ვიზიტი სინაგოგაში, ებრაული მუზეუმი და გეტო.

სინაგოგა. 1904წ

ვერასოდეს ვერ მივხვდები, რატომ ცხოვრობდნენ ებრაელები რომში, სადაც ყველაფერში ზღუდავდნენ საუკუნეების მანძილზე, და რატომ არ ბრუნდებოდნენ სამშობლოში…

იგივე შეკითხვა დავუსვი მუზეუმის გიდს და აშკარად ძალიან დავაბნიე… პასუხის მოკლე შინაარსი ასეთი იყო: ჩვენი სამშობლო უკვე აქ იყოო. მართალია იდეაში, როცა სამი თაობა ერთ ადგილას ცხოვრობს, ის უკვე მის სამშობლოდ იქცევა,საფლავებზე მიჯაჭვულობასაც თავისი ძალა აქვს… მოკლედ, საუკუნეების მანძილზე ცხოვრობდა ებრაული სათვისტომო რომაელი იმპერატორების მიერ გალავნებით შემოსაზღვრულ სივრცეში, იყო პერიოდები, როცა ამ საზღვრებს გარეთ მაღაზიების გახსნა შეეძლოთ, იყო პერიოდები, როცა საღამოს 8 საათზე ჭიშკრები იკეტებოდა და ყველა ებრაელი ამ დროისთვის გეტოში უნდა ყოფილიყო… მხოლოდ მე-19-ე საუკუნის დასაწყისშიღა მოისპო საბოლოოდ იმ კედლების ნაშთები.

სინაგოგაში და ებრაულ მუზეუმში შესვლა მთელი თავგადასავალია… უზარმაზარი გალავანი არტყია, გარშემო მცველების ჯიხურებია და ფორმიანები მორიგეობენ. შესვლა ერთ-ერთი ასეთი პუნქტის გავლით ხდება, ჩანთას გიჩხრეკავენ, პასპორტს ამოწმებენ, გეკითხებიან საიდან ხარ, რომში რა გინდა და სინაგოგაში რა დაგრჩენია. აპარატის გამოყენება კატეგორიულად აკრძალულია, ბუტერბროდი გარეთ დამატოვებინეს, მეტალოდეტექტორიან ჩარჩოში გამატარეს და მერეღა შევედი მუზეუმში.
სინაგოგაში გადაღებაც სასტიკადაა აკრძალული და მხოლოდ ჯგუფთან ერთად, გიდის მეთვალყურეობით გიშვებენ, 10 წუთით. მე ორჯერ შევედი, ორ ჯგუფს შევყევი ზედიზედ. ბევრი იქცეოდა ასე.

ულამაზესია სინაგოგა შიგნიდან, თავისი ვარსკვლავიანი ჭერით, ტროპიკული ტყის ნახატებით, სკამებით, სადაც ყველა სკამს პატრონის სახელი აწერია და წინ დაკეტილი ყუთი უდევს თავსაბურავის და ლოცვების წიგნის შესანახად (სახელი არ მახსოვს).
რომში თავიდან ერთადერთი სინაგოგის აშენების უფლება მიცეს, ებრაელები კი სხვადასხვა ქვეყნებიდან იყვნენ, შესაბამისად, ერთი შენობა ააშენეს და შიგ 5 სინაგოგა მოათავსეს… ახლა, ამ უზარმაზარ სინაგოგაში თორას(თუ სხვა რამე ქვია, შემისწორეთ) დასაბრძანებელი თაღები იმ ძველი სინაგოგიდან ისეთი პატარები ჩანს, საქართველოს ყველაზე პაწუა ეკლესია და სამება რომ დააყენო გვერდიგვერდ. საშჳნლად არ მომეწონა ის ფაქტი, რომ ქალების ადგილები სინაგოგას კუთხეებშია, საშჳნლად მოუხერხებლად განლაგებული. მოკლედ, ჯერ-ჯერობით ყველა რელიგიურ მიმდინარეობაშჳ, მე რაც ვიცი, ქალის დისკრიმინაცია უპირველეს ყოვლისა, ბლეაჰ.

აი ამიტომ ფრთხილობენ ასე… რამდენიმე წლის წინ, ებრაული დღესასწაულის დროს ტერაქტი მოაწყეს და მცირეწლოვანი ბავშვი დაიღუპა. 😦 ეს სკვერი და აბრა იმ ბავშვის სახელზეა.
ვიღაც ქალმა აიფონით გადაღება ცადა და დაცვამ ძალიან ზრდილობიანად მაგრამ ელვის სისწრაფით გაუჩითა მთელი ტელეფონი, თან ბოდიშები გვიხადეს, ტერაქტის მერე ვფრთხილობთ ასეო.
თუმცა ლოცვაზე დასწრების სურვილი რომ გამოვთქვი, არაა პრობლემა, გაგჩხრეკთ როგორც დღეს და ისე შემოგიშვებთო.

ადრინდელი ებრაული კვარტალი მდინარესთან ახლოს იყო, სინაგოგა კი იქ, სადაც ახლა ტერმინის რკინიგზის ცენტრალური სადგურის შენობაა.

ახლანდელი ებრაული კვარტალი სინაგოგის გარშემოა გაშენებული, ზოგი შენობა ძველია, ზოგი ახალი, თუმცა, თუ არ იცით, ტიპიური რომია, გარდა ერთიორი ებრაულსიმბოლიკიანი მაღაზიისა და თავისებურად ჩაცმული ოფიციანტებიანი კაფისა.

ზანგი?

ძალიან ძველი შენობის ყრუ კედელზე “ამოსული” ფანჯარა.

1945 წლის 16 ოქტომბერს 2000-ზე მეტი ებრაელის დეპორტირება მოხდა გესტაპოს ბანაკებში. აქედან მხოლოდ 16 ადამიანი დაბრუნდა, აქედან ერთი ქალი.

სინაგოგაში, სკამების პირველ რიგში, მეპატრონეთა სახელების მაგიერ “გადარჩენილი” წერია, ეს ადგილები იმ ადამიანებისთვისაა, ვინც გესტაპოს ბანაკებს გადაურჩა. ნებისმიერი გადარჩენილისთვისაა შენახული ეს სკამები.

ებრაულ მუზეუმში ასე 40 წუთიანი ვიდეორგოლი გადის მუდმივად, სადაც ის ქალი ყვება, გადარჩენილი, როგორ დაიმალნენ უკანა ოთახში, როგორ შეეშინდა მის დას და პანიკაში ჩავარდნილი გაიქცა კიბეებისკენ, მერე უკან მობრუნდა და ამასობაში გესტაპო მოიყოლა თან 😦

იქვე ყვებიან, რომ გერმანია შეპირდა, თუ რამდენიღაცა კილო ქოროს გადაიხდიდნენ, არ ახლებდა ხელს. მაშჳნდელი ებრაელთა სათვისტომო ღარიბი იყო, გესტაპოს კი მხოლოდ ოქრო უნდოდა… მოდიოდნენ არამარტო ებრაელები, არამედ ყველა რომაელი, იტალიელები, არაიტალიელები და აბარებდნენ ყველაფერს, რაც ქონდათ.

