალახის ან ბუჩქის გარეშე
ვაშლოვანი ზამთარში, გადატრუსული, შოკოლადისფერი და ქარვისფერი დიუნები.
მანავი, კახეთი. ზუსტად ასეთი გაბარჯღული ხეებია გადმოფარებული გზაზე.
აბასთუმნის სერპანტინები, ნისლიანი, საშიში, უგზო-უკვლოდ დახვეული.
ეს სურათიც მაგონებს რომელიღაც უკვე ნანახ სურათს, მაგრამ ვერ გავიხსენე ვერაფრით…
თუშები თვლიან, რომ თუშეთი ყველაზე ლამაზი მხარეა საქართველოში. მე ვეთანხმები. არა იმიტომ, რომ ეს ასეა, ნწ, ის ზუსტად ისეთივე ლამაზია, როგორც ხევსურეთი, სვანეთი ან ზანავი-ნუნისი. უფრო მეტიც, თუშეთის გზის რაღაც ნაწილი ზუუუუსტად ისეთივეა, როგორც ხევსურეთის.
უბრალოდ, მე იქაური ვარ. ესაა და ეს.
მე პოლინეზიის არქიპელაგის ნახვა მინდა. ერთი კონკრეტული კუნძულის-ფატუ-ჰივასი. ფატუ-ჰივას მეზობელია ტაიტი, არა, კი გამიხარდება საგზურის მიღება მანდ, მაგრამ ტაიტიზე ჩასული აუცილებლად ჩავალ ფატუ-ჰივაზეც, და ქვას წამოვიღებ, რომელიც იმით განსხვავდება იმ რიყის ქვისგან, რომელიც ჩემს ეზოში გდია, რომ მასზე შეიძლება ოდესღაც ტურ ჰეირდალმა დააბიჯა.
მწერალი გაცილებით უკეთესად დაწერდა ალბათ ამაზე
მე კი უბრალოდ, იმის თქმა მინდოდა, რომ ადამიანი, რომელიც მხოლოდ პწიჩკებს სვამს უკვე ნანახი აუცილებელი ღირსშესანიშნაობების გასწვრივ, ვერასოდეს მიხვდება, რატომ შეიძლება დაადგე გზას ისე, რომ არ გქონდეს კონკრეტული მიზანი.
მოდი, მოვკვდები
როცა თითის წვერებში ჟრუანტელები მივლიან, ესეიგი, საქმე ძალიან ცუდადაა, ამიტომ დროა ავდგე და საკუთარ თავს გავეცალო.
გზას დავადგე, ვიარო, ძალიან ბევრი, იქამდე, ვიდრე დაღლილობისგან არ დავეცემი.
მერე ისევ ავდგე და გზა გავაგრძელო.
გზას დავადგე, ვიარო, ძალიან ბევრი, იქამდე, ვიდრე დაღლილობისგან არ დავეცემი.
მერე ისევ ავდგე და გზა გავაგრძელო.
იქ, სადაც ხეები მწვანეა
ცა ლურჯი
ადამიანები ამ სიმწვანეში და სილურჯეში ითქვიფებიან, ირევიან და საკუთარ თავებს ისე კარგად კარგავენ, რომ მერე სულ სხვა ვინმეებს პოულობენ.
 |
| ნუნისი |
იქ, სადაც ყველა ერთ- საკუთარი თავის გადამრჩენთა კასტას მიეკუთვნება
და პარიები
თავისთავად ვარდებიან გზის პირას დაჭაობებულ ტალახებში.
 |
| თუშეთი |
 |
| სათაფლია |
 |
| ქუთაისი |
 |
| ხარაგაული |
- ბალახის სუნი მომენატრა.
- ზაფხულის მწველ მზეზე, მიწაზე წოლა და ზაფხულის ხმები.
- ფეხის თითზე შემოცოცებული ჭიანჭველა.
- ფეხისგულების ტკივილი, ხმელ მიწაზე გავლისას.
- ცივ მდინარეში ჭყაპუნი.
- ძალაგამოლეულად ფერდობზე დაფერთხება და ზურგჩანთის მოუხსნელად ქიშმიშის ძებნა, გასაკვნეტად.
 |
| ხარაგაული |
 |
| ტყე ,მდინარე |
 |
| ბანაკი ნუნისში |
 |
| თუშეთის დაკარგული ბილიკი |
 |
| Fuck Off |
- თმა, გადაწეული და კეფაზე გამოკვანძული.
