ტაქსისტებში მიმართლებს ხოლმე ზოგადად, დილასაც იმის მაგიერ, რომ ნავთლუღში მივეყვანე, ორთაჭალის ავტოსადგურში მიმიყვანა “ყოჩაღმა” ტაქსისტმა, შედეგად მთეეელი 15 წუთი დამაგვიანდა და 10-ზე გასასვლელი ჯგუფი 11-ზე დავიძარით თეთრიწყაროსკენ. გზაში იმდენი ვიტლიკინეთ, მთეი მარშუტკა შეწუხებული გვიყურებდა და მძღოლმა შვებით ამოისუნთქა, როცა ჩავედით.
თეთრიწყაროში რაღაც ეკლესია ვიშოვეთ სანახავად, სანამ ბიჭები ეკლესიაში იყვნენ , გოგოებმა ლეკვები გავბურჯგნეთ.
ჭანჭურით დასახიჩრებული ადამიანი გინახავთ? არა? ხოდა აჰა, მნახეთ. გადავდიოდი გზაზე ჩემთვის (ხო კაი, მარჯვნივ და მარცხნივ არ გამიხედავს) და უცებ საიდანღაც მოფრენილმა ჭანჭურმა კინაღამ თვალი გამომთხარა. თურმე ვახო ესროდა ქეთის, ჭანჭურმა გზაში გადაიფიქრა, გამოფრინდა ჩემსკენ და მე ვერ დავინახე ხოდა ისა… ცივი ბოთლით ვიარე ხუთიოდე წუთი.
ჯერ ლუდი დავლიეთ, მერე გზაზე გავედით და ბოდიალი დავიწყეთ, გზადაგზა ხალხი გვამშვიდებდა, თქვენ დღეს ამას ვერ მოასწრებთო, თუმცა იმათ არ იცოდნენ, რომ ჩვენ გვქონდა ამობეჭდილი რუკა, შოდას “ანდერძი” და კიდევ ჯიპიესი და მთელი ორი ყოჩაღი თავი, რომელმაც ამ ყველაფრის ხმარება/გამოყენება იცოდა. (თავები უფრო მეტი კი იყო, მარა ამ ორმა მეტს არავის არ აცადა). პლიუს, ხატია და ვახო ინტუიციითაც იყვნენ შეიარაღებულები.
გზ იყო ისეთი მოსაწყენი, მტვრიანი და მზიანი და ქარიანი და უკაცური და მოგრეხილი, რომ გზაში კინაღამ მოწყენილობისგან და სიცხისგან ფეხები გავფშიკე.
ყველაზე უცნაური, რაც თეთრიწყაროს რაიონშია, არის ის, რომ არიან ძალიან ბევრი გაუგებარ ენაზე მოლაპარაკე მეცხვარეები, რომლებსაც წარმოდგენა არ აქვთ სად იმყოფებიან და რომელი სოფელიც არ უნდა კითხო, არ იციან… თითქოს არსაიდან მოდიან და არსაით მიდიან.
მერე ერთი საეჭვო მეტყევე შემოგვხვდა, დიდისამბით გამოვკითხეთ გზა, მაგრამ როგორც თქვენ იარეთ იმ გზით, ისე ჩვენ… ციხე როგორც კი გამოჩნდა გზიდან გადასახვევად ავწრიალდით
და პირველივე შედარებით “საეჭვო” გადასახვევში შევუხვიეთ, შედარებით გრილ ტყეში შევედით. გზადაგზა თეორიულად ძალიან ბევრი გადასახვევი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ჩვენ სულ ორი ვიპოვეთ, არც ერთს არ მივაქციეთ ყურადღება და პირველივე მინდორთან დავისვენეთ, ლუდი გვითბებოდა და…
ლიმონათები არ ესხა 
ამ დროს გოცომ მოახერხა და ჯერ ლუდი გადაისხა ფეხზე, მერე პერეკისი და მერე რაც რამე სითხე მივაწოდეთ, ყველაფერი ზედ გადაივლო.
ტალახი ჩვენი არსობისა
მივდიოდით, მივდიოდით და გზა აღარ მთავრდებოდა, თან არასწორი მიმართულებით მიდიოდა. გადასახვევებს და მოკლეზე ჩასაჭრელებს ვეძებდით, ჯიპიესის მიხედვით, გზიდან ხელმარჯვნივ რომ მთა იყო, ის უნდა გადაგვევლო ადგილზე მისასვლელად, მაგრამ იმ ბარდებში კატაც ვერ გაივლიდა, ხოდა მივუყვებოდით ტალახიან გზას და ვცდილობდით მაინცადამაინც ბევრი ტალახი არ აგვეწეპებინა.
