წვერის წმინდა გიორგი

რამდენიმე წლის წინ ვიყავი წვერზე. გაზაფხული იყო, სიმწვანე. მაშინ სულ სხვანაირი ვიყავი, სულ სხვა ხალხს ვიცნობდი და სულ სხვა რაღაცეები მიხაროდა.

ახლა თოვლი დამხვდა, უფრო სხვანაირ ხალხთან ერთად ვიყავი და გზადაგზა იმაზე ვფიქრობდი, რა სხვანაირი იყო ის პერი.

თბილისიდან მანგლისის მარშუტკას უნდა გაყვე, ვაგზალთან, ტაბიძის ქუჩაზე ავტოსადგური ექსპრესია და 11-ზე გადის მარშუტკა. ბილეთი 4 ლარი ღირს, მაგრამ თუ უბილეთოდ ხარ, სამ ლარადაც იმგზავრებ. გზა საშინლად მოყინულია და ცურაობით დადიან.

მძღოლს ეტყვი, რომ წვერის გადასახვევთან გაგიჩეროს (ხელმარჯვნივაა გადასახვევი), მერე დაადგები გზას და ივლი. გზა ჯერ ტყეზე გადის, მერე მინდორზე, მერე ნიშთან, მერე ისევ ხეებზე და მერე ეკლესიასთან.

თუ სადმე რამე გადასახვევი შეგხვდებათ, ყოველთვის მარჯვნივ უნდა აიღოთ გეზი. თუმცა, არ ვარ დარწმუნებული, რომ მეორედ წასული მივაგნებ.

ხო, თოვლი არ მიყვარს, იმიტომ რომ სველია და ცივია და კიდევ იმიტომ, რომ ბევრი ტანსაცმელი როცა მაცვია, თავი დიდი მსუქანი სელაპი მგონია და არ მომწონს. (მინიბეგემოწიკი რომ ვარ, ეგ არ ითვლება).

არადა ძალიან ციოდა და შესაბამისად, ისა…

რაღაცნაირი თოვლი იყო, ზედ დავდიოდით და არაფერი არ მოსდიოდა, არადა ღრმა იყო, თუ ჩატყდებოდა. (ფეხები ძალიან დაღრეჯილი ჩანს, ელასტიკი მაქვს დიდი, მეტი პატარა ზომა არ ქონდათ)

უკანასკნელი ფოთლიკანი.

არ მახსოვდა, აქ ამდენი ჭინჭი თუ იყო შებმული, ერთადერთი, რაც წინა გასვლიდან მახსოვს, კოკისპირული წვიმა და თოკით დაშვებებია.

ეს ისე, გულიკი

და ბანალური საყუარლობა

თბილისიც მოჩანს. 200მმ “ზუმით”.

ეს გოგო მე არ ვარ, კადრი მომწონს ძალიან. მე სხვას ვთხოვე იგივე გადაეღო და სულ სხვა რაღაც გამოვიდა, სამწუხაროდ.

ასეთი ხეივნებიცაა ერთი-ორი ცალი გზაში.

სულ დამავიწყდა, ეს ეკლესია ვიღაც უძეო ცოლ-ქმარს აუშენებია, უფრო სწორად, ქმარს (იმჰო). მერე ქმარი მომკვდარა და კედელშია ჩატანებული ქვა, სადაც ეს ყველაფერი წერია, დაბადება-გარდაცვალების თარიღებიანად. (ცოლისაც, დაბადების – წინასწარ).  მააააგრამ ვიღაცას ცოლის სიკვდილის მერე დავიწყებია, რომ ჩასამატებელი ქონდა მისი გარდაცვალების თარიღი და ის ადგილები დღემდე ხელუხლებელია, ანუ ჩვენ არ ვიცით, როდს გარდაიცვალა ის ქალი. ან იქნებ ცოცხალიცაა, თუმცა ეჭვი მეპარება, 1920-ინ წლებშია მგონი ეგ წარწერა გაკეთებული. ხოდა ასე… მე მაინც იმედი მაქვს, რომ ძალიან მოხუცი და ცოცხალია და მის გულმავიწყ ნათესავებს არ დაავიწყდათ, რომ თარიღებია იქ ამოსატვიფრი ქვაზე, და მიხედონ მაგ ამბავს, რავიცი.

პ.ს. მემგონი, დამავიწყდა როგორია წვრილმანები რომ გიხარია. სელფშოტბიც იმდენი ხანია არ გადამიღია, ხოდა, საკომპენსაციოდ.

პ.პ.ს. აქ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი რომ ქუდი დავკარგე (ცაცკალი ცაცკალი მე)

პ.ს. კიდევ მაქვს ძალიან ლამაზი კადრები, მაგრამ რომ დავდო ეჭვი მაქვს ამაღებინებენ, ამიტომ იყოს, წარმოიდგინეთ რომ დევს…

ბოდიალი და ბედნიერება 2012

წელს პოსტის დაწერა და შეჯამება დამეზარა, კიდევ უფრო მეტად სურათების ამორჩევა, ამიტომ, მარტივად და რენდომად, ყოველგვარი სისტემის გარეშე, ფოტოებით გავიხსენებ წლევანდელ ფავორიტ ბოდიალებს, (ყველა ერთად უბრალოდ, ვერ დაეტევა, თან მე ზარმაცი ვარ) ბედნიერობებს და ალაგ-ალაგ პოსტებს გავლინკავ, რაც მიწერია, მეტი მოხერხებულობისთვის.

ტბათანა. წოვა-თუშების სოფელი პანკისის ხეობაში, თუ ხეობასთან.  ახლა აქ მხოლოდ ქოხებიღა დგას და ბევრი არათუში დადის/ცხოვრობს. ჩვენც ისმაილმა მიგვიყვანა აქამდე, ქისტმა (თუ სწორად მახსოვს). გზა ძალიან ლამაზია, ოღონდ მხოლოდ მაღალი გამავლობის მანქანით თუ გაივლი. გზადაგზა, ჩვენს თვალწინ დადო თოვლი მთებზე. აქ სულ წვიმდა, ციოდა, სველოდა, ბოლი იდგა ქოხში და მერე ღამე ქოხში გვეძინა, კარვისტენტგადაფარებულებს.