შეგროვდა ის 16 კილო ოქრო, გადაეცა გესტაპოს.

ებრალეები კი მაინც წაიყვანეს…

შენობის კედელი ქუჩაში.

კისრის მოსატეხი კიბე. როგორ დადიან ნეტავ?

მაღაზია.შიგ ებრაული სიმბოლიკის ნივთები იყიდებოდა და სალოცავი ატრიბუტები.

სუვენირების მაღაზიას არ გავდა, უფრო ჩვეულებრივი საეკლესიო მაღაზია იყო.

თუმცა 13410234987218 მაღაზია არ შემხვედრია, როგორც საქართველოშია.

მონაზონი. ყველა მონაზონი უშნო რატოა?

გეტო.

ძალიან ძველი შენობებია, რაღა ეს და რაღა სოლოლაკი : ))))))

იმ ბავშვის სახელობის სკვერი…..

პ.ს. ძალიან კარგი მუზეუმი აქვთ, ჩემი ცოდნა ებრაელებზე იყო ნუ, 2%, ახლა ვიცი ასე 40% მათი წეს-ჩვეულებების. (ნაწილი სოფი გოლდენის ბლოგიდან მოვკრიფე). ულამაზესი და უსაინტერესოესი ექსპზიცია იყო, ნამდვილად ღირდა მთელი ის ჩხრეკა-დაკითხვები.

პ.ს. საინტერესო აღმოჩენა იყო ის, რომ ებრაულ სათვისტომოში გაწევრიანებული ადამიანები იხდიან გადასახადს (იმის მიხედვით, რომელ სინაგოგაში დადიან) და ის გადასახადი ხმარდება მათი სახელობის სკამების და იმ სკამებზე მიბმული ყუთების შენახვას)

ვატიკანი (Vatican)

თომუშკას ბლოგიდან მახსოვდა რომ ვან-გოგი ვატიკანში იყო, ამის გარდა, აუცილებლად სანახავი მუზეუმების სიაში შევაპროწიალე ეგვიპტური, ეტრუსკული, ცხოველების ქანდაკებების მუზეუმი, სიქსტის კაპელა და რაფაელის ოთახები და ვსე.

პირველი ნაბიჯი იყო დილის 10 საათზე დარჭობა ვატიკანთან. ზოგადად, რომში მეტრო თითქმის ყველა საინტერესო ადგილს უდგება, ესეც მეტროდან 5-ოდე წუთის სავალზეც კი არაა. სიცხე-სიცხე, რიგი ალბათ ასე 500 მეტრი ან მეტი, აბეზარი გიდები რომლებიც გთავაზობენ მომსახურებას და რიგის თავის არიდებას, მაგრამ არ მიქააროთ, უაზროდ ძვირია პლიუს უხარიხსო გიდები არიან, მუზეუმში აუდიოგიდი 7 ევრო ღირს და ლამის ყველა ქანდაკებაზე და გატეხილ ქოთანზე მოიცავს ინფოს.

რიგი სადღაც ნახევარ საათზე მეტხანს გაიწელა, ანუ ქართული სტანდარტებით უსწრაფესად, შევედი ვატიკანში, გრილოდა და მომენტალურად დავდექი კარგ ხასიათზე.

ერთი მარშუტია და მიუყვები, უამრავი მუზეუმი (ნაწილი გავირბინე), ქანდაკებები უამრავი, მაგალითად

ჰომეროსი

ვიღაც

მუზები

გირჩუნია შიდა ეზოში

ეს რაღაც ჩამონტაჟებული შიდა ეზო

ესეც ეზო…. შორიდან იმიტოა, რომ ძალიან ცხელოდა და შედარებით უსაფრთხო და გრილი ადგილიდან ვიღებდი სურათებს.

ერთ-ერთი ყველაზე მმაგარი იყო ეგვიპტური მუზეუმი.

მაგარი,ანუ, ძალიან ბევრი რამე იყო, ასე მაგალითად:

პაპირუსი, რომელსაც მიცვალებულებს ატანდნენ, აკა მიცვალებულის წიგნი, რომელიც მიცვალებულთა მდინარეზე გადასვლისას გამოადგებოდა, საჭირო ინფოები ეწერა ზედ.

ეგვიპტელებს ჯეროდათ იქაური ცხოვრების, რომელიც ზუსტად ისევე გრძელდებოდა, როგორც დედამიწაზე, ამიტომ ტან ატანდნენ საგზალს და მონებს და ა.შ.. ესაა პატარა ფიგურები, როგორც წესი თითო თითო დღისთვის განკუთვნილი, ანუხთ მაგალითად სამშაბათს, 20 ივლისს აი ის, მეორე რიგში მარხცნიდან მეორე იცხოვრებს მიცვალებულის მაგიერ სიმბოლურად

.

გაიცანით ქალბატონი მუმია, 3 ათასი წლის, თვალზე ნაჭერი რომ აფარია,იქიდანაა ტვინი ამოღებული. თმაც როგორაა შენახული,ისევ ისე…

ფრჩხილებიც….

ქალბატონი მუმიას მთლიანხედი სარკოფაგითურთ.

რამდენი ხანი ვუტრიალე ვერ გეტყვით,ძალიან დიდხანს კი ვიყავი, სამი პარტია ექსკურსია გავაცილე…

ა,კიდო.

ეს ქალბატონი მუმიას და მისი ახლოებლი მუმიების საჭირო ნივთებია, აი ისინი, იქაური ცხოვრებისთვის რომ მიქონდათ, კაცუნები, ჯამ-ჭურჭელი და ა.შ.

პურიც კი….

ა ხო, ეს ამენჰოტების დედაა თუ ცოლი, მოკლედ, ოჯახის წევრი.

რომელიღაც კეისარმა (მგონი ცეზარმა მაგრამ თავს ვერ დავდებ) წამოიღო ეგვოპრიდან ისე, საკუთარი სახლის ბაღში დასადგმელად.

ფისასოები, კიარადა, მემაპაწიეთ, კატისსახიანი ღმერთის კულტის ქანდაკებები.

ოოოოო, ლურსმული დამწერლობა… მარტო სკოლის სახელმძღვანელოში მქონდა ნანახი, რომელიც, მოგეხსენებათ, 90-იან წლებში რა კარგი ხარისხის იქნებოდა.