- თმის საჭერი, საქამრეზე შებნეული და რეზინი, მაჯაზე გაკეთებული, ყოველი შემთხვევისთვის, რა იცი, რა ხდება.
- უცნობი მასპინძლის მიერ მოდუღებული ყავა.
- გზის პირას დგომა გაშვერილი ხელით, ავტოსტოპის მოლოდინში.
- დღეები, როცა არ იცი, სად დაგიღამდება, როგორ, რანაირად…
- მოლოდინების ჟრუანტელები და კითხვა: “რა ჩავალაგო” ზურგჩანთის ყველა ჩალაგებისას, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე მერამდენედ ისა…
მოდი, მე ახლა მოვკვდები
და
ზაფხული რომ მოვა, გამომაღვიძე
მითხარი, რომ მზე ამოვიდა,
რომ დროა ჩანთა ჩავალაგო და
ბილიკებს შევუყვე.
როდემდე?
სანამ ცოცხალი ვარ, დასასრულამდე.
სადამდე?
თავგადასავლამდე, სიკვდილამდე, სიყვარულამდე.
რისთვის?
საკუთარი თავის გადასარჩენად.
ისუნთქე, პერ, ისუნთქე. 
კვირის ფავორიტები
დილით რომ გამოძვრები კარავიდან, გაჩეჩილი, დილის სუსხი დაგკრავს, მზეზე დგახარ და თვალმოჭუტული გრძნობ, ნელ-ნელა როგორ გითბება სხეული და სისხლი იწყებს მოძრაობას. ჰაერი ცივია, სუფთა და “სველი”. პირს იბან მდინარეზე, გაშრობა გეზარება, ან ჩემსავით პირსახოცი დაგრჩა და სახეს ისევე მზეს უშვერ, მერე კოცონზე ადუღებული ჩაიდანიდან ყავას ისხამ რკინის “კრუშკაში” და პარალონზე მჯდომი, ტყის შრიალის ფონზე ფეხის თითებით წყვეტ ბალახებს, დილობ თვალი გაუსწორო ლურჯ ცას და ამასობაში საბოლოოდ იღვიძებ.
მომენატრა, ბლინ!
სიმინდი, დიდი ბებია, შალაფა და ბავშვობა ერთ ფლაკონში
ბიცოლაჩემის სიმინდის ყანა, სოფელში,შარშან.
რა ბედნიერი სახე მაქვს ლოლ, ნანდული სოფლის ჩასუქებული ვარიასავით გოგო ვარ 😀
ახლა სანამ ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე კიარადა სიმინდი იწვის, იდაგება და იხარშება, ნამ.
თურმე ეს გენიალური მცენარე ასე 8000 წლის წინ მოუშინაურებიათ მექსიკაში, რომელი მცენარისგან, ეს სხვა და გრძელი საკითხია, არც ისე საინტერესო, სამაგიეროდ საინტერესოა ის, რომ მაიას ტომის კალენდარი მთლიანად ამ მცენარის სასიცოცხლო ციკლზეა დაფუძნებული და საერთოდაც მეზოამერიკული კულტურების განვითარებაში ლომის წვლილი მიუძღვის, იმიტომ, რომ მიწათმოქმედების მთავარი ობიექტი გახლდათ.
მეთხუთმეტე საუკუნეში კოლუმბმა პირველად ჩაიტანა ამ მცენარის თესლები ევროპაში ( თუნდაც ამის გამო ღირდა ამერიკის აღმოჩენა) და ხმელთაშუა ზღვის ქვეყნებშიც დაიწყეს მოშენება, შემდეგ, მეჩვიდმეტე საუკუნეში რუსეთშიც შემოვიდა და შედეგად, საქართველოში, დაბოლოს, 1990-იან წლებში ჩემემდეც მოაღწია იმ ინფორმაციამ, რომ არსებობს ისეთი გემრიელი რაღაც, როგორიცაა სიმინდი.
