ხვამლის მთა, ნაწილი ორი, ანუ მაყვალი

დილას არც ისე ადრიანად გავიღვიძეთ. აღმოვაჩინეთ, რომ თაგუნიებს გემრიელად უსაუზმიათ კოპტონით და მივხვდით, რას გვერჩოდნენ.

ჩვენც ვისაუზმეთ, ნუ, ვეცადეთ, ჩანთები და ჩვენი ხაბაკ-ხუბაკი ქოხში შევინახეთ და ამასობაში მწყემსებიც მოვიდნენ. ზემოთ, ტყეში, საქმეზე მიდიოდნენ.

ჩვენც, მერამდენედ, შემოგვსხეს ვილისზე და გზა შეგვიმოკლეს.

სულ მარჯვნივ იარეთ, გზას და ბილიკს არ გადაუხვიოთ და სქელი ნისლი თუ წამოვიდა, აუცილებლად გაჩერდით, არსად არავითარ შემთხვევაში არ გადაუხვიოთ, გაჩერდით სადაც ხართ და დაელოდეთო. (არადა კაშკაშა მზეა, იწვის დედამიწა).

ულამაზესი გზაა, უმარტივესი, გულით რომ გინდოდეს, ვერ დაიკარგები.  ჯერ გრუნტის გზა მიდის აღმართებზე, მერე პატარა მინდორზე გადიხარ, სადაც საქეიფო/საკლავის დასაკლავი ადგილია. კარგად თუ დააკვირდები, მარჯვენა მხარეს შეუმჩნეველი ბილიკი იწყება.

ბილიკი თეთრია, მოკლაკნილი და სულ ზემოთ-ზემოთ მიდის. სანამ ბოლომდე არ ახვალ, არც კი ჩანს, რომ იქ ეკლესიაა აშენებული და კიდევ ჯვარი.

ულამაზესია.

მართალია, შოდა დავტანჯე და სავარაუდოდ სისხლი გავუშრე (55-200მმ-თი ვიღებდით), მაგრამ მემგონი კარგი ფოტოები გამოვიდა.

ზემოთ რომ ავედით, უკვე გვიანი იყო, მანდ თურმე ძლაიან ადრე უნდა ახვიდე, რომ ნისლებმა არ დაგიფარონ ხედი. ძალიან-ძალიან ცივი ქარი უბერავს და მიერეკება ღრუბლებს. ისეთი შეგრძნებაა, სადღაც ცაში ხარ.

მუდმივად იცვლებოდა ღრუბლიანობა… ასხის ქდი უნდა დაგვენახა წესით, მაგრამ….

ხედისმსგავსი…..

იქვე ძალიან ბევრი პატარა გამოქვაბულები იყო, შოდამ გამოიკვლია, ჩვენ არ ჩავსულვართ, ზემოთ ვიჯექით, სანამ სულმთლად არ დავიყინეთ და მერე დავიძარით.

ხო, ეს ეკლესია და ჯვარი…..

მაყვალი ვახსენე დასაწყისში…

იმდენი იყო, აი იმდენი, და იმხელები, და იმდენნაირები, და იმდენი ვჭამე, რომ საღამოს საჭმელის ჭამის სურვილი საერთოდ აღარ მქონდა

აი ეს მაინც ყველაზე გემრიელი იყო, მსხვილები და ტკბილები. თან მტვრიანიც არ იყო.

და ყვავილები… მწყემსებმა, მარიობის ყვავილებია ესენიო… ხალიჩები იყო მთელ გზაზე, მინდვრებზე, ულამაზესი სანახაობაა, აი ისეთი, ხტუნაობა და ჭყლოპინი რომ გინდა აღტაცებისგან. სამწუხაროდ, ფოტოზე იმ სილამაზის 10%-ც კი არ არის, ვერ გადავიღე კარგად 😦

კიდევ ხის სოკო იყო ბევრი და სხვა ნაირ-ნაირი სოკოები, მაგრამ ვინაიდან ცნობა არ ვიცოდი, მე თავი შევიკავე შეგროვებისგან

ამასობაში გვაგვიანდებოდასავით…. ვიფიქრეთ, ვიფიქრეთ და ისევ სოფელში დაბრუნებას, პირდაპირ დავადექით გზას ტრასისკენ, იმის იმედით, რომ რამე გაგვაყოლებდა სადმემდე. იდეაში ბარდნალამდე. ხვამლმა მაინც მოგვიწყო სიურპრიზი… ვგრუნდებით, საქეიფოსაც გამოვცდით… და უცებ წკაპ, გრუნტის გზა გაიყო ორად. არც ერტს არ გვახსოვდა სადმე რამე გზა გაყოფილიყო. რომელიღაცა ამოვირჩიეთ რენდომად, იქვე რაღაც ხმები ისმოდა ხალხის და იმას მივყევით. საბედნიეროდ გამოვედით სწორ ადგილას და ქვემოთ დავეშვით.