ტადააააამ, გობელენების დარბაზი. ეს უზარმაზარი რამეები გობელენებია, რასაკვირველია ბიბლიური თემებით.

პ.ს. არ გადავრეულვარ.

მმმმმ, უმაგრესი რამ, რუკების დარბაზი, მთელი იტალიის რუკებია ფრესკების სახით კედლებზე მიხატული.

ჭერის ფრაგმენტი

რუკების დარბაზი, უზარმაზარი გალერეა, 40 რუკა, დახატული მეთექსვმეტე საუკუნეში იმ დროის საუკეთესო გეოგრაფის, იგნაციო დანტის მიერ.

ვენეციის რუკა.

ჰუჰ, ეს კადრი მოვიპარე, ფანჯარა იყო ღია და ვეტაკე, სანამ დაცვა აზრზე მოვიდოდა.

რაფაელის ოთახები….

ეს ოთახები თავის დროზე რომის ერთ-ერთი პაპის საცხოვრებელი იყო . მეთექვსმეტე საუკუნეში,როცა დასახლდა, კედლებზე უვე იყო ნახატები, მათ შორის პერუჯინოსი (რაფაელის მასწავლებლის), მაგრამ პაპმა რაფაელს უფლება მიცა გაეკეთებინა რაც მოეხასიათებოდა, ამანაც წაშალა ყველაფერი და თავიდან მოხატა… რაც ვერ დაამთავრა (რაფაელი უცაბედად გარდაიცვალა) მისმა მოწაფეებმა მოხატეს.

ჭერის ფრაგმენტი

ისე….

ეს ბორჯიას აპარატამენტების ფრაგმენტი, სკამი დაცვას ეკუთვნის. კედლის სისქემ და ფანჯრის იდეამ მომხიბლა.

და ისა…… სიქსტის კაპელა…….

აქამდე ბრმად მეგონა რომ მიქელანჯელოს შედევრი იყო…

როგორ მწარედ ვცდებოდი….

chapel-ი სამი კაცის მოხატულია, აქედან მიქელანჯელოს ჭერი შეხვდა ანუ მესამე დონე, პირველი და მეორე დონეები სხვების მოხატულია, სამწუხაროდ მეხსიერება ჩკა, ინტერესიც ჩკა, სიტყვაზე უნდა მენდოთ.

ეს უკვე საბოლოო დერეფანი…

ესეც

სკამი მომეწონა )))))))

ციკლიდან: ლენინს უყვარდა ბავშვები )))))

თანამედროვე ხელოვნებაც იყო მაგრამ სად მქონდა მაგის ნერვი :გივი:

საბოლოო შთაბეჭდილება: ჩემი ესთეტიური სიამოვნების ფიალა გაივსო და გადმოვიდა.

ეს უნდა ნახოთ, სურათები ნანახის ეფექტის ჰა-ჰა 10%-ს გადმოცემდეს.

გაფიცვების ქვეყანა, vatican ans st Peter’s

კაცი რომ ვყოფილიყავი, ალბათ მაგრად შევიგინებოდი, როცა გუშინ მომხსენდა, რომ დღეს რიგით მესამე გაფიცვაა ბოლო ერთი თვის მანძილზე. შესაბამისად, დღეს 8:20 სახლიდან გამოვქანდი და ვზივარ ახლა ნეტკაფეში და დროს და ფულებს ერთნაირად ვხარჯავ, რომ დრო გავიყვანო 10 საათამდე, ანუ იმ დრომდე როცა ჩემი კოლეგები საქმიანობას იწყებენ.
ეჭვი მაქვს, როცა რომელიმე სატრანსპორტო სამსახურის თანამშრომელი თავს ოდნავ გადაღლილად იგრძნობს, ან დაბადების დღე აქვს ან უბრალოს მზეზე გარუჯვა მოუნდება, გაფიცვას აწყობენ კოლექტიურად!
თან ისე ორიგინალურად, რომ ხელიც არავის შეუშალონ (იდეაში), 08:20-ზე გამოდის ბოლო მატარებელი, მერე 5 საათამდე არაფერი არ მოძრაობს, 5-დან 8-მდე ისევ დადიან (სახლში ხომ უნდა დაბრუნდეს მოსახლეობა სამსახურებიდან) და მერე ისევ გაფიცვა.

აქედან ნახევარი საათის სავალია ფეხით, გავიბოდიალებ დაგზადაგზა გულკეთილად მოვიკითხავ ხოლმე გაფიცვის ორგანიზატორებს, იმიტომ რომ ისე ცხელა, როგორც ჯოჯოხეთში, ან იქნებ უფრო მეტადაც.

ა ხო, ვატიკანში ვიყავი კიდევ, მაგრამ მემაპაწიეთ, 15 ევროს გადახდა მხოლოდ იმიტომ რომ რაფაელის და მიქელანჯელოს ნამუშევრები ნახო, უდიდესი სისულელეა, იმჰო. არ ვდაობ, გენიოსები იყვნენ და ესთეტიკური სიამოვნების ამბავში კარგია, მაგრამ კარგით რა…
პლიუს აუდიოგიდი თუ არ აიღე, აზრი არ აქვს, ვერაფერს ვერ გაიგებ და საბოლოოდ კი გამოვიდა 22 ევრო.
ამას მილიონჯერ ჯობდა წმინდა პეტრეს ტაძრის გუმბათზე ასვლა, ჩXემი გული იქ დავტოვე 😦
თავიდან დიდი განიერი კიბეებია (თუ გინდა ლიფტითაც შეიძლება ასვლა, მაგრამ მე მფეხით ვარჩიე) იქვე ყველგან წარწერებია რომ 300-ზე მეტი საფეხურია და თუყ გულით ავად ხართ, ბლაბლაბლა….და რამდენიმე ადგილას განგაშის სოს ღილაკებიც იყო, თუ ცუდად გახდები, მოგაკითხავენ.
განიერი საფეხურები რომ მთავრდება, მერე გადადიხარ უკვე საკუთრივ გუმბათში, მოხვეული კიბით ადიხაარ-ადიხარ და უცებ გადიხარ სადღაც გისოსებიან წრიულ აივანზე და ოპა, გუმბათში ხარ უკვე, კედლები მოზაიკითაა გაკეთებული და ქვემოთ ხალხი ჩანს ჭიანჭველებივით.
შემდეგ ნახევარწრეს არტყავ და უკვე ძალიან ვიწრო საფეხურები დაგვირაბი იწყება, ვარძიაში თუ გიძრომიალიათ წვრილ გვირაბებში, წელში წესიერად რომ ვერ იმართები, რაღაც მასეთია სიგანის ამბავში, ორი საშუალო ზომის ადამიანი გაჭირვებით აუქცევს გვერდს ერთმანეთს. რამდენიმე ადგილას რკინის კიბეები იყო (აი აქ უკვე დავიწყე სინანული, რატომ ამოვდიოდი თქო, სიმაღლეზე რომ ავდივარ ყოველთვის ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ან ახლა ჩამოინგრევა შენობა, ან ახლა) სულ უფრო და უფრო ვიწროვდება, ბოლოს თოკს კიდებ ხელს და ისე მიდიხარ, წონასწორობა რომ შეიკავო, კედლებიც დამრეცი ხდება და 30 გრადუსიანი კუთხით გადახრილი მოძრაობ და ვუალა, იქ ხარ.
ჩემი სიმაღლის შიშის გადამკიდე პირველი ის გავიფიქრე., აბა ახლა დროზე მოუსვი დაბლა თქო, მაგრამ შანსი არ იყო, მეშინოდა განძრევისაც კი და იძულების წესით მივეჯაჭვე უახლოეს კედელს. თან აივანი (თუ რაცაა) დამრეცია და ისეთი შეგრძნებაა რომ გადავარდები. 10-ოდე წუთის მერე შიშმა როგორ უნდა მაჯობოს თქო, ავდექი და გავიარე, მერე კიდესთანაც მივედი და სანამ წასვლის დრო არ მოვიდა და გუშაგი არ ამოვიდა, მანამდე ვიყავი ბოლო ვიზიტორებთან ერთად. მთელი რომი ჩანს ლამის და ისეთი ლამაზია ზემოდან, მანდვილი რომი მხოლოდ მაქედან დავინახე, თავისი წვრილი ქუჩებით, ყავისფერ-თაფლისფერი ფერებით, ძველისძველი, ბათქაშაყრილი გამწვანებულშიდაეზოიანი შენობებით.