მაღალმთიანი აჭარა, ღორჯომია ეს მგონი. აქ მეჩეთის სანახავად ავეხეტეთ, მძღოლს საბურავი გაუფუჭდა და ყოფილი გამგებლის ოჯახში ამოვყავით თავი. შეშის ღუმელზე, პირდაპირ ჭიქებში მოდუღებული ყავა დაგვალევინეს. სახლები მთლიანად ხისგანაა გაკეთებული და ხის სუნი დგას სახლში. ზამთრობით გზა ზოგჯერ იკეტება, ამიტომ მასპინძლის ასე 6-7 წლის გოგონა სახლში გავაჩინეო, დედამისმა.

ესეც მაღალმთიანი აჭარა, ბეშუმი. იძახიან, რომ ძალიან გავს ბახმაროს. კი, გავს, ოღონდ ბახმაროში უთვალავი ძროხა არ დადის, რქებზე ფერადნაჭრებშებმული. ეს სახლებიც მთლიანად ხისაა და აქ მხოლოდ ზაფხულობით ადიან.

პალიასტომი. აქ აუცილებლად უნდა დავბრუნდე. ამაზონის ჯუნგლებში გადაღებული ექსპედიციები რომაა, უზარმაზარ მდინარეებში რომ მიცურავენ და გარშემო დიდი ჯუნგლებია, აი ზუსტად ისეთი გარემოა. ოღონდ შუა ტბაში კატერი გაგვიფუჭდა და სანამ რამე უკეთესის დახვედრების პირობა არ იქნება, მე ჯერ ვერ და არ დავბრუნდები.

წლის ყველაზე-ყველაზე ბედნიერება, თუშეთი. ის კამაზი ონისეს კამაზია, კამაზის გასწვრივ, პირდაპირ, თუ დააკვირდებით, გირეველი მესაზღვრეების კარავი მოჩანს, მე ჰეღოზე ვდგავარ და იქიდან ვიღებ ამ ფოტოს.

ესეც წლის ყველაზე-ყველაზე თავგადასავალი– თუშეთიდან მომდინრებს გაგვითოვდა, უზარმაზარი ფიფქებით ბარდნიდა.

აჭარა, აქ დილის ყავა მიჭირავს ხელში, კიდევ გუდვილის დარიჩინიან-ქიშმიშიანი ფუნთუშა მაქვს და ცხოვრება მიხარია.

გზა-და-გზა ჭალაადისკენ

წელს სვანეთშიც ვიყავი, მთელი 7 დღით, ჯიპ-ტური მოვაწყეთ. იმდენი რამე ვნახე, მემგონი იქაურ სვანებს არ აქვთ ნანახი. ეს ჭალაადია, მყინვარი.  ჩემი დაბადების დღეა ამ ფოტოზე.

წლის წყურვილი. შდუგრას ჩანჩქერისკენ მივდიოდით და პაწუკა ბოთლით წაღებული წყალი არ გვეყო. მთელი ორი საათი, სანამ მივდიოდით, წყალზე ვოცნებობდით. ორი ყლუპი მქონდა დარჩენილი, ვიზოგე-ვიზოგე და ვერ გამოვიზოგე. იქვე ვიღაცეებს მივადექით, წყალი ვითხოვე.  წამომყევიო კი მითხრა და ქეთიმ ისე მომაძახა, მეც წამომიღე რაა-ო რომ გაეცინა და დიდი ვედრით დაგვიდგა სასმელი წყალი. ისე დავესიეთ, დავაცარიელეთ. უკიდეგანოდ ბედნიერი ვარ ამ ფოტოს გადაღებისას

ბორჯომის რაიონი, სოფელი თორი, 100-ზე მეტი წლის სახლი. ამ ფოტოს გადაღებისას ფეხი მქონდა ნაღრძობი, თუმცა იმდენად გახურებული/ადრენალინით სავსე ვიყავი, რომ ვერ ვგრძნობდი.

კახისის ტბა. სტაფილოსფერი კარავი მარცხნივ ჩემია. კახისის ტბაზე თევზიაო იძახიან. მე ბაყაყები ვნახე და კიდევ ძალიან ბევრი ჟოლო.

ესეც თუშეთია, სოფელი ფარსმა.

მთის ქონდრის, იგივე ბეგ-ქონდარას, იგივე ბექთ-ქონდარას ჩაი. ყველაზე თუშეთისარომატიანი ჩაი.

ეს სამცხე-ჯავახეთია. ლამაზია, მაგრამ ძალიან ცივა, ყველგან ნეხვის სუნია და დეპრესიულად მიტოვებული სახლები. ბერძნებმა მიატოვეს თურმე,  საბერძნეთში წავიდნენ. არ ვიცი აქ რა უნდოდათ, მაგრამ ისე ცივა, მეც დავბრუნდებოდი, აქ რომ დავესახლებინე ვინმეს.

ეს საროა. აქ აუცილებლად უნდა დავბრუნდე, იმიტომ რომ… ეს საკუთარი თვალით უნდა ნახო, ასე ვერ მოვყვები.

წლის ბოლო კოცონი, აქვე, თბილისთან.

კახეთი. ზეგაანი.  წლის ბოლო გასვლა. ძალიან ციოდა. ფოტო მომწონს, თორემ აქ ვერ მოხვდებოდა საერთოდ.

ხვამლის გზაზე. სოფლის ბირჟა. სანამ ბიჭებს ველოდებოდი, ნახევარი საათი მარტო ვიყავი და ეს გადავიღე.

ხვამლის მთა. ნისლები მოდიან უკვე, არადა ორი საათის წინ მზე იყო.

ხვამლისკენ გზადაგზა სულ ასეთი მინდვრები იყო, ასეთი სილამაზე არსად არ მინახავს.

კანფეტით მოვიტყუე ახლოს, ისე არ მოდიოდა. ჩემი ბღვერია ნათლული.