ბოლობოლო მდინარესთან ჩავედით, წყლის მილი დავინახეთ და გაგვიხარდა, ლოგიკურად, სოფლამდე უნდა მისულიყო მილი, პლიუს იქვე ნატრაქტორალიც დავინახეთ და ბევრი არ გვიფიქრია, შევუყევით აღმართზე მიმავალ ე.წ. ბილიკს, რომელიც ალაგ იკარგებოდა, ალაგ ისევ ნატრაქტორალი ჩანდა. ხოდა ბოლოს მივედით ბლახებიან და თივისზვიანებიან მინდორზე, გადავირიეთ, გადმოვირიეთ, ვიპოზიორეთ.
და მერე დავინახეთ რომ სამანქანე გრუნტის გზასთან მივსულვართ, (მემგონი ისევ იმ გზამდე, ბილიკზე გადმოხვევამდე რომ ვიდექით და ამ ბილიკით შევიმოკლეთ), ჯერ ერთ მხარეს წავედით… არ მოგვეწონა მიმართულება, თან ჯიპიესი გვიჩვენებდა, რომ სოფელი გზიდან მარცხნივ გვრჩებოდა, მოვბრუნდით, ტყეში შესასვლელი ბილიკი მოვნახეთ ცხენისფლოქვებიანი, როგორც მეტყევე შეგვპირდა, უნდა შეგვხვედროდა და ამითი მივხვდებოდით, რომ ისა…) და პირდაპირ ციხისკენ ანუ გუდარეხისკენ გავემართეთ.
ხოდა ისიც დავინახეთ….
ლამაზი გზა იყო, თან გრილი და მერე რა, რომ გზაზე პაწუკა გველები დასრიალობდნენ და კიდევ აი ეს ხე ვნახეთ და კახისის ხეები გაგვახსენდა, ასეთებზე რომ ვიარეთ ისე, რომ მიწაზე ფეხი არ დაგვიდგამს.
ციხეზე მეტად მე ველები მომეწონა, ისეთია, ერთი დღით რომ უნდა წამოხვიდე, ფოტოსესიის ჩასატარებლად.
ესეც ციხე, რავიცი, ოდესმე ვინმე თუ დაინტერესდება. მთავარი აქ მაინც ისაა, რომ ძალიან ცუდი ხასიათის ძაღლები ყავთ აქ, მოპარვა იციან და ფრთხილად უნდა იყოს ადამიანი.
ეკლესიისკენ დავიძარით. ოთხი კილომეტრი იქით, ოთხი აქეთ, ჩვენი გათვლებით 2 საათი უნდა დაგვეხარჯა. გზაში ქაქუცას ნაბინავარი ვნახეთ და გულწრფელად შემეცოდა იმ კლდის ქვეშ დაბინავებული ქაქუცა.
გზა აიყო ულამაზესი, ალაგ-ალაგ ისეთი ლამაზი, სუნთქვა რომ გეკვრება და თავი ზღაპარში გგონია, ხის უკნიდან საცაა ჭინკა რომ გამოიხედავს ან ტროლი. ნევერლანდია.
და გზაზეა ძალიან ბევრნაირი და უცნაური ფორმა/ფერის სოკოები. ერთ მათგანს რომ დავეტაკეთ, ავაწიოკეთ მორიანად.
სოკოს ხამები
შედეგი
გზადაგზა… ვოცნებობდი აქ წამოწოლა-დასვენებაზე… მაგრამ, ეკლესია გვაქვს სანახავიო და მივჩანჩალობდით ეს მშიერ-მწყურვალი ხალხი… ხო კაი, მშიერი მარტო მე ვიყავი და ვიხვეწებოდი, ლორი მაქვს ჩანთაში და მომეცით საშუალება გაჭამოთ თქო მარა ჰხა…
ამასობაში პაწუკა ეკლესია ვიპოვეთ, სიამოვნებით დავბრუნდებოდი უკან, მაგრამ გოცომ ვერ მოისვენა, ეს ის არაა, რასაც ვეძებთო და გზა გააგრძელა, მერე დაგვირეკა კიდეც და ჩვენც წავედით. უფრო სწორად, ესენი წინ წავიდნენ, მე უკან მივჩანჩალებდი ჩემთვის, ჩუმად.