bla-bla-bla-ing

ხანდახან, როცა ემოციები აღარ რჩება
ცარიელ, ცისფერ კედელს უყურებ და ფიქრობ
რომ სადღაც არსებობს სიცოცხლე
შენს გარეშე და შენთან ერთად
რომ ჭიანჭველეთში, რომელსაც დედამიწა ქვია
სულერთია, რომელ მერიდიანზე ხარ
ერთი მილიმეტრით იქეთ და აქეთ
მტვრის ნაწილაკზე კოსმოსში.
სულერთია, რამდენი საუკუნისაა კედელი,
და ქვას, რომელზეც ფეხი მიდევს
რამდენი ჩემნაირი ახსოვს.
ჩვენ ვიცით, რამდენი წლის არიან ეს ქვები,შენობები, ეზოები,
მაგრამ არაფერი ვიცით იმ კონკრეტულ ადამიანებზე
ვინც აქ ცხოვრობდა.
ხომ შეიძლება გაკეთდეს მუზეუმი
ადამიანების ფიქრების, ემოციების, ცხოვრების
ჩვეულებრივი ადამიანების
თავიანთი პატარა, უმნიშვნელო ჭიანჭველური ცხოვრებით რომ იცხოვრეს და
მარჯნის პოლიპების არ იყოს,თითო მილიმეტრი, თითო თაობის წილი ისტორია შემატეს შენობას,ქალაქს, ქვეყანას, მსოფლიოს.
შევაგროვოთ დღიურები, ჩანაწერები, წერილები, ტანსაცმელი
ნივთებს დავურთოთ ისტორიები, რომლებსაც მათი პატრონები მოყვებიან
აი მაგალითად:
მე მიყვარს ჩემი საზღვაო მოსაცმელი, რომელიც 5 წელია ჩემთან ერთად დადის ყველგან და ნახევარი საქართველო აქვს მოვლილი და სად აღარაა დანაძინები.ეძინა ბათუმში, მე რომ მეორე კურსზე ვიყავი, დაქირავებულ ბინაში, 5 წლის მერეც ბათუმში მოხვდა და ჯერ პატარა დივანზე, მერე კი კარავში, სარფის გზატკეცილზე, ზღვისხედიანკარიან კარავში გაათენა ღამე.
შატილშიც იყო, ბირთვისებში წვიმისგან მიფარავდა, ალვანში მზისგან, აქაც თან მყავს, პარკში ვშლი ხოლმე ზედ წამოსაწოლად, ან, როცა ძალიან ცხელა მოვიხვევ და დავდივარ ოთახში.

ამასწინათ კიარადა კაი ხნის წინ, ერთ ადამიანს ვეკამათებოდი, რა აზრი აქვს ჩვენს ცხოვრებას. , მუშაობ, მუშაობ და წელიწადში 2 კვირა ენაგადმოგდებული ისვენებ რომ მერე ისევ თავიდან დაიწყო მუშაობა თქო.
ან ვმუშაობთ, თორემ რამე სასარგებლოს ვაკეთებდეთ, ჭიანჭველების ბუდე ვართ, ოღონდ თავები უფრო განვითრებული გვგონია, ტოჟე მნე ჰუმანოიდები, ერთიდაიგივე გვაცვია და მოდას ვეძახით, ერთიდაიგივეს ვჭამთ და ქვეყნის ტრადიციულ საჭმელს ვეძახით, ერთიდაიგივეს ვფიქრობთ და ვაკეთებთ იმიტომ რომ “ასეა მიღებული”, თუ ოდესმე რამეს ვაკეთებთ და გვგონია რომ ააა, მე ამ გადაწყვეტილებამდე მივედი, კეაბა, 90%-ს, თუ მეტს არა, ჩვენივე ინსტინქტები მართავს ქვეცნობიერის დონეზე, ჯოგის პრინციპებით ვცხოვრობთ დღესაც და ოდნავ განსხვავებული ყველაფერი გვიკვირს და გვეხამუშება.

პ.ს. დღეს კინაღამ წერილი წავიღე, ისე ცხელოდა წნევა დამივარდა მემგონი და “გვირაბიდან” ვიყურებოდი ისეთი შეგრძნება იყო.