სადღაც ლეჩხუმში, რაღაც მოტბავო ელემენტი უნდა გვეპოვნა, წავიყვანეთ რატი და მისი კოლხოზნიკი, ტბის მაგიერ ვიპოვეთ ძალიან ლამაზი მოჭაობო რაღაც, დავანთეთ კოცონი, ვეცადეთ დაგვეჭირა რამე. მოკლედ, კარგი იყო.

თუშეთი, ომალოს სასტუმროს ფანჯარა, ახალი ნაბანავები ვარ (ორი დღე კამაზის ძარაზე ნამგზავრი), ჩემი ყავა, სტაფილოსფერი ჭიქით, რომელიც დავკარგე სადღაც და უმანკოების ხანა (თუ სწორად მახსოვს). ეს ერთადერთი წიგნია, რომელიც პახოდში წავიღე და მერე არ გავაჩუქე.

ბავშვობის მერე თივის ზვინი ასე ახლოდან არ მინახავს. გუდარეხში მივდიოდით ხუთნი. ყველაზე ძალიან ასეთი, ნებაზე მიშვებული ბოდიალობები მიყვარს მე.

კაცხის სვეტი. წინა დღეს სადღაც ვიყავი, უკიდეგანოდ დავიღალე და კვირას მაინც წავედი ამის სანახავად. ამ ფოტოს გადაღებისას უკვე სიცხე მქონდა. კაცხის სვეტის წინ რომ კლდეა, იმაზე ავფოფხდით, გზადაგზა წყლის მილს ვეჭიდებოდით. საკმაოდ იოლია, როცა გრანდიოზულ ფოტოაპარატს არ მიათრევ თან.

რაჭა, ცხმორი. წელს ერთადერთხელ მეძინა თითქმის ღია ცის ქვეშ. რაჭაში, ცხმორში, ამ აივანზე. მერე რა, რომ ხიდან მთელი ღამე მსხლები ცვიოდა.

ჩანჩქერის გზაზე. ცხოვრებაში პირველად გავჭედე სადღაც მიმავალმა,  მაგრამ მერე მაინც გავაგრძელე გზა, თუ გამაგრძელებინეს. აქ მთავარი სირთულე გადალახულია, ბლახებს ვეჭიდები, რომ არ ჩავსრიალდე ტალახზე და წყალში არ ჩავჭყაპუნდე. საბოლოოდ მაინც არ ჩავვარდი მდინარეში, ისე ვიარე, ფეხმშრალად. თუმცა ბოლომდე უხიფათოდ მაინც ვერა, ესეც პოსტი იმაზე, როგორ მივიღე პირველი და იმედია სულმთლად ბოლო სერიოზული ტრავმა.

ეს ისე, კახური რქაწითელი მოიტანა ზვიომ რთველიდან მთელი ერთი ყუთი.

და ბარემ აქვე, კახური ალუ”რ”ჩა.

ბუსტერზე ვიჯექი ციცინათელაში.  თან სიმაღლის მეშინია მე და  ადრენალინის “პერედოზი” მომივიდა, მაგრამ აიაიაიაი ისეთი სუნთქვისშემკვრელი რამეა.

რაბათი, გასაყიდი ხმლები სუვენიერების მაღაზიაში. ფოტოების გადასაღებად იდეალური დეკორაციებია რაბათში.

რაჭა, სოფელი გლოლა. სანამ კატიწვერააზე მიდიოდა ჯგუფი, მე აქ დავრჩი, ნატკენი მქონდა ფეხი და ვერ ვივლიდი. ვაშლი თბილისელი, მპ3 უკვე გადაგდებული, წიგნი “არ გამიშვა”, ფილმიცაა ამ გადახელების. ძალიან კარგი რამეა, ოღონდ არ წამომიღია, გავაჩუქე.  კატიწვერაზე ვერ ავედი, მაგრამ ძალიან კარგი ადამიანი გავიცანი.

მეგობარი, სიმყუდროვე, რელაქსაცია და ა.შ.

სვანეთი, მხერი. ეს თუ არ გინახავთ, ჩათვალეთ არაფერი არ გინახავთ. 5 საათი უნდა იარო სულ აღმართზე, ტყეში. ძალიან დამღლელია, მაგრამ როგორც კი ახვალ, ყველაფერი გავიწყდება ისეთი ლამაზია იქაურობა. საითაც არ უნდამიტრიალდე, ყველგან მთებია.

სალხინო, დადიანების რეზიდენცია. სამეგრელო. ვერ ვიტან აქაურობას, მაგრამ ლამაზი კია.

ჩემი კარავი თუშეთში.

ასეთი იყო ეს წელი, მოგზაურობ-ბოდიალობები. და თან წესიერად რომ არაფერს იმახსოვრებ, აი ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ვიდექი, ცხოვრება ჩემს გარშემო მიდიოდა და მე მდუმარედ ვაკვირდებოდი.

თავდაცვაზე დავდივარ. უფრო იმიტომ, რომ მუხლი მქონდეს მაგარი და თან სახლთან ახლოსაა. ადამიანებს სახეები არ ჩანს, ასერომ ამ ფოტოს არაუშავს.

ფეხებგამობმული ჩანთა. ხვამლიდან მოვდივართ. კარავს მე მივათრევ, უკარვო მამრები უკან მომყვებიან, აქედან ერთი- წუწუნით. სულაც არაა სასაცილო.

კვეტერა, თუ კვეტარა? ძალიან მწვანე ეზო აქვს.

მწვანე ტბა, მაღალმთიანი აჭარა. წვიმა, სველა, ცივა. მე კიდე კარგად ვარ, ხალხი უსაწვიმროდაა.

შენაძენები:

ძალიან მინდოდა ეს კელტურხიანი კულონი, სულ რაღაც 50$ ღირდა ამაზონზე, ვერცხლია. ძეწკვიც ვერცხლია, ძველისძველი, ბებიას დედის ნაქონი, იმას კიდევ ალბათ თავისმა დედამ მიცა და ა.შ.

კიდევ კნიკონა ვიყიდე, ანუ Nikon D5100, 18-55mm ობიექტივით, სულ მალე მივხვდი რომ ზუმი მჭირდებოდა და 55-200მმ ობიექტივიც დავამატე, ხოდა ვართ ახლა ასე ბედნიერად მე და ჩემი კნიკონა. აქ კნიკონას პირველი გასვლაა, ტბათანის გზას ვიღებ.

