დილით რომ გამოძვრები კარავიდან, გაჩეჩილი, დილის სუსხი დაგკრავს, მზეზე დგახარ და თვალმოჭუტული გრძნობ, ნელ-ნელა როგორ გითბება სხეული და სისხლი იწყებს მოძრაობას. ჰაერი ცივია, სუფთა და “სველი”. პირს იბან მდინარეზე, გაშრობა გეზარება, ან ჩემსავით პირსახოცი დაგრჩა და სახეს ისევე მზეს უშვერ, მერე კოცონზე ადუღებული ჩაიდანიდან ყავას ისხამ რკინის “კრუშკაში” და პარალონზე მჯდომი, ტყის შრიალის ფონზე ფეხის თითებით წყვეტ ბალახებს, დილობ თვალი გაუსწორო ლურჯ ცას და ამასობაში საბოლოოდ იღვიძებ.
მომენატრა, ბლინ!
თან ავტოტრენინგს ვიტარებდი აი ორი წუთიც და წახვალ აი ეს დაბურღვაც და წახვალ, და სტომატოლოგმაც ბარემ ისივ ვქნათ ესეც ვქნათ და კეთილად შემაბა ზუსტად სამი საათის განმავლობაში, ხო ნუ თან ნელაც მუშაობდა ჩემი გადამკიდე, ხან წყალი მოვითხოვე ხან ტუალეტი ხან ააააა, მტკივა წამალიწამალი თქო( არადა მკვდარი იყო ის კბილი თურმე, შტო ზა ჩორტ? ) მერე რო გამოვედი სახე დაბუჟებული, მუხლები აკანკალებული და კინაღამ ვიღაცის მანქანას მივეფინე ზედ 
ბუნბუნლანდია 