ჩვენს ქოხუკას დავემშვიდობეთ და დავიძარით მტვრიან, მზიან, მოსაწყენ გრუნტის გზაზე…

მივათრევდი კარავს და თან მივბუზღუნობდი, ორი მთასავით ბიჭი მომდევს და კარავს მე მივათრევ თქო (მერე რა, რომ შოდას ჩემსიმძიმე ჩანთა ეკიდა, საჭმლით გაძეძგილი).

ააააააი მდინარე რომ მოჩანს, მაგ მდინარეზე არის ხიდი, მერე მარცხნივ რომ მოჩანს წვრილი ზოლი, ისაა ტრასა და იქ უნდა გაგვეჩერებინა რაიმე კეთილი ვინმე…. (ჰმ, თურმე რამდენი გზა გაგვივლია და ფოტოზე ჰა-ჰა მეხუთედი ჩანს ან უფრო ნაკლები)

გზადაგზა რაღაცა ღობეს წავაწყდით,  გზაზე გადებულს. არ დავიბენით, შევაღეთ და გავაგრძელეთ გზა აი ამ უცნაურ ადგილამდე. კაციშვილი არ იყო ერთი ნაგაზის გარდა, რომელიც გასკდა ყეფით, სანამ იქაურობას ვათვალიერებდით

დაააა გზაში აი ეს პაზიკი დავინახეთ, შიგ ის კაცი იჯდა, რომელმაც წინა დღეს სოფლის გზა მიგვასწავლა.

გზადაგზა გზის პირას დალაგებულ ქვებზე საღებავებით გულიკები ეხატა, ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, სანამ ეს წარწერა არ დავინახე. ცოტა იმას ვერ მივხვდი, ეს გზა ფეხით ვის ან რატომ უნდა გამოევლო :დ

ხოოოდა მერე ჩავედით მდინარემდე, რომელიც ასე გამოიყურებოდა. გზაში წავიქეცი და ნაღრძობი კოჭი კიდევ გადავიბრუნე, მაგრამ არ შევიმჩნიე და გმირულად გავაგრძელე გზა.

მეეეეერე ვინ წაგვიყვანა ბარდნალამდე, არ მახსოვს, მაგრამ ის კარგად მახსოვს, როგორ ვოცნებობდით რაიმე საჭმლის ყიდვაზე. ჩავაღწით სოფლამდე, დავსხედით მარაზიასთან და დავიწყეთ ლოდინი……. გულწრფელად, ასეთი უდარდელი გამყიდველი/მეპატრონე სადმე თუ მენახოს…. მეტი არაფერი არაა სოფელში და აბა სად წავიდოდით… ვისხედით ასე, ბედკრულები და ბედს შეგუებულები და ვოცნებობდით …. ნუ მე ცივ ლუდზე ვოცნებობდი, ესენ არ მახსოვს, რაზე…

ფტოს თუ დააკვირდებით, დაინახავთ, რომ შოდა მობილურზე ლაპარაკობს… ხოდა ახლა რატომ…

აქ სახლ-მუზეუმი გვინდოდა გვენახა. ლადო ასათიანის, რასაკვირველია. ხოოოდა დასვენებააო, ვერაო. ხვალ ვეცდებითო. ჩვენ არ გვაწყობდა…. იმდენი ელაპარაკა და ისეთი ენთუზიაზმით, რომ ადმინისტრაციამ თავი შეიწუხა და მოვიდა, ალბათ ფიქრობდა, იმას მაინც ვნახავ, ვის უნდა ასე ძალიან ნახვაო.

და დახვდა სამი გაჩეჩილი, დაღლილი, ჩანთებიანი ბომჟიკი.

ხოდა დანარჩენი მერე, მეძინება ახლა……..

ესეც პირველი ნაწილი