ქინდლი. ძალიან მომბეზრდა ნაშოვნი ინგლისურენოვანი პირატული წიგნების ამობეჭდვა და გამოვიწერე.

ლეპტოპი, ACER რაღაცა-რაღაცა მოდელი, არ მახსოვს. იძულების წესით ვიყიდე, ჩემი 7წლის კომპი უბრალოდ, უარს აცხადებდა მუშაობაზე, პლიუს მჭირდებოდა მუშა კომპი და თან ლეპტოპი უფრო იაფი გამოდიოდა ვიდრე სტაციონარული და ყვეეელაზე თხელი/მსუბუქი მოდელი მოვითხოვე მაღაზიაში. აქვე, ჩემი ნაღრძობი ფეხი. სხვა ფოტო ვერ ვიპოვე, ბოდიში.

ახალი რუგზაკი. ესეც სხვა გზა არ მქონდა, ძველი ძალიან დაიხა.

კარავი. Eureka Apex 2T. ორტენტიანი, წვიმაგამძლე, ქარმედეგი, (გატესტილია ჩემს მიერ მარიამობის კოკისპირულ წვიმა-ჭექა-ქუხილში და ქარში), აქვს ორი შესასვლელი, ორი ბარგის დასაწყობი უზარმაზარი სივრცე და ორკაციანია, პრაქტიკულად ეტევა სამი გოგო ან ორი ბიჭი, თუმცა გაჭირვებისას 4 კაცსაც გვძინებია. რაც მთავარია, კარგადგანიავებადია და ღამე არ იორთქლება, თუ ყველაფერი არ ამოგმანე, რასაკვირველია. ხო, ხვამლზე თაგვი ხრავდა და ვერ ან არ გამოხრა.

და

2013 წელში იმედია კიდევ უფრო ბევრი ბოდიალობა იქნება და რაც მთავარია, ძალიან, ძალიან მინდა რომ კიდევ ერთხელ გადავიარო “ცერი” თუშეთისკენ მიმავალ გზაზე.

თოვლი ნუცუბიძეზე

გუშინ იმ გადაწყვეტილებით დავიძინე, რომ დილით ავდგებოდი, გავიდოდი კამექსში და ჩამოსულ ამანათს ავიღებდი, მერე გავიდოდი ვაგზალზე, მოვირბენდი სპორტულ მაღაზიებს და მეორადებს ბათინკების და შარვლის საყიდლად, მერე ვიყიდიდი ფიფქებიან ელასტიკს, დაღლილი დავჯდებოდი სადმე თბილად სანამ ვარჯიშზე წავიდოდი.

დილას თვალი რომ გავახილე 10 საათზე, დამხვდა თოვლი, სიცივე და ა.შ. აივანზე გავედი, ფოტოები გადავიღე და ისევ დავიძინე.

არადა თბილი ტანსაცმელი მართლა მჭირდება.

ყოჩაღი ბავშვი, არ ეშინია თოვლის და სადღაც მიდის. სამაგიეროდ მე თოვლიანი ფოტოები მაქვს, სახლში თბილა, სალანდერის მეორე წიგნს ვკითხულობ და პლედს კარგად ვიკეცავ, ფეხები რომ არ გამეყინოს.

პ.ს. მემგონი მაინც გავალ რამის საყიდლად.

მცივა!

მცივა დილით, ლოგინიდან ადგომისას, მაშინვე უზარმაზარ ხალათში ვეხვევი, მაგრამ მაინც. მერე იმ ხალათის გახდა და ცივი ტანსაცმლის ჩაცმაა მთელი სატანჯველი.

მცივა მარშუტკის გაჩერებამდე, სამსახურში მისვლამდე, სამსახურში  ცხელ ჭიქას და რადიატორებს ვეხუტები, ოდნავი გათბობის მიზნით, ლანჩზე ვცდილობ ცივი არაფერი ვჭამო.

მცივა სახლში მისვლამდე, მარშუტკაში, სახლშიც, სავარძელში რომ ვზივარ კარმის გვერდზე, მაცვია ბევრი, მაფარია ბევრი და ალაგ-ალაგ ხელის მტევნებს ვითბობ, იმიტომ რომ გაყინული მაქვს და ძლივს ვამოძრავებ.

აუტანელია ეს სიცივის შეგრძნება, მთელ ტანში მაჟრჟოლებს, მსუსხავს, ყინვა ცხვირზე/ლოყებზე მკბენს რამდენიც არ უნდა ჩავიცვა (ცხვირთათმანები ჯერ არ მოუგონიათ).  ამწუთას ყელი მტკივა ცოტა და მამცივნებს. ალბათ ვცივდები.

ჩემნაირები თბილ ქვეყნებში უნდა სახლობდნენ, იმიტომ რომ შეუძლებელია სულ გციოდეს და ბედნიერი იყო.

მზეც სადღაცაა დაკარგული და ასეთ მოჟამულ ამინდებში ცხვირი მეშვებინება ხოლმე და აბზზზზ.

პ.ს. ერთადერთი, რაც ზამთარში მაბედნიერებს, არის შეშის ღუმელი და კიდევ ბარდნა, როცა სახლში ხარ თბილად, გარეთ ბარდნის, სითეთრე და სიჩუმეა.  ბარდნაში ბოდიალიც მიყვარს, ამ დროს დადებითობები წონიან იმას რომ მცივა- თოვლის ჭრაჭუნი ფეხქვეშ და თოვლიანი ჰაერის სუნი.

თუშეთის თოვლიანი გზები

მე: გირევში და ჰეღოში მოსახვედრად მდინარე გადავიარეთ, ისეთი საშინელი ნაშალიანი გზები იყო, კამაზი ძლივს მიდიოდა.
დედაჩემი:  მანდ გზა გაიყვანეს? რა კარგია, მე რომ ვიყავი, ცხენზე ვიჯექი, ისეთი ბილიკი იყო, ცალი ფეხი ხრამზე მეკიდა და ცხენი ძლივს დადიოდა, გზის სინჯვა-სინჯვით.