ეკლესია დავინახე, მაგრამ ძაღლის ყეფა რომ მომესმა, წყაროსთან გავჩერდი და აღარ ავედი. მესმის – ჯერ ძაღლი ყეფს, მერე ქეთის უწიპუწი, მერე უცებ ხმამაღალი შეკივლება. აი მანდ დამცხა, ვზივარ, ვწრიალებ…ამასობაში გავიხედე და დიდი ძაღლი მოყავთ, უფრო სწორად საყელურით მოათრევენ, ისიც იქაჩება და ძლივს ერევა მამაო. მეორე ბიჭი მოვიდა, ცოტა იქით გადი, ადამიანებზე იწევსო… რკინის ვაგონში შეკეტეს (იქიდანაც ყეფდა), მე ზემოთ ავედი და.. სხედან სამრეკლოს კიბეებზე უცნაური სახეებით. ქეთი სიცილით მანახებს ნაკბენს, სისხლი სდის და ოთხიოდე კბილი ეტყობა, საკმაოდ ღრმად.
შემთხვევის მოკლე შინაარსი: გოცო რომ ავიდა, ავი ძაღლი გამოუვარდა, მარა იქვე ორი მეგობარი ძაღიც ყავდა და ჯერ ისინი გამოვიდნენ და იმიტო გადარჩა ეს. მერე დააბეს ავი ძაღლი, ამასობაში გოცო ურეკავს ყველას გასაფრთხილებლად, მაგრამ გათიშულები გვაქვს მობილურები. შემდეგ გოგოები ადიან, მე დაბლა ვრჩები, ესენი უშიშრად მოძრაობენ, ავიძაღლი დაბმული გონიათ. ამან აიწყვიტა და გამოექანა ქეთისკენ, გოგო გადაეფარა, მარა ძაღლმა გაწია თუ გვერდი აუარა, მოკლედ, მოახერხა და მენჯთან უკბინა ქეთის.
ძალიან გამაღიზიანა მამაოს და მისი ხელქვეითების ცინიკურმა და აგდებულმა დამოკიდებულებამ. მერვე ხარ ვისაც უკბინა-ო. არც წყალი მოგვაწოდეს, არც საპონი, არც არაფერი…
მერე წამოვედით, სიცილ-ხარხარით და ხუმრობა-ხუმრობით. ქეთი რისი ქეთი იყო, იქ ტირილი და ისტერიკა დაედო. წარმოიდგინეთ ვიღაც ნაზინუზა გოგჩოსთვის/ბიჭისთვის ეკბინა ძაღლს ასეთ სიტუაციაში… იყოს, არ გვინდა. გზადაგზა უცებ ჭრილობა დავუმუშავეთ პერეკისით, მწვანე მალამო წავუსვით, დავსკოჩეთ და გზას დავადექით. შიმშილი ვიღას ახსოვდა, ოღონდ დროზე გამოვსულიყავით გზაზე.
გუდარეხს რომ გავცდით და აბრამეთიკენ სვლა დავიწყეთ, უკვე ბინდდებოდა. მივდივართ და უცებ რაღაცას დავადგი თითქოს ფეხი და არ შევიმჩნიე, სამაგიეროდ ქეთიმ შეიმჩნია და ხელი გვტაცა მე და გოცოს, გველიო… იმხელაზე იფრინა გოცომ, გველი ვიღას ახსოვდა, კვდებოდა ქეთი სიცილით. იმის მერე რამდენი ვიღაცას ხელს წაავლებდა ქეთი, ყველა შეშინებული ხტებოდა.
ბევრი კილომეტრი გვქონდა გასავლელი უცნობ გზაზე, ალაგ-ალაგ ტყეში, ალაგ სოფელზე. ძალიან-ძალიან სწრაფად დავდიოდით, შესვენებების გარეშე, აი აქ მართლა დავიკარგებოდით, ჯიპიესი რომ არა, ძალიან მარტივად ვირჩევდი იმ გადასახვევებს, აბრამეთისკენ რომლებიც მიდიოდა. მერე და მერე სულ დაბნელდა, ფანრები ამოვიღეთ და ფანრის შუქზე გავაგრძელეთ ბოდიალი მკვდარ სოფელში.
გივლიათ ოდესმე სოფელში, სადაც ყველა სახლი ჩაბნელებულია ,არსაიდან არაფრის ხმა არ ისმის გარდა სააადღაც შორს მყეფარი ძაღლებისა? აპოკალიფსის შემდეგ მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი რომ გადარჩება და დადიან, დაბოდიალობენ ხალხის ძებნაში, აი ისინი ვიყავით. მივდიოდით-მივდიოდით-მივდიოდით და ცივილიზაცია არსად ჩანდა.