ბევრისთვის სიმინდი ალბათ ზღვასთან ასოცირდება, ჩემთვის კი სოფელში, ბებიაჩემისეული ძველ სახლში რომ ოთახი იყო, ცემეტის იატაკით და ბუხრით, იმ ოთახთან. პატარა ოთახი იყო, შიგ ერთი მაგიდა, ძველისძველი დამტვერილი კარადა და ხისგან გაკეთებული მასიური ოთხფეხა ტახტი ეტეოდა. ოთახის ბოლოში ბუხარი იყო მოწყობილი და ცემენტისგანვე ჩამოსხმული პრიმიტიული ჭურჭლის ნიჟარა, ყველაზე ნაკლებად კი გავდა ნიჟარას, მარა ფუნქცია კი ქონდა იგივე. ერთი ბეწო ფანჯარაზე გისოსი იყო დამაგრებული და კარი გასაღების მაგიერ ურდულით იკეტებოდა, ზედ კოდიანი ბოქლომი ედო. ამ ოთახში დიდი ბებია ცხოვრობდა, დედაჩემის ბებია ანუ და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს დაბადებამდე კაი ხნით ადრე მოკვდა, ასემგონია, რომ ვიცნობდი მოხუც ქალს, მუდმივად შავებში ჩაცმულს, რომელიც ბუხრის წინ ზის, მარტო, გვერდით კატა უწევს და ქინდას ქსოვს. თავშალი თვალებზე აქვს ჩამოფხატული და იქიდან ჭაღარა თმის ღერებია გამოჩრილი. შეშა ტკაცატკუცობს, კატა კრუტუნებს, ჯაჭვე ჩამოკიდებულ გამურულ ქვაბში რაღაც იხარშება.
ისეთი ზღაპრული იყო ბავშვობაში ეს პატარა ოთახი, იმდენი საინტერესო წვრილმანი ელაგა კარადაში და თან ვერაფრით ვერ ვხვდებოდი, რატო ერჩივნა ამ კედლებშელესილ ოთახში ცხოვრება მეორე სართჲლზე ორ მშვენიერ, მოხატულ ოთახს და უუუზარმაზარ აივანს. ისეთი აივანი მეტი აღარსად აღარ მინახავს, სულ ხის, ხისავე რიკულებით, იმსისქე მოაჯირით, რომ თავისუფლად ვეტეოდით ზედ მე და ჩემი წიგნი, მკვახე ვაშლი და მარილი. დარწმუნებული ვარ, სახლი რომ დაიშალოს, იმ აივნის ფიცრებს არაფერი მიუვა, იმდენად კარგი და მასიური ხისგანაა ნაკეთები.
ხო, ეს ყველაფერი იმას მოვაყოლე, რომ ყოველ ზაფხულს სოფელში ვატარებდი,ხეხილიან-ყველაფრიან ეზოში,ხოდა სიმინდი რომ შემოვიდოდა, ბებია აიღებდა ზეძალიანსუსტ დენის პლიტას, ალბათ თქვენც გქონიათ, მრგვალი დასადები რომ აქვს და გაცხელების გარდა ყველაფერს აკეთებს, დადგავდა ზედ უზარმაზარ ქვაბს და მთეეეელი დღე უნდებოდა სიმინდი მოხარშვას. 13-14 წლამდე მეგონა, რომ სიმინდის მოხარშვას მართლა ამდენი დრო უნდა. მე კიდევ კბილებაკაწკაწებული, ყოველწუთას შევრბოდი, მივყნოს-მოვყნოსავდი არომატებს, ჩავიჭყიტებოდი ქვაბში და ბებიაჩემის შეძახილის ფონზე “აცალე გოგო რ იქნება ჯერ” გულდაწყვეტილი გამოვიდოდი და ურდულს გავაჩხაკუნებდი… და ასე, სანამ არ მოიხარშებოდა და ყველაზე დიდი და გემრიელი ტარო ჩემი არ გახდებოდა, რომ მარცვალ-მარცვალ ამეკენკა და გამომეზოგა რაც შეიძლებოდა დიდხანს. ახლაც ასეთი ჭამის მანერა მაქვს, სათითაო მარცვალს ვაწყვეტ, მარილს ვაყრი და ისე ვუშვებ პირისკენ.