Shopping to Survive

დიდი სუპერმარკეტი ვიპოვე, იმხელა, რამხელაც ყაზბეგის პოპულია, დავიჭერ კალათას, დავდივარ და ვცდილობ გავარკვიო,რას ვყიდულობ. (ერთხელ ყველის მაგიერ საფუარი ვიყიდე, პიცა ეხატა ზედ და ჩავთვალე, რომ ყველი იყო პიცისთვის, ოთხკუთხედ ფორმაში.
უკვე ვიცი რომ პანე პურია, სალე მარილი და ლატტე რძე.
დანარჩენებს ზედ ახატია, რაც არის.
ხილი უფრო მარტივია საყიდლად, იქვე დევს და წონი და არჩევ შენთვის ბედნიერად.
დღემდე ვერ დავიმახსოვრე როგორ ქვია პარკს, სამაგიეროდ გამყიდველმა დამიმახსოვრა და პარკს მანახებს ხოლმე, მეც ან თავს ვუქნევ, ან არა.
ხანდახან გაუგებარი წარმოშობის ბეოები მოდიან და რაღაცეებს მეკიტხებიან. ვუღიმი, ნო იტალიანპოს ვეუბნები და მიდიან თავის ქნევით.
ყველაზე რთული მზესუმზირის ზეთის პოვნა იყო და ყავის, ხსნადის. მზესუმზირის ზეთი აქვე ვიპოვე, სადღაც კუთხეში შეყუჟული (უმეტესად ზეთისხილის და სიმინდის და კიდე რაღაც გაუგებრობების იყო) და ყავა სადღაც ცენტრშAი, 4 ევრო მივედი ერთ 500გრამიან ნესკაფეში (ბზზზზზ).
სამაგიეროდ დილაობით კაცის მოკვლის ხასიათზე არ ვარ და აღარც მაკდონალდსში მიწევს ყავის ყიდვა ყოველდილა.
თქვენ არ იცითრა ბედნიერებაა დილის ყავით დაწყება!
გავიქეცი ახლა, სტატიები უნდა დავბეჭდო და პარკში წავასხა სამეცადინოდ.
პ.ს. ულამაზესი და უდიდესი პარკია ერთი, ვილა ბორგეზე, მიმაქვს ჩემი საგზალი და წიგნები და ასე შემდეგ და მთელი დღეები იქ ვარ.
სასტუმროში ისეთი მტვერია ვკვდები ხველა-ცემინებით. (ამდენ მტვერში ყველას დაეწყება ცემინება!)

Furious!

რომს უყვარს ჭამა! პიცა-ბარები, სენდვიჩ-ბარები, რესტორნები-მაკდონალდსები-ყავის დასალევი პუნქტები, სანაყინეები იმაზე ბევრად მეტია, ვიდრე ყველაფერი დანარჩენი, იმ გარეუბანშიც კი სადაც მე ვარ (ანუ ტურისტებზე ორიენტირებული არაა, ადგილობრივი აბორიგენებისთვისაა).
აქაურების აზრით მე არ ვჭამ და როგორ ვარსებობ, ვერ ხვდებიან.აქ ყველა ნაყინს ჭამს, ყველა კაფე სავსეა, დილით ყავა და ბრიოში თუ არ ჭამე, რაა ცხოვრება. (ორი დღეა ვუმტკიცებ ახალ ლაბში რომ დილით ტკბილს ვერ ვჭამ, ამათი ყავა ცუდად მხდის და წყლის ბოტლი is enough). დილაუთენია აქვე მაკდონალდსში ამერიკულ ყავას ვყიდულობ, რომელიც ჩვენი მაკდონალდსის ყავაზე ალბათ ხუთჯერ უფრო მაგარია, ერთ ცალ ჰამბურგერს, და 4 საათამდე რამე თუ ვჭამე ეგრევე მეძIნება.(ენერგია სხვა საქმეზე იხარჯება, ვეღარ ვაზროვნებ და ერთადერთი ნატვრა ბალიშის პოვნაა და დაძინება)

რომი ჭუჭყიანია, იმაზე მეტად, ვიდრე თბილისი, და ძალიან ბევრი ფილიპინელი და ინდოელი ცხოვრობს, რომელბისაც მეშინია, არ მომწონს და ანტიპატიით ვარ განწყობილი. ძალიან ბინძურები არიან და ყარან.
და ეს შავი კანი,ბზზზზ, მემგონი მე რასისტი ვარ 😦 არადა არ ვარ, თავის გზაზე გაუმარჯოთ, მარგამ ჩემს გარშემო ნუ იქნებიან, რა 😦
ან იქნებ იმის ბრალია, რომ ემიგრაციაში როგორც წესი უღარიბესი ფენა მიდის, და შესაბამისად, კარგი თავის ქვეყანას რ>ჩება და რასაც ჩვენ ვხედავთ მათი ქვეყნების გარეთ, მხოლოდ ძალიან მცირე და ცუდი ნაწილია ამ ერების?

გუშინ მივბოდიალობდი და ამბოლუტურად შემთხვეით, რომლიღაც რუკაზე არცისეკარგადაღმიშნულ შესახვევში შევუხვიე და ულამაზესი შენობის თაღი აღმოვაჩინე, თაღიც არ იყო, აივნები და ფანჯრები გამოდიოდა და რაღაც დაწესებულება იყო, სამი სართული, მოხატული ინგლისურ სტილში, გაუგებარი სიტყვები რომალურად და ინგლისურად “To English Fashion”.

მეორე, ქუჩა, წვრილი-წვრილი, ცალ მხარეს ყრუ კედელი, კედლის იქით (უფრო მაღალ დონეზე) ბაღი იყო და ეს ბაღი ქუჩის მთელ სიგრძეზე პატარა, გამწვანებული ხიდებით უკავშირდებoდა მოპირდაპირე მხარეს მდებარე შენობას ისე, რომ ხიდები ავტობუსების ოდნავ მაღლა მოდიოდა. სიმკარტას ვეძებდი არადა, რომ მეყიდა, და ასეთ საინტერესო რამეებს გადავაწყდი.

პ.ს. გაცოფებული ვარ ახალი ლაბის ხალხზე…
ხვალ არ გვცალიაო გამომიცხადეს ამათმა, კარგი, რამე სტატია ან რევიუ მომეცით თკო და ესკუზა (ბოდიში), იტალიურად გვაქვსო. დავანებე თავი.
ნუ კაი, გსაგებია რომ არ იცი ინგლისური მაგრამ ძნელია, აღიარო, რომ არ გესმის რას გეუბნები?! გუგლის თარგმანი მოვიშველიე და დავუღეჭე, რომ საფეხურებრივად აეხსნა, რას ეკეტებს და როგორ და….. ეს შემდეგ ეტაპზე იქნება, მერე გავაკეთებთ, მერე სხვა პროგრამებია…. მითხარი რა პროგრამაა, იმას ხო არ გთხოვ, მასწავლო…
ბლინ, მე თუ არ გავიგე ლომი როგორ გამოიყურება, ცალ-ცალკე ფეხი, კუდი და ყური რომ მაჩვენო, ძალიან მივხვდები!
ბოლოს ავდექი, ნეტკაფეში დავგუგლე რაღაცეები, მოვპრინტე და ოტელში წავიკითხავ, რა ვქნა აბა…
პ.ს. ვინც ეს ფილოგენეზი მოიფიქრა, უეჭველი მეტი საქმე არ ქონდა, ყველაზე მახათი რამეა, იმაზე მახათი, ვიდრე პროგრამირება….
თუმცა იდეაში იგივეა, ის CC+ კოდია , ეს გენეტიკური.
უმარტივესი ჩანს (იმჰო) და ვააააიმეეე ისეთი რთულიაო სერბერნარის თვალები გაიკეთეს.