ერთადერთხელ გავიარეთ რაღაც კოტეჯების ახლოს (რუკაზე ასე იყო ყოველ შემთხვევაში) და ძაღლები გამოგვივარდნენ ყეფით. საბედნიეროდ ახლოს არ მოსულან.
ახლა არ მახსოვს რა სისულელეებზე ვლაპარაკობდით, მაგრამ მთელი ის გზა ენა არ გაგვიჩერებია, ვტლიკინებდით-ვტლიკინებდით-ვიცინოდით-ზოგი მღეროდა კიდეც. ტრასამდე მისულებს ისევ ძაღლები შეგვხვდა, ამჯერად მეცხვარესთან ერთად, მოვიდა, ფანარიკი მოგვანათა, თბილისის მიმართულებით ხელი გაგვიშვირა, ძაღლს დაუძახა და ისევ კოცონთან დაბრუნდა. ჩვენ კიდევ მემგონი ზემოდან გადმოგვხედეს, ეყოფათ ამდენი ხვლინჭკობებიო და სატვირთომ გაგვიჩერა. ცხვრის სუნად კი ყარდა (თან როგორ ყარდა), კუსავით მიბობღავდა და გზადაგზა ფუჭდებოდა, მაგრამ ვინ დაეძებდა, ისეთები შევეჭეჭყეთ კაბინაში 5 კაცი, ვინ ვის მუხლზე იჯდ და ვინ ვის ჩანთას ებღაუჭებოდა, არ ვიცი. ხატი საერთოდაც საქარე მინაზე იყო აკრული…
კოდაში ჩამოგვსვა, ასე ვერ ვივლი, დაგვაჯარიმებენო. ავტობუსის გაჩერება დავინახეთ და ვეცით საჭმელს, გავშალეთ საკამებზე და ავაიმე, ისეთი ხელის კანკალით ვჭრიდით კალბასებს, ყველს, კიტრს, პამიდორს… უფრო ვშთანთქეთ, ვიდრე ვჭამეთ მთელი დღის მშიერებმა.
მერე.. მერე იყო ვიღაც ძალიან კეთილი ბიძია დიიდი ჯიპით, ხომ გაგვიჩერა, გზადაგზა ისტორიები მოგვიყვა, მერე რომ გაიგო ინფექციურში მივდიოდით, ჯერ ბანკომატთან გაგვიჩერა რომ ფული აგვეღო, მერე ინფექციურთან მიგვიყვანა და წავიდა.
სამნი გარეთ დარჩნენ, მე და ქეთი შევედით დიდი ბოდიშის მოხდით, პახოდიდან მოვდივართო. (ანუ საერთოდ ესეთი ბომჟები კი არ ვართო) ექიმი დეიდა დაგვხვდა, ისე გვიყურებდა, ორი მეტრის დისტანციიდან, მაშითაც კი არ მოგვეკარა, საუბრისას ჭერში იყურებოდა… მეორე დღეს მოდითო, ხოდა მივედით და ისეთი საყვარელი ექიმი დაგვხვდა, სულ სიცილ-ხარხარით აცრა ქეთი. თუ რამე, გაპუწული ქერა ქალი რომ ზის იქ, პომადის და კლაჩის გარეშე ნუ მიხვალთ მაგასთან მაინც, რავიცი… შანსია რომ გითხრათ აცრა საერთოდ არ გინდაო… : ))
პ.ს. შოდა იფიცებოდა, 20 კილომეტრი იარეთო. მე მაინც მგონია, რომ უფრო მეტი იყო. ჩვენ ხო ისეთი ყოჩაღები და საყვარლები ვართ, რომ ორმოცსაც გავივლიდით.
გზადაგზა რამოდენიმე ადგილას შევისვენეთ, სანამ უკანა ნელი სვლით მოძრავი ბატალიონი წამოგვეწეოდა. გადასაღებიც რომ არაფერი იყო, საკუთარი თავის ფოტოები გადავიღე. კარგად მივდიოდი, ამიტომ შუაგზაში ჩანთაც მოვიკიდე, დიდი არაფერი წონა არ ქონდა, მაგრამ ტესტ-დრაივი გამომივიდა. ოღონდ ბოლომდე ვერ ვატარე, ჩემმა მეგობარმა ვერ მოისვენა და უკან გამომართვა.
ბუნბუნლანდია 