ქვედა მარცხენა კუთხეში ჩვენი კამაზია. ფოტო გადაღებულია ჰეღოდან. მარცხნივ გორის უკან გირევია

ომალოდან რომ გამოვედით, ცრიდა.

მერე წვიმდა

მერე კოკისპირულად წვიმდა

მერე ცერზე ავედით და

მერე ბარდნიდა.

გოგოები სიმღერებს მღეროდნენ

კამაზი მიხრიგინებდა

მე საწვიმარში ვიყავი გახვეული

და

მიხაროდა, რომ იქ ვიჯექი

და

სულერთი იყო, რომ მციოდა,

რომ მაწვიმდა

მათოვდა,

ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი

და

ცხვირიც ცოტაარიყოს წაყინული მქონდა

(კაბინაში ჯდომაზეც კი არ მქონდა პრეტენზია)

მთავარი ის იყო, რომ მიმავალ კამაზში ვიჯექი და არა სადმე მიწაზე ვეგდე თავგაჩეხილი.

პრიორიტეტები ხანდახან რა საყვარლები არიან ხოლმე, არა?

პ.ს. ჩვენი მძღოლი. ფოტო გადაიღო ფიქრომ.

ცოცხლები ხართო?

კიდევ დავბრუნდები

იმედია

დედაბერას ნისლიან მთაზე დაკარგულები

როცა გაქცევა  მინდება, ლაშქრობებში გავრბივარ, ახლაც ასე იყო, 25 ადამიანთან ერთად სადღაც ტყეში წავედი, საბოდიალოდ, დასაკარგად, კისრის მოსატეხად… მოკლედ, ყველაფრის გასაკეთებლად ცუდ ამბებზე ფიქრის გარდა.

მეოთხე ბილიკის დასაწყისი

გეგმა გადაჭარბებით შევასრულე, განსაკუთრებით მეორე დღეს, ზანავიდან რომ დავიწყეთ აღმასვლა დედაბერას  მთაზე და 10 საათი ვიარეთ, აქედან 5 თუ 6 გაყინულ, ნაზამთრალ თოვლზე.

პარასკევ საღამოს დავიძარით და ღამე ჩავედით ზანავში, სოფელია ასეთი, ბორჯომის ტყე-პარკთან ახლოს. ცოტა ფეხითაც გავიარეთ და რეინჯერების კოტეჯამდე მივედით.
შევდივართ და გვხვდებიან ვიღაც უცხო ბიჭები, რომლებიც თურმე ჩვენ მოგვყვებიან,  ჭინკებივით ხტებიან ჭერში ანუ სხვენში და ისეთი ხმები ჩამოდის, ფიქრს იწყებ, ნეტა ჭერი გაუძლებს თუ დაგვასკდებიან თავზეო.

დაძინება… მმმ, ესე იგი ვინც სად მოასწრო და როგორც მოასწრო და როგორც მოახერხა, ისე გაშალა პარალონები, ჩემი პარალონი თაროზე შემოდებული უზარმაზარი სავარძლის ქვეშ იყო გაფენილი და რა კარგია რომ არ ჩამოვარდა. 😀 ქაშაყები უფრო ხალვათად წვანან ხოლმე კონსერვის ქილაში, ვიდრე ჩვენ ვიწექით, სამაგიეროდ ცალ გვერდს აყუდებული ლეიბი მითბობდა, ცალს პატაპუტინას საძილე და არ შემცივნია, თუმცა მენჯის ძვლებმა და იატაკის ფიცრებმა ძმობა შეფიცეს იმ ღამეს, ისე ახლო-ახლოს იყვნენ.

მეორე დღის გეგმა დედაბერას მთაზე გადასვლა და ნუნისის მდელოზე დაბანაკება იყო, ბერების სენაკებთან. მთელი დღე უნდა გვევლო, ამიტომ აღვიჭურვეთ და შევუდექით გზას, სავარაუდოდ ეკლებით მოფენილს. ჯნოსს ისეთები ეწერა თემაში, კბილებით და ფრჩხილებით ვიფოფხებ ალბათ თქო ვიფიქრე და თავიდან უბრალო გრუნტის გზა, ბილიკი და აღმართები რომ დავინახე, მეთქი უი, სულ ეს არის? აბა სადაა თოვლი? ის კი არ გამახსენდა, რომ 1800-ზე ვიყავით ასასვლელები. 😀

გზაზე იყო სიმწვანე, აბუსუნებული ნაძვები ახალამოსული წიწვებით, დასველებული ზამთარგამოვლილი შემოდგომის ფოთლებით, იებით, ფურისულებით, ენძელებით. ჰაერი იყო მწვანე, სველი და ცინცხალი, ნეშომპალის სუნით გაჟღენთილი, ცა- ღრუბლიანი.
რა უცნაური, სალათისფერი მწვანეა აქაურობა თქო, კი გავიფიქრე და მერე ამეხვლანჯა ფიქრები, ყველა გავლილი და გასავლელი გზა ერთად შემომახსენდა. რა უცნაურია ისე, ტყეში ხეტიალისას არასოდეს რომ არ მახსენდება მუსიკა, ზედმეტიც კია იქაურობისთვის, კონტექსტიდან ამოვარდნილი.
ზემოთ რომ ავდიოდით, ნელ-ნელა მოდიოდნენ ნისლებიც, უფრო სწორედ, ჩვენ მივდიოდით ნისლებისკენ და გვეგონა რომ ისინი გვიახლოვდებოდნენ.

ერთ ადგილას ველური ჰიაცინტებით მოფენილი მინდორი რომ შემომხვდა, ზურგზემოკიდებული ჩანთიანად გავიშოტე ბალახზე ფოტოაპარატმომარჯვებული.

დიდი შესვენების მდელო, წყარო და ჩემი პირველი წაქცევის ადგილი (ეს ერთი და სხვა მრავალიო კი გავიხუმრე და ისე აგიხდეთ ყველაფერი, მე რომ ამიხდა). სველ მორზე ამისრიალდა ფეხი.  საუკეთესო საბანაკე მინდორი იყო, სიამოვნებით დავბანაკდებოდი ერთი დღით. წყაროც იქვე იყო, ჩრდილიც. ვისხედით მწვანე ბალახზე და წარმოდგენაც კი არ ვგქონდა, ერთ საათში სად ამოვყოფდით თავს.