მოკლედ, დროის დაკარგვაა ეს კვირა და ვნაღვლობ ძალიან 😦 (ყოფილი ხუთოსანი მოსწავლის საძაგელი ინსტინქტები,)
არა ნუ მომენტ ჩემი რა მიდის, წავალ ხვალ ბორჯიას ვილაში, დავათვალირებ პარკებს, ვრელაქსირდები, მაგრამ ისა…….
პ.პ.ს. წინა ლაბში ვინც მასწავლიდა, მემგონი ღმერთმა დასვა მანდ ჩემს დასახმარებლად, უზარმაზარი შენობათა კომპლექსია ეს, მილიონი გასავლელით და ჩემი ბეჯი მხოლოდ მთავარAი “მუშაობს”, ხოდა გამოვედი ასე, ვერც ვთხოვე გზა მასწავლეთ თქო ახალ ლაბში და ბედნიერად დავიკარგე 😀 10 წუთი ბოდიალის მერე ყვითელი მაიკა რომ დავინახე ისე გამიხარდა, მიხვდა რომ დავიკარგე და გასავლელს ვეძებდი 😀 გამომიყვანა გასასლელთან ,დამცინა, იმედია სახლამდე მისასვლელი გზა გახსოვსო და წამოვედი 😀

p.p.s.სურათებს ვერ ვტვირთავ, მე კომპი არ მაქვს (არადა როგორ მჭირდება), ამათ ლაბშიც არ აქვთ, და ნეტკაფისთვის ვერ გავიმეტებ ნათხოვარი აპარტის ჩიპს.

Florence

ფლორენციაში ვიყავი, ჩემი მთელი დანაზოგი შევწირე. რამდენად სწორად მოვიქეცი, არ ვიცი, მიქელანჯელოს დავითი და ის ცნობილი ხიდი ვნახე, სურათი იმაზე ლამაზი გამოვიდა ვიდრე რეალურად იყო ))))))) ქუჩები მოვიბოდიალე, ეკლესიებში შევაბოდიალე (ისე, სამების ნახვაზეც რომ რამე დავაწესოთ,არა? აქ 5 ევრო მივეცი ხელის კანკალით (მერე რა რომ გალილეო გალილეის და სხუათა საფლავები ვნახე (საფლავებისფანი))). გალილეო გალილეის მუზეუმი მინდოდა მენახა, >შემთხვევით აღმოვაჩინე, მაგრამ ეჰხ, დრო აღარ მქონდა.
რომიდან გავედი დილის 8-ზე და საათნახევქარში იქ ვიყავი, დაახლ 8 საათი ვიბოდიალე და 7-ზე უკან წამოვედი.
რომისგან განსხვავებით ნაკლები ხეები და სიმწვანეა, უფრო ჭუჭყიანი მაგრამ ფართო ქუჩები ისტროიულ მაწილში და ნაკლები ტურისტი.
პატარა პროვინციული ქალაქი პატარა ადამიანებით და დიდი ამბიციებით.

მედიჩების საგვარეულოს მიერ შეგროვილი მინსტრუმენტების კოლექცია ვნახე, მე14-15-ე საუკუნის პიანინოები და პიანინოსმსგავსი საკრავები, ვიოლინოები, იქვე იყო მაკეტი, როგორ უკრავს პიანინო, მექანიზმი, ღიად აწყობილი და ვისაც არ ეზარებოდა, აწკარუნებდდა, ჩემი ჩათვლით (ყოველთვის მაინტერესებდა, როგორ “მუშაობს” პიანინო ).
იქვე იყო კომპი, სადაც შეგეძლო მოგესმინა მთელი ამ ინსტრუმენტების ისტორია, ჟღერადობა, სხვადასხვა ნაწარმოებები, მოკლედ, შევყევი კაი ხანი.

წვიმდა, დავსველდი, სანამ საწვიმარი ვიყიდე და დავდივარ ახლა ცხვირსახოცმომარჯვებული.

მიქელანჯელოს დავითის სანახავდ ვიდექი, კხმ, ნახევარი საათი. (ვაღიარებ, არ ვიცოდი ფლორენციაში თუ იყო, შემთხვევით აღმოვაჩინე (კიდევ კარგი) და ვის ახსოვდა დავითი, Lorenzo Bartolini-s ქანდაკებიბს ასლები იყო და მმმ, დამბურძგლა, რამდენი ხანი ვუტრიალე და ვუარე, არ ვიცი, მოვჯადოვდი 😀

ახალ ლაბში მოლოდინი გამიმართლდა, ენით აუწერელი კილო აქვთ პლიუს ეს ფილოგენეტიკური ხეები და ანალიზები ჩემი საქმე არაა, ეჭვი მაქვს, ერთი კვირა გავუძლებ როგორმე და ხათრით ვისწავლი, ერთი სული მაქვს Real-time PCR დავიწკო ვირუსებზე.

New Hotel

გადავედი ახალ სასტუმროში, აღარ მაქვს ინტერნეტი, აღარც კონდიციონერი, მხოლოდ ერთი საწოლი, მაგიდა და სარკე, აბაზანაშიც უცნაური სუნი დგას…
ვნახოთ, თუ გავქაჩე, ვიცხოვრებ, ცოტა ძნელი კია ჩემთვის, ძალიან ცხელა და წუხელ წესიერად არ მეძინა. თუმცა მასე თბილისში მძინავს ხოლმე…
სამაგიეროდ უუუუზარმაზარი სუპერმარკეტია ახლოში, ტონანახევარი ფასთ-ფუდი,სადაც ძალიან გემრიელი პიცა იყიდება, მაკდონალდსის ჩათვლით, ბანკომატი, რომელიც მხოლოდ პინს ითხოვს (აქ უმეტესობა რაღაც სხვა კოდებს ითხივს და ერთი 20 ცალი მოვიარე სანამ შესაფერისს ვიპოვიდი.). და სკვერები-ბაღები, ბოლობოლო 11-ზე შევალ მხოლოდ და დავიძინებ )))))
ფანჯრიდან აივანივით რაღაც მოჩანს და ფანჯარაში თუ დადგები, ზემოდან უყურებ რომს, იქვე ეკლესიაა და ზარების რეკვა ისმის, საწოლიდან მშენებლობის მახინა ჩანს და ზედ ჩიტები სხედან, ზღვის ფრინველებია, მარა თავს ვერ დავდებ, თოლიებივით კი ჭყიპინებენ.
დილით ყავას მასმევენ, აქაური ყავა, ესპრესო მგონი, ქაფიანია და ძაააალიან ცოტა, მაგრამ ნამეტანი მწარე და ძლიერი, ჩემთვისაც კი. იძულებული ვარ კაპუჩინო დავლიო, არადა რა უბედურებაა რძიანი ყავა დილით, ეჰხ, აწი ვეღარ ავიდუღებ ჩემ კარტენუარს ;D