ნედლი სიმინდიც მიჭამია, ჭყინტი ტაროები მოვკრიფეთ ერთხელ და პირდაპირ ვჭამეთ, გემრიელია, მოტკბო გემო დაკრავს და პირს ცოტა “ქლეშავს”. ანუ კარალიოკს რო აქვს რაღაც ეგეთი მოგდის, მარა ეს სასიამოვნოა. სოფელში სიმინდის ყანა გვქონდა ხოლმე ,ადრე ბებია თვითონ უვლიდა, მერე და მერე მეზობლებს აძლევდა “სანახევროზე”, ანუ ის ამუშავებს და შენ წლის ბოლოს 1/3-ს გაძლევს მოსავლის, ხოდა ისე მიყვარდა ეს ოხერი სიმინდი, ვიპარავდი ხოლმე დამიდიოდა მერე ბებიაჩემის ჩხუბი და ჩემი ” ხო რა იყო წავალ იმ კაცს/ქალს ფულს მივცემ, აბა უკან ხო არ მივაბამ და საერთოდაც ნუ გამოართმევ წლის ბოლოს სიმინდებს და ეგ იქნება!!”
შემწვარი სიმინდიც მიყვარდა, წელიწადში ერთხელ მქონდა მაგის ჭამის ბედნიერება, არაყს როცა ვხდიდით, დავკრიფავდით ხოლმე და ვტუცავდით ნაცარში, ისე ნეტა რატო არ მტკივდებოდა მუცელი, დაენახა დედაჩემს, რას ვჭამდი, საწყალი ალბათ გადაირეოდა, ექიმთან გამაქანებდა, მოიწამლა უშველეთო : ))
სიმინდი დაგიცეხვიათ? სავარაუდოდ არა….. შემოდგომაზე მოიტანენ და დაყრიან ბეეეეეეეეევრ სიმინდის ტაროებს გასაშრობად, ჩვენ დიდ აივანზე სულ მოფენილი იყო ხოლმე იატაკი და კოჭებამდე დავაბოტებდი და დავგორ-ძრომიალობდი ამ სიმინდებში (9-12 წლის ალბათ ),ბევრჯერ კისრის მოტეხვას ვარ გადარჩენილი, ძალიან ცურავს ერთმანეთზე, ჰმ. კარგად როცა გაშრებოდა, მოქონდათ საცეხველა. წარმოიდგინეთ სპორტულ დარბაზში რომ გრძელი სკამებია, იმას რომ დაუმაგრო ხორცსაკეპი მანქანა, ოღონდ ეს მანქანა როცხის დაკეპვის მაგიერ ტაროებს აცლის მარცვლებს და ნაქუჩალს ტოვებს. ხელის რამდენიმე მოქნევა, “ჩხრრრრრრრ” ხმა და ერთი ტარო გაცეხვილია.. და ასე ბოლომდე, სანამ ყველა არ გაიცეხვება და ფერად-ფერადი მარცვლებით არ მოიფინება იქაურობა. მმმმ, რა გემრიელია, ხელებს რო ამოურევ შიგ, მნამ. დიდებს ძალიანაც არ ეხალისებოდათ ხოლმე, ზატო მე და ჩემი მეზობელი გოგო ვხოცავდით ერთმანეთს, ვინ მეტს გაცეხვავდა.
სიმინთან დაკავშირებით ერთი ტრაგიკული ისტორიაც გადამხდა თავს, მოგეხსენებათ ძალიან წვერბასრა კიდეები აქვს ერთ სარეველას, სახელად შალაფას, იზრდება სიმინდებში და მოკლედ ერთ-ერთი დამალობანას თანაშის დროს კაი გემრიელად გამოვკარი ხელი და საჩვენებელი თითი გავიჭერი. ნუ კაი ,გავიჭერი, დავიკიდე, არც არავინ მომხედა, ვის რაში ადარდებს სოფელში შენი გაჭრილი თითი, შეგიხორცდება, არ მოკვდები, ხოდა სიკვდილი არა მარა ისეთი ანთება წავიდა, თბილისში გავუხდი წამოსაყვანი, ისე მტკიოდა, ვყვიროდი, კედლებზე დავსეირნობდი. მემგონი იმის მერე მეზიზღება შემწვარი ხახვი, თითზე მადებდნენ და… მოკლედ, მარცხენა ხელის საჩვენებული თითის ერთი სახსარი დღესაც არ მუშაობს : )))
თითები მეტკინა და ამასობაში მემგონი მოიხარშა კიდეც ,წავალ დავაყუმბარებ.