წყაროზე მივდივართ

ცხელი ყავის მერე გზა გავაგრძელეთ. ჰხოდა, მივდიოდით, მივდიოდით, მივდიოდით და ბოლოსდაბოლოს მივადექით თოვლიან მწვერვალებს ანუ იმას, 1800 მეტრიანი მწვერვალუკას დასაწყისს.

ნელ-ნელა თოვლი გამრავლდა…

და ხეებიც გაჭინკავდა…

ნისლიც გამუქდა, გასქელდა და შედედდა.

და მერე სულმთლადგათოვლდა და განისლდა და გამისტიურალქაჯებიანადგილდა.
წესით ხის უკნიდან ჭინკას უნდა გამოეხედა ან ტროლს, ან დალს (თუ ეგენი მარტო კლდეებზე ცხოვრობენ?) მაგრამ იმდენნი ვიყავით შერცხვა და გადაწყვიტა, სხვა დროს, ცოტა ნაკლები ადამიანი რომ ამოვა, მერეო.

გაზაფხული დადგაო, ხეში წყალი ჩადგაო, მერე გვერდებზე თოვლი გადნაო და ასეთი ლამაზი ორმოები გააკეთაო.

მივდიოდით ასე, შეკრულ ჯგუფად,  ნელ-ნელა, აღმართ-აღმართ, საფეხურების ჭრით.  ჩემს წინ ვიღაც ბიჭი მიდიოდა და სულ იქცეოდა, თან წინ მიმავლების გაკეთებულ ნაფეხურ-საფეხურებს შლიდა და მე მიწევდა თავიდან გასაფეხურება, მოკლედ ისა, არასოდეს იაროთ მძიმე ბიჭის მერე, რომელსაც მძიმე ჩანთა კიდია და ფეხი უცურავს.

ისეთი ლამაზი იყო, საცალფეხო ბილიკებად დაწალიკებული ფერად-ფერადსაწვიმრებიანი ხალხი ნისლიან ტყეში, უზარმაზარი ხეების ძირას მიმავალი… ნაკვალევს მივყვებოდით, იმიტომ რომ წინ მომავლები რაღაც მანძილის მერე ნისლში აღარ ჩანდნენ და “ალბათ აი ეს აღმართიც და მორჩა, ასულები ვიქნებით”-ის ძახილით ავედით ბოლომდე.
სურათების გადასაღებად გაჩერებას ვერ ვახერხებდი, მოძრაობისასაა ყველა თოვლიანი კადრი გადაღებული.

ქვემოთ დაშვება რომ დავიწყეთ, ნისლის და თოვლის გამო გზაც და ხეებზე ნიშნებიც აღარ ჩანდა და ვარაუდით დავდიოდით, პარალელურად ჯნოსი და ბიჭები ბილიკს ეძებდნენ. ხანდახან ვჩერდებოდით კიდევაც. სამ ადგილას საყვარელი ღელე შეგვხვდა თოვლქვეშ მიმავალი და ზედ გადავიარეთ, რიგ-რიგობით, 30-მა ადამიანმა. არადა საკმაოდ საშიშია ასეთი თოვლი, რომ ჩატყდეს და ჩავარდე, სასწრაფოდ უნდა შეჩერდეთ და დაზარალებულს მიხედოთ… ყველაზე მეტი ადრენალინი მანდ მივიღე, სამჯერ რომ გადავიარე და თან წინასწარ წარმოვიდგინე/დავგეგმე, როგორ მეცლება ფეხქვეშ თოვლი, ვვარდები ყინულივით ცივ წყალში და როგორ უნდა გადავრჩე და ამოვფოფხდე. სანამ ჩემი ჯერი მოვიდოდა, სპირტითაც კი დავიზილე და მშრალი ტანსაცმელი ჩავიცვი ფიქრებში : )))))))))))

რამდენიმე ადგილას ადამიანები დაცურდნენ, იანო კინაღამ ჩანთიანად ჩაიჩეხა მდინარეში, მაგრამ იყოჩაღა და ხესთან დამდნარ თოვლის ორმოში ჩახტა. მერე იყო და ხათომ წამოკრა ფეხი თავის საწვიმარს და ტალახიან უხეებო ფერდობში ჩავარდა, როგორ შეჩერდა, თვითონაც ვერ მიხვდა. სამი კაცი გადაება რომ ამოეყვანათ, გზადაგზა კინაღამ საწვიმრის საყელოთი მოახრჩვეს. კიდევ დაცურებულან ვიღაცეები, მე არ შევსწრებივარ, ყველაზე კარგად კი ჩემი დაცურებები მახსოვს.

სიარულით ასე უნდა გევლო: თოვლს ქუსლი ჩააჭირა, ჩათხარა, სიმკვრივე შეამოწმა, დააბიჯა, მეორე  ქუსლით გათხარა, შეამოწმა, დააბიჯა და ა.შ…. მე და პატაპუტინა მივფოფხავდით ერთად, თან ერთმანეთს ვამაგრებდით და უცებ რანაირად მოვახერხე, არ ვიცი, ფეხი დამისხლტა, მივქრივარ დაღმართზე, ვგრძნობ რომ ხათო ხელს არ მიშვებს და მომყვება. წინ ხე დავინახე, გავიფიქრე, ო, კაია, ამას ჩავეხუტები! ხელი გამიშვი თქო – ვიკივლე. გამიშვა, გავცურდი, ჩასახუტებლად შევემზადე და…. ხეს გვერდი ავუარე : )))) (აქ კადრსმიღმა ისმის ხათოს კივილი -პერწკლიიიიი) თან მიკვირს, თან ისე მშვიდად მივცურავ ამ დაღმართზე, თითქოს ქვემოთ ლეიბები მელოდებიან და ვფიქრობ, კი მაგრამ, ის ხე ცხვირწინ არ მქონდა? გახტა თუ რა ჯანდაბა ეტაკა? ამასობაში შემომხვდა ტალახი, ქუსლები მივარჭე, ჩანთაც დამაგრდა, ვიღაც ბიჭი მომვარდა და ამაყენა, ვდგავარ და ვიფხრიწები სიცილით.