მწუნე ნაყინი ვჭამე და აღმოჩნდა პიტნის, შოკოლადის ნატეხებით, აუ რა იყო, მმმმნამ,მოვაბოდიალებდი წვიმაში და ვტკბებოდი.
გუშინ პირველად იწვიმა და შედარებით გრილოდა, წვიმაც არ ერქვა, წამოწვიმა, ჩავაცვი საწვიმარი აპარატს და მე დავსველდი ცოტა. 15 წუთში გადაიღო და გავშრი, ისე დაცხა )))

წავედი აწი, ანდრეას კომპთან ვზივარ, აქაური ჩემნაირი ტიპია, ანუხთ ასაკით ყველაზე პატარა და ყველაზე განვითარებული მემგონი, ნუ ინგლისური ანამ იცის.გუშინ დამაკვალიანა, რაღაც პირამიდა ყოფილა რომში, ეგვიპტურის მსგავსი, რუკაზე რო არაა დატანილი, და ამ დღეებში უნდა დავირაზმო მოსანახულებლად 😀 გოგოები კაპიტალურად მაიგნორებენ, მაიგნორებენ რა, ვერ მელაპარაკებიან და შესაბამისად არ ვკონტაქტობთ ))))

ყველაზე საბოდიალო რეგიონი ტრასტევერეა, ვიწრო ქუჩებით და ყვავილებითო, თუმცა რესტორან-კაფეები ცუდი ხარიხსია,they are only for tourists-o, ლოლ.

Fountain de Trevi (sfirst part of week-end)

ცნობილი შადრევანი როგორ არ უნდა მენახა და ლაბის მერე გავუდექი გზას, დღეც ვნახე, ღამეც, ხალხი-ხალხი, ტონანახევარი, იმდენი, რომ ფეხზე დასადგომი ადგილის გამოძებნა გამიჭრდა. ლაბის ხალხს შევჩივლე და,ხო, დილაუთენია უნდა წახვიდე რომ ნახოო.


მიმდებარე ტერიტორია

ზაგარი მაქვს უკვე, თან მაიკის, არადა ლანჩზე 5 წუთი რომ მიწევს მზეზე სიარული, მაშინ მოვახერხე, ან ამათ როგორ არ ეზარებათ, ისეთი ბედნიერები მიაფრატუნებენ ხოლმე მზეში, მე ენაგადმოგდებული მივდევ.ანალიზამ, პლაჟზე გადი, აქვეაო, ხვალ უნდა ვთხოვო ანდრეას, ამისხნას ზუსტად სად წავიდე და როგორ. ხმელთაშუა ზღვაშI ცალი ფეხის თითი როგორ არ უნდა ჩავყო. (არადა არ მიყვარს ზღვა).
ძალიან ბევრი იაპოშკა გოგოები დადიან, ყველაზე საყვარლები და ლამაზები, დანარჩენი მასა ან არც ისე ლამაზი ხალხია, ან აჯაჯული (ჩემნაირი) ტურისტები, ან უზარმაზარი ქათქათა სკანდინავილები. რუსები დატანტალობენ, ბრჭყვიალებშI და სასწაულ ფერებში გამოწყობილები. კაკადუს რომ შეშურდება, ისეთებში.

სანაყინეებში არ ესმით არაფერი, ამიტომ ძალიან სასაცილოდ მიდის დიალოგი, იტალიურად რომ აწერია სახელები და მე ვკითხულობ დამხინჯებით, მერე ხელებით ვანიშნებ და ბოლოს ატმის მაგიერ ანანასის ან ნესვის ნაყინი მხვდება (მაინც გემრიელიადა დიდი მნიშვნელობა არ აქვს). ცენტრში 1 ვაშლი 2 ევრომდე ღირს, არადა მე სადაც ვარ (ნახევრადცენტრი) ერთი კილოა 1.8 ევრო, ლოლ.

ჩემი და ინგლისურის ცუდადმცოდნე იტალიელი პროფესორის ურთიერთობა ახალ ფაზაში გადავიდა, გუგლ თარჯიმანი იპოვა და უსაშინლესი ქართული თარგმანი კია, მაგრამ ის იტალურად მიწერს და მე ვხვდები, რა უნდა.
საწყალი, დღეს დავადექი თავზე და ვაიძულე, მთელი პნევმოკოკის რეზისტენტობის გენების ანალიზი და მანდამდე მისასვლელი პროტოკოლი აეხსნა. იტალიურად მომცა და აბა რა ეგონა, ასე გავუჩერდებოდი? ჰმ!
ბოლოს საქმე იმითი დასრულდა რომ ერთობლივი მხატვრული სამუშაოები და დიაგრამები გავაკეთეთ და მივედით საბოლოო დასკვნებამდე : )))
თქვენ ეს ალბათ არ გაინტერესებთ, მაგრამ ჩემთვის არსებითია და მინდა აქაც იყოს მოხსენიებული )))

Piazza del Quirinale, the Quirinal Hill, რომის შვიდი მთიდან ერთ-ერთი,რომელიც ქრისტეს დაბადებამდე 7 საუკუნეში დასახლდა რომალებით. სახელი ქუირინუსის ტაძრის გამო ქვია, ეს ღვთაება მშვიდობას და მიწათმოქმედებას განაგებს (კია ახლო-ახლოს ნამეტანი ))) )
შადრევანზე მაღლაა განლაგებული და 5 საუკუნეს ითვლის ეს მოედანი. სამწუხაროდ ხედით დატკბობა შეუძლებელია,Qurinall palazze-ში ( მარჯვნივ მდებარე შენობა) არავის უშვებენ, იმიტომ რომ პრეზიდენტის რეზიდენციაა.
თუმცა სანამ პრეზიდენტის რეზიდენცია გახდებოდა, ისევე, როგორც ბევრი სხვა შენობა რომში, რომის პაპის განკარგულებით აიგო (საზაფხულო რეზიდენცია ჭირდებოდა და რა ექნა :უსერ:, 1582 წლიდან მოყოლებული, რომის პაპების ოფიციალური რეზიდენცია იყო, სანამ 1808 წელს, ფრანგები არ შემოესიენ იტალიას, აიღეს შტურმით ეს სასახლე და პაპი დააპატიმრეს (პიუს მეშვიდე). პაპმა მხოლოდ 6 წლის შემდეგ შეძლო დაბრუნება, მას მერე რაც ნაპოლეონი დაეცა.
ბოლო რომის პაპი პიუს მეცხრე იყო, რომელმაც 1850 წელს, განდევნის შემდეგ, ვატიკანში გადაწყვიტა დასახლება, რადგან მოგონებებთან იყო დაკავშირებული. (რომის რესპუბლიკის ჯარისკაცებმა გააძევეს, ოღონდ არ მკითხოთ რატომ, არ ვიცი).
ამის შემდეგ ის ჯერ მონარქების რეზიდენციად იქცა (სადც ისინი ბალებს მართავდნენ და ტენისს თამაშობდნენ), მონარქიის ჩამოგდების მერე კი პრეზიდენტის რეზიდენცია გახდა და ამჟამადაც რჩება.(როგორ მაინტერესებს როგორ განვითარდება მოვლენები)

ეს ისე, მზე ჩადიოდა და….