ბევრ, ნარჩევ და გემრიელ ტაროებს გისურვებთ, მომავალ პოსტამდე : )))
უსათაუროდ
ზაფხულში მუხლამდე ყვავილებიან მინდორში რომ შეხვალ და გულაღმა დაწვები, გრძნობ როგორ გეღვრება მზე სხეულში.
სიცხით გათანგული მწერების ბზუალი და გათელილი ბალახის და მიწის სურნელი, ერთმანეთში არეული.
მოჭუტული თვალებიდან წამწამებს მიღმა დანახული ლურჯი და ღრუბლები, რომლების მუდმივად სადღაც მიიჩქარიან ზაფხულობით.
სოფელში, შუადღის ბუღს გამოქცეული ფეხშიშველა რომ გახვალ ბოსტანში, სიმინდის კვლებში ლობიოს და გოგრებს შორის ალაგ-ალაგ გაბნეულ კიტრის ხვიარებში რის ვაი-ვაგლახით რომ იპოვი სამიოდ პაწუკა, ხორკლიან კიტრს, მიწას გააცლი, მერე პამიდორებს მოწყვეტავ, დაჯდები რუვის პირას, თხილის და ვაშლის ხების ჩრდილში, რუვთან მუდმივად გრილა, ფეხებს ააჭყაპუნებ და ჯერ ისევ თბილ და მოტკბო პამიდორს გაკბეჩ, სპეციფიკური სუნი რომ ასდის ფოთლის.
არ მშურს იმ ადამიანების ვისაც ბავშვობაში ზაფხულები სოფელში არ გაუტარებიათ, ფეხშიშველებს არ ურბენიათ, ხეებზე არ უძრომიალიათ და ნამდვილი სოფლის ბავშვივით არ უცხოვრიათ. ზაფხულობით ყოველ წელს სოფელში მგზავნიდნენ ბებიასთან, იმას სულ არ ედარდებოდა დედაჩემის ბავშვის ბამბაში შეფუთვნის მეთოდიკა და მათოხნიებდა, კოლორადოს ხოჭოებს მაკრეფინებდა, კარტოფილიც ამომიღია და ხორბალიც გამირეცხავს. სიმინდიც დამიცეხვია. ტურტლიანი ფეხებით წყაროზე მირბენია და საერთოდაც იქაურებისგან თუ არ გავირჩეოდი, იმათზე ნაკლები ნამდვილად არ ვიყავი.
მაშინ გული მწყდებოდა რას მერჩიან თქო და ახლა მიხარია, რომ ასეთი “სოფლური” ზფხულები მქონდა.
საიდან გამახსენდა არ ვიცი, ალბათ უფრო იმიტომ ,რომ აღდგომებზე სოფელში უნდა ჩავიდეთ და საფლავებზე გავიდეთ,ბიცოლასთან მივდივართ, მერე რა რომ იქ ისე ვარ როგორც საკუთარ სახლში, იქ კი სადაც ჩემი წინაპრები ასაფლავია, ჩემი სახლი აღარ დგას. არადა ვერ ვიტანდი იქ ყოფნას, რაც წამოვიზარდე, ჩასვლისთანავე გამოქცევაზე ვიყავი, იმდენად არ მომწონდა მეზობლური სიტუაცია, ახლა კი ვნანობ, ერთი მაინც დაგვეტოვებინა…
ოდესმე ფული თუ მექნა, აუცილებლად ვიყიდი რომელიმე მივარდნილ სოფელში პატარა სახლს.
შეეხე სიმშვიდეს
ჩემი ზაფხულის ზაფხულები
aauau
ფასხული მინდა მზე მინდა პახოდში მინდა წყალში ტოპვა მიდნა და ბევრიბევრი ბუნება მინდა.
ბალახზე წოლა მინდა, კანის ჯანსაღი ფერი მინდა, ფხოტიალი მინდა ბორიალი ბორჯრნიალი
და
რავიცი ასე შემდეგ და თან სუ კაი ხალხთან ერთად
უფფფფ
ისადა ეს ჩანთა ასე რატოა ნეტავ გადახრილი უცნაურად
უნდა გავასწორო რამენაირად ;9
ბუნბუნლანდია 