ამ დავარდნის მერე  უკვე აღარ მედარდებოდა დაცემა, გადავიღალე ან კონცენტრაცია მოვადუნე და სამ წუთში ერთხელ ბრახ და ვიქცეოდი, გავიცინებდი, ავდგებოდი და მივდიოდი და პიკი ის იყო, რეინჯერების ლოდინისას, შედარებით ვაკე ადგილას ჩანთის მოკიდება რომ ვცადე და ძირს გავიშოტე და თან სულაც არ შემრცხვა.

სამჯერ რომ გადავიარეთ წყალზე გადებულ თოვლის ხიდებზე,  უკვე დაიწყო ნერვების ფხანვა. ვისაც არ ეზარებოდა, ამტკიცებდა, რომ დაგვაღამდება, რომ აქ დავრჩებით, რომ ვაიმე და უიმე. ჯნოსმა ამასობაში რეინჯერებს დაურეკა და იმათ ამოგვაკითხეს, ბილიკზე დაგვაყენეს, როგორც იქნა, დამთავრდა თოვლი და დავეშვით სულ დაბლა-დაბლა, დაღმართ-დაღმართ. გზადაგზა ბასილა მომყვებოდა და რამდენიმე ადგილას გადაფოფხებაში დამეხმარა.

სანამ იმ რეინჯერებს ველოდებოდით, რამოდენიმე ბიჭმა კოცონის დანთება ცადა, ალის დანახვაზეც კი გავთბით. სნიკერსი მედო ჩანთის ხელმისაწვდომ ჯიბეში და რამოდენიმე ადამინმა გავიყავით, ამან ცოტა ენერგიაც მოგვცა.
ვეშვებით, აი ის ნიშნები, რაც საყუარელი ნისლის გამო ვერ დავინახეთ კარგად.
პ.ს. რა ბედნიერი სახე მაქვს ))))))))

გავივაკეთ, განათებული მონასტერიც გამოჩნდა მდინარის მეორე მხარეს, მივყვებით ამ ბილიკს და არ მთავრდება… თურმე მდინარე უნდა გადავლახოთ… საბედნიეროდ, სამი ბიჭის ანუ ბაქარის რაზმის დახმარებით სკუპ-სკუპით გადავხტი ქვებზე, მერე მორზე, მორიდან ციცაბო ნაპირზე, ვიღაც მიყვირის, რაც შეიძლება მაღლიდან გადადიო და მე ვიყო ცარიელი შპროტის ბანკა, თუ ვიცოდე როგორ ავცოცდი სლიკინა ტოტებზე მოჭიდებული სლიკინატალახიან ფერდობზე, მარცხნივ დავინახე ფაფასავით საფლობი ტალახი, სადაც ჩემს წინ მიმავალი მუხლამდე ჩაეფლო და ჩანთიანად ავხტი,  გვერდულად გადავკოტრიალდი და ბალახზე აღმოვჩნდი.

ათიოდე მეტრი აღმართზე ფეხით და რეინჯერების კოტეჯიც გამოჩნდა, იქ იყო სინათლე, თბილი ღუმელი, მშრალი ტანსაცმელი, ცხელი ყავა, სკამი, სადაც ჩამოჯდომა შეიძლებოდა და რბილი საწოლი, სადაც საძილე ტომრიანად ათწუთიანი ძილი გამოვაცხე.

ვიყავი სულ სველი, სულსულსულ, ტალახიანი, გამოვიცვალე, დავჯექი ღუმელთან და კეთილმა ადამიანმა მომცა ცხელი ყავა და მე ვსვამდი და არ მჯეროდა რომ მთელი ის ემოციები სულ ჩემი იყო, მე გამოვიარე ყველა ის თავგადასავალი და რაღა დაგიმალოთ და ვამაყობდი საკუთარი თავით.

საბედნიეროდ (ხო,ხო, საბედნიეროდ) 15-ოდე კაცი იმღამესვე გამოგვაკლდა, უმეტესად იმიტომ, რომ გამოსაცვლელი ტანსაცმელიც კი დაუსველდათ ჩანთებში და სხვა გზაა არ ქონდათ, მიუხედავად ამისა, დასაძინებელი ადგილები ისევ დეფიციტური იყო და ზოგს მაგიდის ქვეშ ეძინა, ზოგს მაგიდაზე და ზოგს თავი ედო გასაშრობად ღუმელთან მილაგებულ ბათინკების არმიაზე. მე და პატაპუტინა ყველაზე პირველები დავწექით, მატრასიანი საწოლი შეგვხვდა და ვაიმე ეს იყო ნეტარება… )))) მთბილოდა, მრბილოდა და ალაგ-ალაგ ძილში სიმღერები მესმოდა, გვერდით ოთახში გათენებამდე მღეროდნენ და ქეიფობდნენ…

არ გადაგვრთოთ, გაგრძელება იქნება….

გაფასხული მოიდა

ჯუსტ.

გაფასხულის მეორე დღე
:ფასხულ-ფასხულ:

:ჭრაჭუნ-ჭრუჭუნ: :თოვლ-თოვლ: :ბარდნ-ბარდნ:

მიაუ-აუ-ავ-ავ.