Pollux and Castor, The two Giants, excavated from Baths of Constantine and brought here.

the view.

თუ გაადიდებთ, ძალიან საყვარელი საფოსტო ყუთი აქვს, მაგის ხათრით მოხვდა ობიექტივში.

Vicollo dei Modelli. ქუჩა, სადაც ის ხალხი ცხოვრობდა, ვინც მთელი ამ ძეგლების და სურათების მოდელებად მუშაობდნენ, განსაკუთრებით, უცხოელები.

p.s.რაღაც სალათა გავსინჯე დღეს და კინაღამ ცუდად გავხდი, პამიდორი ტკბილი, ზეთისხილი უარესი, ყველი უმარილო, და სალათის ფურცლები მკბილი\მომწარო\მჟავე, ნუ აი კოშმარ )))) ტიპიური იტალიური სალათის ფურცელიაო, ანალიზამ.
მერე გამოვარჩიე ფოთლები და დანარჩენი მნიამ-ნიამი იყო ))))
p.p.s.აუ ისე ორი ღერი ხე უდგათ და ისინიc დაგვაჯულები, ჩემს ქალაქში იმდენი ხეებია სულ ჩრდილია თქო და ეჰხ-ო ))))

Spanish steps

გეგმა მაქვს, ყოველდღე თითო რამე, 8-მდე სახლში მოსვლა (ანუ სანამ დაღამდება,ღამე მეშინია მეტროთი სიარული.:უსერ:, მერე სწავლა-განათლება.
გუშIნ გაფიცვა ქონდათ მეტროს და ავტობუსს, 8:30-დან 5-მდე-ო, ხოდა 8:30 ლაბში ვერჭე უკვე, ერთი თანამშრომელი დამხვდა, ინგლისური რო არ იცის, ის, რაღაცეები დავიტანჯეთ ცოტა ხანი, იტალიურ ენაზე დაწერილი პროტოკოლები მომცა და ვცდილობ თავი და ბოლო გავუგო…
მერე ინგლისურენოვანი მოვიდა და შევუდექით რაღაცეებს, ანალიზების თავი და ბოლო გავიგე მარა მასწავლებელი არ მივარგა, უკუღმა მასწავლის, მერე მეთვითონ ვულაგებ რაღაცეებს და უი კიო მეუბნება 😀
ნუ, მ>თავარი შედეგია, პროცესი ჯანდაბას…
სასტუმროზე ისევ ვნერვიულობ, მაილი მიწერა ამან (აბა მე იტალიურის გაგებაში არ ვარ) და შემპირდა პასუხს დაგიფორვარდებო, ტოესწ მე ვუთხარი ასე ქენი თქო მარა გაიგო თუ არა არ ვიცი.
საერთოდაც მგონია რომ ვერ ვაგებინებ ვერაფერს, არადა უმარტივესი წინადაადებებით ვლაპარაკობ 😦

საღამოს გეგმაში ესპანური საფეხურები შედიოდა, Spanish Steps, Scalinata di trinita dei monti, იტალიურად.

აქაური სახურავები მომწონს, პატარა, მრავალფეროვანი და მაქსიმალურად ათვისებული. ასე მგონია სულ ხელოვანი და საინტერესო ხალხი ცხოვრობს ამ სახურავებზე\ვერანდებზე და სადაცაა რომელიმე პატარა ფანჯრიდან კარლსონი ამოფრინდება. სადც არ უნდა გაიხედო, სულ სიმწვანე და ქოთანში ჩარგული ყვავილებია. მე სადაც ვცხოვრობ, იქაც კი, არადა ეს ქალაქის არც ისე ლამაზი ნაწილია (როგორც ლაბში მითხრეს)

ერთი ბეწო სივრცე და მაქსიმალურად გამოყენებული საცხოვრებელი ადგილი.

სულ ზემოთ რომ ადიხარ, Trinita de monti-ზე, ულამაზესი ხედი იშლება, მზის ჩასვლისას მოვხვდი მანდ და ისეთი სიმ>შვიდე მოდის, მთელი ტურისტული გნიასი ქვემოთ დარჩა და მხოლოდ მე და რომი დავრჩით, ოღონდ მხოლოდ 2 წუთით, მერე ისევ სურათის გადამღები ტურისტები მოვიდნენ )))
ამ ტაძრის მშენებლობა მე-15-ე საუკუნეში დაიწყო საფრანგეთის მეფის ჩარლს მერვის მიერ, და რამდენადაც მახოსვს, მთელი საუკუნე გრძელდებოდა შენება-კონსერვაციების პროცესები.
აქ შენობათა უმარავლესობას დიდი ისტორია აქვს, აშენების-მიძღვნის, გადაკეთების- ისეთი მრავალფეროვანი, რომ ვერც ვიმახსოვრებ, მხოლოდ ძირითად ფაქტებს ვკრიფავ.

ესპანური საფეხურები გაცილებით ახალგაზრდაა, სულ რაღაც 1726 წელს მოხდა მისი გახსნა რომის იმჟამინდელი პაპის მიერ.

თვითონ საფეხურები დიდი არაფერია,თუ იმას არ მივიღებთ მხედველობაში, რომ მეთვრემეტე საუკუნისაა, და რომაულ არდადეგებშია გადაღებული. მე ნამდვილად არ გადავრეულვარ, საფეხურებია, რა )))) ზედ უამრავზე უამრავი ხალხი ზის და ერთი იმდენი ყავავილების და იაფფასიანი საქონლის მუქკანიანი ჩამოძონძილი გამყიდველი დახეტიალობს.

გაიცანით, ჩემი პირველი რომაელი კატა. მემგონი რომაელიც არაა, პატრონიც ყავდა, ველოსიპედზე კატის გალია ქონდა დამაგრებული, ალბათ დახეტიალობენ ერთად ))) გვერდზე დინამიკი ედოთ, მუსიკას უსმენდნენ და იყვნენ ნეტარებაში. ჩემი აღფრთოვანების დანახვაზე გაეცინა პატრონს და გაიწია კარგად რომ გადამეღო მისი ფისო )))