Fსო

week-end

სასაფლაოზე ვსრიალებთ :)))
მსხვერპლი არ შეინიშნება, ზემოდან არავინ არ ყოფილა :მო:

მე და ზღარბუნია ვუყურებთ ფილმა იმაზე თუ როგორ დაკარგა ბიჭმა (მგონი) :))

კიდევ ზღარბუნია

რას ვუყურებ ნეტა მაცოდინა : ))))))
ოდა ისა, წივწივღოველები იყვნენ იქ, ქვიშხეთშჳ, ცუცქების სახლში. თავიდან შემცივდა ფეჩიან სახლში, ტემპერატურული ცხვლილებების გამო ავიბუზე, მერე გამიარა და კაი პონტი იყო, თან ბევრი ბავშვები კიდევ უფრო კაი იყო. ტოტალური უსაქმურობის რეჟიმში გავატარე სამი დღე, ერთადერთი საკუთარ ლოგინს ვალაგებდი, და ერთი ცალი კარტოფილი გავთალე, ლოლ. უი კიდე სოსისები ჩავყარე ქვაბში : ))) რა კაია სახკლში ვირაც შენ მაგიერ რო აკეთებს რაღაცას, თვეზე მეტია მგონი დედაჩემი არ ჩამოსულა და მომენატრა მჭირდა

მეორე დღეს ისე გამოვთვერი…. ჯერ ორი ჭიქა ისე დავლიე, მერე მარანშჳ ჩავიპარეთ რამდენიმე კაცი, მერე სასაფლაოზე ავიხირეთ და უდანაშაულო ბიჭები წავათრიეთ, რომლებსაც მგონი სულაც არ უნდოდათ წამოსვლა და თბილი სახლის დატოვება თუმცა მერე ალბათ გულში მადლობაც გვითხრეს ასეთი საინტერესო ექსკურსიისთვის : )))

აუ ზღარბუნა იყო იქ ისეთი საყვარელი და პატრონი კიდევ უკეთეს წარმოდგენებს ადგმევინებდა, ისსსსსსსეთი საყვარელი ზღარბი იყო მეც მიდნამასეთი 😦

მატარებელში ბოლოსკენ ხო მაინც უნდა მოხდეს რაღაც და ვიღაც სირიკოს გამოხტომამ იმასქნა ხასიათში, თუმცა ის სირიკო სირიკოდ დარჩება, რა მისი ბრალია ასეთი გააჩინა დედიკომ :ვიკ:

სახლში რომ მოვდიოდით დენი ჩაქრა ყველგან, მაღაზიაში შევედი და ყველების ქალი მიღიმის, მეთქი რა უნდა და უცებ გამახსენდა რამდენჯერმე ჩანთით დამინახა და მკითხა პახოდიდან ხომ არ მოდიხარ, მონათესავე სულია ეტყობა. მერე მობილურის შუქით მივაღწიე სახლამდე, და სანთლიანად შევვარდი საბანაოდ : )))

ოდა ისა თუ ამას წაიკითხავთ მადლობა ბოვშვებო ასეთი კარგები რომ ხართ :მო:

ნუ მე ცოტა “ვერ ვარ” მარა თქვენთან ერთად კაი იყო კარგად გავერთე 😀

სურათების დადება მინდოდა მარა რავი, ტეხს მაინც, იქნებ არ უნდა ადამიანს რომ მისი სურათი აქ დაიდოს და ვინმემ ნახოს. : ))))

უი, ყველაზე პრიკოლი, ჩამოვედი, ვიმეცადინე იმ გაბომჟილმა ბავშვმა და დილას რო მივედი უკვე გაუფორმებია ნიშანი : ))

EN-თამაში, ჰარი, და მე

გუშინ ვითამაშე ზაფხულის მერე პირველად და გამიხარდა-მომეწონა-მესიამოვნა. დინამიური თამაში გამოვიდა, სწრაფი,მოხერხებული და ზოგადად, საკაიფო.. ჩემი წვლილიც შევიტანე, უფანრობისდამიუხედავად (დამიჯდა,მიღალატა) ორი კოდი მოვნახე, ნაჭერზე მივხვდი რა უნდა გვექნა და ერთიორი ლოკაცია გამოვიცანი, თუმცა ეგ ერთობლივად ხდება ხოლმე, ვიღაცას ლოკაცია ახსენდება, ვიღაცას კიდევ რაღაც და ერთობლივად მივბოდიალობთ აზრამდე.
არც ისე არ ციოდა როგორც მეშინოდა….
თანაც გაუთვალისწინებელი ტოესწ შედარებითგათვალიწინებულმა ფიზიოლოგიამ შემომიტია მარა წამლებიც მომარაგებული მქონდა პლიუს თავდაცვა და რამე, და ისე ყოჩაღად ვმოძრაობდი მეთვითონ გამიკვირდა…..
გამისწორდა შუაღამისას ბოდიალობა და რამეების ძებნა
საახალწლო თამაში გააკეთეს და კუკიაზე მოგვიწია ბოდიალი, კუს ტბის გზაზე, ციყვებთან, მე ყველაზე მეტად ეგ ლოკაცია მომეწონა, წიწვოვნებში დავბოდიალობდით სუფთა ჰაერზე, ალაგ-ალაგ თოვლიც კი იყო შემორჩენილი…
მერე გზაზე ვიპოვეთ პაწუკა ლეკვი, ისეთი პაწუკა, პური ვერ ჭამა, არ იცოდა რა იყო, თან ნავთის თუ სალიარკის სუნად ყარდა. გუნდელმა წაიყვანეს მივხედავთო…..
პ.ს. ხომ არავის უნდა? ჯანმრთელი იყო, პაწუკა და შეშინებული, შუა ტრასაზე იჯდა და დაჭყეტილი იყურებოდა, როგორც კი კალთაში ჩაისვა ჟენკამ, გაიტრუნა და კმაყოფილმა დაიძინა.
აუ სხვა რა?
რავი ისეთი არც არაფერი.
ჩემი დაბრუნება ენკაში შედგა, ჩემი რა, გუნდის.

წავედი ყავას დავლევ აზრზე მოვალ და იმ შეკრებაზე წავალ.

მოკლედ, ენკა რულზზზზზზ

update:ვეღარ წავალ, ძაან შემომიტია : (((((((

მიყვარს ისა……..

და მე, ზამთარში.

მიყვარს თოვლი, მარგამ უსაშველოდ მცივა, კანი მეჭიმება, მექერცლება, ცხვირი მიწითლდება, და პახოდუ ახლა ჰერპესი და მეორე ტუჩისკუთხის გახეთქვა დაემატა : (((((

ისეთი “ლამაზი” ვარ, ენა ვერ აღწერს. :გიგი: :თავისჩამოხრჩობა: